Følg meg

19.s.  i treeinigstida III. 20.10.2019

Ytre Arna (Temagudsteneste)

Luk.9, 57-62

Dei gjekk etter vegen. To stykke. Dei samtala. Dei hadde det fint i lag. Og vegen var lang. Faktisk så lang at det ikkje var heilt klårt kvar den enda.

Kanskje var det vegen gjennom livet?

Den vegen som starta heime hjå far og mor. Som gjekk gjennom eit landskap der borna leika, der ungar samla seg, der bryllaup og barnefødslar fann stad. Landskapet varierte mellom slettelandskap og tronge, mørke dalar. Vegen hadde sidevegar og vegkryss der val måtte gjerast. Det var tettast mellom dei i starten.  Det var motbakkar og utforbakkar innimellom. Lange strekningar var reine idyllane. Praktfull natur som kunne nytast i fulle drag. Men så endra det seg.  Landskapet gjekk også gjennom tunnelar der mørket var knugande og langs avgrunnar som syntes skræmande. Og ettersom vegen vart lengre og lengre tok alderdomen over, og etter kvart var det tydeleg at målet kom nærare og nærare. Vegens ende.

Dei gjekk altså på denne vegen, dei to i lag. Ein var heilt tydeleg den som førte an. Som visste kvar dei skulle vidare. Som underviste den andre. Han gjorde inntrykk. Så sterkt inntrykk at orda glapp ut av han som hang på læremeisteren: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”

Du går på vegen du òg i dag. Nokre har gått veldig langt. Andre har så vidt starta. Nokre er akkurat der det er så menge sidevegar og vegkryss. Så mykje å velja mellom. Men du ser han som går ved sida di. Du anar at han veit kor du bør gå vidare. Du vil slå følgje. Du tek orda i munnen din, orda om at – ja eg vil vere i lag med deg. Same kor du går.

Men vent litt – det er noko som må utrettast først, før vi går vidare. Like bak svingen der borte, Berre ein kort avstikkar.  Det er litt som må gjerast heime. Litt i familien som må ordnast opp i.

Og så var det ein liten stopp for å hjelpe der det var vanskeleg. Det var nokre som gret. Noko hadde skjedd som var til å gråte over. Vanskar heime som syntes håplause. Sjukdom. Var det til og med ein som var død?  Eller var det på skulen dei ropa namnet ditt så høgt.

Du går langs vegen. Vegen gjennom livet. Han som går attmed deg er ein super følgjesvein. Enno ein gong seier du til han: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”. Men du skundar deg å leggje til det som du så ofte elles seier: -” men berre vent litt. Først skal eg berre….”

Også vi som har samla oss her i Ytre Arna kyrkje i dag vil kunne kjenne oss att i noko av dette. I ein eller fleire situasjonar i livet har vi høyrt at det finst ein som går tett ved sida vår gjennom livet. Han heiter Jesus. Mange av oss innser at han vil vere ein fabelaktig mann å ha med seg vidare. Kvar einaste dag.
Men han kan vel ikkje ha noko i mot at eg ordnar litt med alt det andre i livet mitt som også er så viktig for meg?

Som så ofte når vi vågar å dukke ned i det vi les om Jesus i Bibelen, så er det råd å verte overraska av det vi då ser.

Den som har vore innom kyrkja ein del gonger kan temmeleg snart få eit inntrykk av at å følgje Jesus, vere i lag med han, kalle seg kristen, det er rett og slett eit liv som kan levast i sus og dus. Berre Jesus får ein liten sjanse innimellom – i ein barnedåp, gjennom konfirmanttida, ein ekstra alvorstanke i ei og anna gravferd, og kanskje nokre kroner i offerskåla frå tid til annan, så er det greitt. Knip det kan eg stemme i ein salme eller be eit fadervår ekstra.

La det vere heilt klårt: Det er slett ikkje noko feil med ein barnedåp. Det er heilt på sin plass med ettertanke over livet ditt når du er i gravferder eller når du ofte eller berre meir tilfeldig er innom kyrkja. Og syng du salmar eller ber fadervår, så skal du for all del halde fram med det. Det vil Jesus at du skal gjere.

Men på denne søndagen møter vi Jesus når han med nokre enkle ord vil vise oss at det å følgje han faktisk har store konsekvensar. Det kan bety oppbrot og nye måtar å tenkje på.

Dette er utfordringa til kvar einaste av oss denne søndagen. På ei side: Å vere opne for alt det fantastiske Jesus kan berike livet vårt med. På den andre sida: Å vere viljug til å gje han alt når han seier: «Følg meg!».
Heile deg. Heile livet ditt, anten du har levd lenge, lenge og snart er ved veg ende, eller om du står heilt på startstreken, der vegen er full av vegkryss og du nesten kvar dag må velje – går eg hit eller dit?

I dag var det stort om du kunne seie slik han gjorde det, han som gjekk lengs vegen saman med Jesus, han som sa: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”. Det er ikkje lett å seie det. Men vi veit at føl vi han, då skal han vere med oss heilt til vegs ende, heim til vår himmelske Far.

Det er mange forteljingar i Bibelen om menneske som vart kalla til å vere i følgje med Jesus. I GT møter vi ikkje Jesus kall. Der er det gjerne Gud sjølv som på underleg vis utfordrar menneske til å verte hans etterfølgjarar.
Vi kan nemne Moses. Vi kan lese om profetane; for eksempel Jesaja og Jeremia.

Og vi må sjølvsagt ikkje gløyme forteljinga vi har høyrt lese i dag, om guten Samuel i tempelet, som til slutt forstod at Herren Gud ville ha han i tale og braut ut: «Tal, tenaren din høyrer!» 1.Sam 3,10

I NT er det aller mest kjent korleis Jesus kalla dei 12 læresveinane til å verte sine etterfølgjarar. Det kunne vi brukt mykje tid til å snakke om.
Men på same måte som med forteljinga om Samuel, ser vi også at læresveinane høyrde Jesus kall. Dei høyrde orda hans. Så braut dei opp. Så drog dei av gårde i lag med Jesus. Radikalt. Utan returbillett.
Tenk f.eks på Simon Peter. Fiskaren. Han som fekk det som høyrdes ut som eit amatørråd frå Jesus om å kaste fiskenota på motsett side av båten, så skulle nullfangst bli til kjempefangst av fisk. (Luk 5,1-11)

Tullprat – kunne fiskaren sagt til snekkarsonen.

Men Jesu ord og undervisning som dei nettopp hadde lytta til, må i sanning ha gjort inntrykk på Peter og dei andre proffe fiskarane, for dei la i veg med ei einaste grunngjeving: ”På ditt ord…” Kjappare enn nokon av oss ville gjort, hadde dei teke inn over seg at når Jesus talte, når han underviste, så var det ei slik kraft i orda hans at det måtte få konsekvensar for det dei gjorde. ”På ditt ord…”   

”På ditt ord…”  Dette ordet var sjølve skaparordet. Det ordet som i opphavet på den fjerde dagen gjekk ut frå Guds munn og skapte alt liv som yrer i vatnet; det ordet lydde no frå Jesu munn ved Genesaretsjøen. Og på dette ordet gjekk Peter i båten og kasta garnet. Og det som hende som ei følgje av at Peter og dei andre følgde Jesu ord, at dei lytta til han, var at dei også følgde han. Bokstavleg tala. Gjekk saman med han.  Resten av livet. Peter og Jakob og Johannes.

”Kva var det som hende med Jakob og Johannes?
Kvifor gjekk dei av garde saman med Peter og Jesus?”

I møte med eit slik spørsmål, tenkjer eg litt på gamle Sebedeus, far til Jakob og Johannes. Han opplevde å stå åleine att på stranda etter at sønene hans og Peter drog av garde i lag med Jesus. Korleis ville han svara?
«-Høyrde du ikkje kva Jesus sa til dei,»  trur eg at den gamle Sebedeus svara. 

«- Peter vart så oppskræmd av all fisken dei fekk, at han kasta seg ned for Jesus og bad han gå bort. -Eg er ein syndig mann, høyrde eg Peter sa til Jesus. Men Jesus tok tak i Peter og reiste han opp og sa: - Ver ikkje redd. Heretter skal du fanga menneske? Dette høyrde også sønene mine,»  sa Sebedeus. «- Så dei tre, Peter, Jakob og Johannes gjekk berre frå alt her på stranda i følgje med Jesus.»

«Følg meg!» Det handlar om at du og eg vågar det radikale brotet med det vi tenkjer er eit naturleg vegval gjennom livet.
Kanskje så radikalt som å gå i frå alt for å følgje Jesus.

Vågar vi det? Vågar vi å satse alt i livet på å følgje Jesus?

Å slå følgje med Jesus kan for enkelte verte eit radikalt bort med sitt tidlegare liv. ”
- dei gjekk i frå alt og fylgde han” står det om Peter, Jakob og Johannes.

Men vi skal gjere litt av det same Jesus gjorde der ved Gennesaretsjøen.
Først underviste han folket. Han lærte dei om Guds rike. Så utfordra han trua deira. Prøv! Prøv om ikkje det stemmer det eg seier. ”-Legg ut på djupet og kast nota, så de kan få fisk.”

Så er det tid for å våge etterfølginga. «Følg meg!» lyder det i dag

Kanskje var det slik i dag at desse orda kunne vere eit kall og ei utfordring til ein eller fleire i denne kyrkja? Eit kall til å reise seg og gå vidare i livet tett i Jesu fotefar.

Synest du det høyrest ut som ei vågestykke?

Kanskje det. Men er det betre å sitje på ei strand og reinse tomme fiskegarn resten av livet?                   

AMEN

Rein

18. s. i treeiningstida. III. 13.10.2019
Herdla kyrkje
Mark.1,40-45

«Om du vil kan du gjere meg rein»

Slik tala den spedalske til Jesus. Slik ropte den spedalske til Jesus. For eg trur det var det han gjorde. Han ropte. Kanskje var det ikkje nødvendig med så veldig høge rop, for trass alt låg han der på kne rett fram for Jesus. I desperasjon over alt det negative denne forferdelege sjukdomen bar med seg av sosial isolasjon, av frykt, og av det som heilt sikkert var direkte vondt og pinefullt med reelle smerter.

«Om du vil kan du gjere meg rein»
Og Jesus ville! «Eg vil, sa han. Bli rein!»

På denne søndagen så handlar alle dei tre evangelietekstane som kjem tre år etter kvarandre om korleis Jesus kan lækja sjukdom. Eit år høyrer vi om korleis Jesus gjer svigermor til Peter frisk. I den teksten, frå Matt. 8, vert også eit kjent profetord om Jesus sitert: «Han tok bort våre plager og bar våre sjukdomar» (Jes. 53,4)

Neste år kan vi lese evangelieforteljinga om offiseren i Kapernaum som hadde ein tenestegut som var sjuk. Jesus såg offiserens store tru og gjorde guten frisk. (Matt.8,5-13)
Dette året stansar vi på denne kyrkjesøndagen opp for den spedalske som trygla om å bli rein.
«Om du vil kan du gjere meg rein»
Og Jesus ville! «Eg vil, sa han. Bli rein!»

På ulikt vis handlar det om at Jesus kan gjere frisk.

Det er eit fantastisk evangelium som vi som kristne skal ta til oss. Gle oss over. Og sjølve feste tru til på ein slik måte at også vi vågar oss fram for Jesus når vi treng hans omsorg, hans lækjedom.

Det er berre nokre få veker sidan vi i Bergen hadde besøk av den kjende «Snåsamannen», Joralf Gjerstad. Få i landet vårt har bede til Gud om lækjedom for så mange menneske han.
I avisreferatet frå samlinga i Bergen Domkirke stod det at Gjerstad har bede for 55.000 menneske gjennom sitt 93-årige liv. Eg veit ikkje kvar talet kjem frå.
Men bønene hans har vore mange. Og mange er også vitnemåla om bønesvar og lækjedom.
I flg. avisa Dagen var dette hovudpoenget i hans bodskap til den fullsette Domkyrkja:

– Kraften ligger i bønnen, sa Gjerstad og siterte Jesu ord fra evangeliene:
– Be og dere skal få, bank på og det skal lukkes opp for dere.
Han oppfordret forsamlingen til å tro på Jesu ord om bønn.

Det handlar om sjukdom. Og om lækjedom. Om Jesu makt til å gjere under og teikn.

Slik var det den gongen Jesus gjekk rundt mellom oss.
Kyrkja vår trur at slik er det også i 2019. 

Som presten dykkar i dag vil eg gje deg frimot til å rope til Jesus om hjelp i sjukdom og plager. Om å be. Gjere slik Snåsamannen sa det:
– Kraften ligger i bønnen, sa Gjerstad og siterte Jesu ord fra evangeliene:
– Be og dere skal få, bank på og det skal lukkes opp for dere.
Han oppfordret forsamlingen til å tro på Jesu ord om bønn.

Eg vil ikkje prøve å redusere dei bibelske lovnadene.
Eg vil heller ikkje dele ut garantiar om at ein kvar som ber om å bli frisk faktisk blir det.
Eg konstaterer at nokre opplever å bli bønhøyrde. Andre blir skuffa.
Forklaringa på dette ligg bortanfor det eg har innsikt i. Likevel har eg trua på dette. Likevel vil eg flagga lovnaden som er knytt til det som hende med den spedalske:
«Ein mann som var spedalsk, kom til han, fall på kne og bad: … »

Dette er oppskrifta. Til dette er lovnaden knytta. Dette får vi lov å tru på, og den trua skal ingen ha rett til å smile av, til å kritisere, eller til å devaluere.
– Kraften ligger i bønnen, sa Gjerstad og siterte Jesu ord fra evangeliene:
– Be og dere skal få, bank på og det skal lukkes opp for dere.
Han oppfordret forsamlingen til å tro på Jesu ord om bønn.

For tjue år sidan var eg ein vinter vikarprest på Finnmarksvidda, i Kautokeino.
Eg sat ein dag og bladde i litt av det eg var oppteken av å forkynne og formidle den gongen – bl.a i ei andakt eg sende til lokalavisa der eg den gongen eigentleg budde, i Sunnfjord. 

Då ser eg at eg fann trøyst i den blinde tiggaren sitt naudrop – «Jesus, du Davids son, miskunna deg over meg». (Luk.18,39) Det er nettopp dette ropet vi finn att i vårt kyrierop i gudstenesta. Kyrie eleison ropar vi på gresk.

Kyrie eleison, bøneropet frå vår gudsteneste er altså greske ord, og dei betyr dette:
Herre, miskunna deg over meg. ”Kyrie eleison”.
Den spedalske vi møter i dag, brukar ikkje nøyaktig dei orda, men innhaldet i det han tryglar om er akkurat det same. «Miskunna deg over meg»

Vinteren i Kautokeino fann altså eg trong til å be med desse orda. For den gongen, i februar 1999, så passerte gradestokken 50 minusgrader - på veg endå lenger nedover. Gjennom veke etter veke levde vi i temperaturar på 30 – 40 - 45 minusgrader. Til slutt var det godt å ty til vårt velkjende Kyrierop.  Eg opplevde då at det var tid for å be om varmare vêr.

Kvar einaste gong vi kjem saman til høgmesse ber vi desse orda:  «Miskunna deg over meg!»  Vi ber om Herrens miskunn. Om Guds miskunn. Og det gjer vi med det same vi har sagt fram syndevedkjenninga i lag. Vi fortel altså til Gud, det han allereie veit, at vi er syndarar. Så ber vi han om å vise miskunn mot oss. Det betyr at vi ber Gud om at han ikkje må gje oss som vi fortener for syndene våre. Vi ber han om å vere nådig. Vi ber om å få meir enn vi har gjort oss fortente til.

Den spedalske vart rein av den vonde sjukdomen han bar på. Du har kanskje andre ting du vil be Gud om i ditt liv. Også du kan be Jesus om hjelp om det som er vanskeleg i ditt liv. Du kan rope om lækjedom. Du kan rope om miskunn.
For heile vårt liv ropar mot oss at vi treng Herrens miskunn.

Vi treng Herrens miskunn fordi vi ikkje ser. Vi ser med augo våre. Men vårt indre auga ser ikkje.
Vi treng Herrens miskunn, ikkje fordi vi er spedalske, det er ein sjukdom som ikkje lenger er aktuell her i landet. Men vi er ureine. Vi ser ikkje kor ille vi har stelt oss når vi får sjansen til å møte Jesus, til å leggje frå oss det vonde og vanskelege, som kan vere så mykje meir enn medisinske utfordringar.

I kyrkja har vi gjennom hundreåra snakka mykje om at vi er syndarar.
Det vedkjenner vi også i alle gudstenester. Og det er slik det er.
Men folk i dag har teke til å riste på hovudet av all denne syndsvedkjenninga. Vert det for mykje av det? For mykje av anger? Meir enn vi har godt av?

Kanskje er det på tide om vi som går ofte til kyrkje tenkte nærare over kvifor vi treng Herrens miskunn?
Er det p.g.a eit for aktivt sexliv? For mange drinkar på byen på fredag eller laurdag? Sit syndene våre i kva vi tenkjer og meiner om dei homofile? Eller er det våre tankar på pengar og rikdom som har ført oss i gjørma? Ja, kanskje det.

Men alt dette vil eg hoppe kjapt forbi på denne søndagen. Og heller fokusere på dette:
Er vi så blinde at vi ikkje ser Jesus? Er vi så blinde at vi ikkje ser slik at vi trur på han? Og slik at vi ikkje har tru på, eller håp om at han kan gjere oss reine?

Er vi blinde? Åndeleg ureine, spedalske? Er vi vantruade?

Då lever vi i synd. Då må vi våge å rope på Jesus. Falle på kne framfor han og be om hjelp.

«Om du vil kan du gjere meg rein»
Og Jesus ville! «Eg vil, sa han. Bli rein!»

Vågar vi å be slik? Det kan vere eit dristig prosjekt. Kanskje vil vi sjå ting vi til no har vore blinde for? Kanskje vil vi sjå eigne svik? Eigne synder?  At du livet ditt er prega av det som er ureint. Då treng vi å rope det ut: «Om du vil kan du gjere meg rein» «Kyrie eleison!»

For mange vintrar sidan sat eg i Kautokeino og ba om varmare vêr.
Eg skulle aldri vore så konkret i mine bøner! For tilsynelatande har eg fått svar som langt overgår det eg forstod å be om. Den gongen, som i dag, skulle mine ord berre ha vore: Kyrie eleison.

For vi treng Herrens miskunn når vintrane vert varmare her på våre breiddegrader og naturen gjev oss midt i ansiktet for vår eigen uforstand. Og for vår synd. Og for vårt forbruk. Og for vårt tankelause jag etter velstand og rikdom. Vi får att, ikkje berre for at vi er ureine, men også fordi vi ureinar det Guds har gjeve oss.

Sakte, men sikkert, går det opp for oss at det finst verre synder enn det vi gjerne tenkjer på når ordet synd vert nemnt i våre samanhangar. Umoral er ikkje berre det som dreier seg om sex og samliv. Vi kan sjølvsagt kome i uføre også på dette området.

Men våre felles synder som har ført oss inn i ei klimakatastrofe kan få langt, langt større følgjer for ufatteleg mange menneske.

Kanskje vil våre eigne barneborn få det rimeleg bra her i vårt land, også i den ukjende framtida? Men korleis vil dei stille seg til endelause flokkar av klimaflyktingar og økonomiske flyktingar frå heile verda som vil hit til vår del av verda om 25 - 50 – 100 år? Det er eit av mange spørsmål vi kan stille i året 2019.

Kanskje er spørsmålet eit heilt anna om nokre år. Kanskje dukkar det opp nye problem. Nye utfordringar som vi enno ikkje har sett. Fordi vi kanskje er blinde? Eller fordi vi let att augo våre med vilje? Eller fordi vi med vårt ureine og syndige liv kjem aldeles på kant med Guds gode vilje for oss og for verda vi lever i?

«Om du vil kan du gjere meg rein»
Og Jesus ville! «Eg vil, sa han. Bli rein! Med det same var sjukdommen borte, og mannen vart rein»

I dag skulle vi våge å leggje våre liv, våre sjukdomar og vår ureinskap, vår synd fram for Jesus.
Det kan framleis skje under.

AMEN

Først må vi leve livet

17. s. i treeinigstida III. 06.10.19
Strusshamn kirke
Fil 1,20-26

Hausten er over oss. Enno er det litt att av det grøne. Men det er mykje som har vorte gult. Og brunt. Og så vert alt svart på trea når haust skal bli til vinter. Når forsmaken på haust som vi alt har fått over oss, vert til haust på skikkeleg vis.

I kyrkja her i vårt land feirar vi påske når det er vår. Men så seier vi også gjerne at kvar einaste søndag er ein påskedag. Søndagen, Herrens dag, feirar vi prinsipielt til minne om at Jesus stod opp frå dei døde.

Men så, mens hausten sig inn over oss, mens vi ser at naturen rundt oss er i ferd må å gå i dvale; når naturen døyr for vinteren, så kjem det kvart år ein søndag der det handlar om at det som døyr skal få nytt liv. I kyrkja handlar det på denne søndagen om oppstode frå dei døde. Slik Jesus stod opp ein gong, slik skal vi stå opp. Livet skal sigre. Difor kallar vi søndagen i dag, den 17. i treeiningstida, for haustens påskedag.

Livet skal sigre. Vi kan aldri høyre nok om det. Vi som gjennom året kanskje har fleire gravferder frå kyrkjehuset enn vi har gudstenester.

Vi las nettopp om Jesus som vakte dotter til synagogeforstandaren til nytt liv. Vi høyrde desse forunderlege orda frå Jesu munn: «Talita kumi!» Det betyr: «Lille jente, jeg sier deg: Stå opp!» Straks reiste jenta seg og gikk omkring; hun var tolv år gammel.

I dag står livet i fokus her i kyrkja. Ikkje minst er det eit krystallklårt faktum når vi ser desse familiane med tre nyfødde liv på fanget til foreldra. De har bore dei fram for Gud i dag. I dåpen var borna lagde i Jesu hender.
Vi kan ikkje møte kyrkja sine born eller kyrkja sine unge, f.eks konfirmantane, med ord om døden. For borna skal leve. Dei unge skal leve. Livet skal blomstre. Framtida skal vere som ein vår, lysande grøn. Ny og spanande.

Men vi veit likevel at døden er der. Av og til stikk ei kald og kvass klo frå døden handa fram og røvar frå oss, ikkje berre bestemor eller farfar, men kanskje ein venn eller ei venninne. Like ung som du sjølv - eller like vaksen. Eller yngre.

Tolv år var dotter til synagogeforstandaren. Ho vi las om i Markusevangeliet. Det er forferdeleg når det skjer, at born som henne døyr. For borna skal leve. Dei unge skal leve. Leve og blomstre. Bere frukt. Om att og om att gjennom mange år.

Kanskje er det nokre av dykk som høyrer på meg no som har epletre i hagen heime. Nokre av trea kan vere heilt nye. Planta for få år sidan. Kvar haust ser vi at epla vert modne. Det er liv i treet. Slik er det mens treet enno er ungt. Men det kan kome svære mengder frukt, også frå gamle tre. Så lenge det er liv, kan vi vente frukt.

I dag har vi helsa på apostelen Paulus.
Han er ein utruleg viktig person for den kristne kyrkja. Breva han skreiv til dei aller første kristne kyrkjelydane rundt Middelhavet berre få år etter at Jesus var faren opp til himmelen, inneheld stoff som aldri vert uaktuelt. Orda hans er ikkje spesielt moderne. Ikkje lette å forstå, av og til direkte vanskelege. Nokre gonger også provoserande. Men aktuelle. Veldig aktuelle, også for oss som lever akkurat no.

Vi har i dag lese ord av Paulus som på ingen måte er lette å forstå. Han går nærmast inn i ein diskusjon med seg sjølv. Er det best å dø, eller er det best å leve?

Vi som les det i dag klør oss i hovudet. Går det i det heile an å tenkje slik? Paulus skriv: Å leve er for meg Kristus, og å dø er en vinning

Å døy er ei vinning.
Heldigvis er det ikkje slik dei fleste, friske, menneske tenkjer. At det er ein fordel å døy gjev berre meining om ein vert så sjuk at livet er aldeles uråd å halde ut. Det kan skje. For unge. Og mykje meir for dei aller eldste. Det kan skje at døden kan vere ein utfriar frå eit smertefullt sjukeleie.

Men det normale er at livet er det største. Det rikaste. Det vi skal gle oss over.

Skal vi forstå kva Paulus meiner med at døden kan vere eit vinnarlodd, så må vi vite noko om at den gongen han skreiv dette, så var det ei sterk tru og ei sterk forventning til at Jesus skulle kome tilbake. Veldig snart. I levetida til dei som levde den gongen. At han skulle samle dei som trudde på han rundt seg i eit nytt liv. Bak døden. Difor seier Paulus også:
Jeg kjenner meg trukket til begge sider: Jeg lengter etter å bryte opp og være sammen med Kristus, for det er så mye, mye bedre.

Vi kan lære av dette. Vi kan lære at bak døden ventar noko godt. Eit nytt liv. Ei nyskapt jord. Det som er fullkome utan alt som kan vere vondt og vanskeleg mens vi lever her.
For ein som trur på Jesus er det meiningsfullt å sjå fram til det evige livet.

Men først må vi leve dette livet. Først skal vi gle oss over livet Gud har gjeve oss. Det som skal utfaldast mens vi er unge. Det som skal blomstre når vi er vaksne. Livet som skal gje frukt. Det livet som sakte men sikkert skal visne og falle bort. Som lauv på trær om haust. Litt etter litt vert vi plukka av. Nokre få litt tidleg. Det meste rett før det vert vinter.

Paulus leikar med tanken: Kva er best: Å døy eller å leve?

Det er aldri tvil om kva som er hans konklusjon:
Å leve er for meg Kristus, og å dø er en vinning. Men hvis jeg får bli i live, kan jeg gjøre et arbeid som bærer frukt, og da vet jeg ikke hva  jeg skal velge. Jeg kjenner meg trukket til begge sider: Jeg lengter etter å bryte opp og være sammen med Kristus, for det er så mye, mye bedre. Men for deres skyld er det mer nødvendig at jeg fortsatt får leve. Og fordi jeg er trygg på dette, vet jeg at jeg skal bli i live, ja, bli hos dere alle og hjelpe dere til fremgang og glede i troen.

Paulus vil hjelpe oss til framgang og glede i trua.

Det er det vi så gjerne vil hjelpe kristne til i våre kyrkjelydar også.
Borna i kyrkjelyden. Unge kristne. Konfirmantar. Ungdomsleiarar. Vaksne. Pensjonistane. Soknerådsmedlemer. Dei tilsette i kyrkjelyden.

Vi skal leve. Vi skal utfalde livet. Mellom venner. Heime i vår familie. På skulen eller på jobben. Livet kan bere god frukt også når det er levd gjennom mange år, slik eit gamalt frukttre også kan bogne av det som er godt å ete.

Vi skal be om ein ny vår. At det må spire og vekse og kome frukt av det vi er i lag om i kyrkja. At Jesus kan verte stor for oss. At vi kan lengte etter å leve tett i lag med han. Mens vi lever her og no. Og når vi ein gong stig inn i den aller siste haust. Når vinteren kjem i livet vårt. Når døden hentar oss.

Men også då er det håp. Då skal vi gå over den grensa som ingen kjem tilbake frå. Den grensa som heiter døden. Men vi trur at bak der ventar han på oss, han som er Herre i våre liv og som er Herre over døden. Han som er så sterk at når den evige våren lysnar bak dødens vinter, så skal han stå ved kvar einaste grav og det skal lyde slik ved dørstokken til eit nytt og evig liv: «Talita kumi!» Det betyr: «Lille jente, jeg sier deg: Stå opp!» Straks reiste jenta seg og gikk omkring.