Levande ord

Såmannssøndagen I. 16.02.2014
Åsane. Økumenisk gudsteneste på bibeldagen
Luk. 8, 4-15

Guds ord er levende og virkekraftig og skarpere enn noe tveegget sverd. Det trenger igjennom til det kløver sjel og ånd, marg og bein, og dømmer hjertets tanker og planer.

Eit levande og verkekraftig Guds ord. Slik høyrde vi nettopp at det vart lese frå Hebrearbrevet.

Forunderlege Guds ord. Forunderleg! Mange av oss som er samla her i kyrkja nett no, frå ulike kyrkjesamfunn og forsamlingar, vi kan stå opp og vitne nettopp om det. Om det forunderlege Ordet som tek tak i oss når vi minst ventar det. Som opnar seg for oss når vi treng trøyst. Som treff oss som ei svepe når samvitet vårt er vondt. Som hjelper oss til å finne veg og retning for livet vårt. Som har i seg stadig nye og aktuelle utfordingar inn i vår samtid. Etiske og moralske føringar. Retning for politikk og tanke. Men ikkje minst: Ordet er ein lyskastar som heile tida har ein i fokus: Jesus Kristus – frelsaren min. Verda sin frelsar.

Ordet er levande og verkekraftig. Sist torsdag fekk mange av prestane i Bergen eit vitnemål om det. Vi møtte ein gjest frå Cuba: Joel Ortega Dopico, presidenten i rådet av kyrkjer på Cuba. Ein mann på litt over 40 år som vaks opp med ein far som var sterk kommunist under påverknad av den store cubanske leiaren Fidel Castro. Vår gjest i Norge i samband med denne bibeldagen fortalde litt om sitt eige liv. Han hadde store planar om ei vitskapleg karriere. Han var som ung gut veldig glad i å lese. På besøk hjå ein kamerat såg han ein Bibel på eit bord. Han fatta interesse for den fine boka med gullskrift. Han fekk låne den heim og las frå 1.Mosebok til Johannes openberring. Dermed vart  livet hans endra. Totalt endra. Han fann sin plass i kyrkja. Til farens store fortviling la han alle planar om anna utdanning til side og valde vegen inn i presteteneste. Men først let han seg døype. Offentleg. Og i dag er han altså president for eit overordna råd for alle kyrkjer på Cuba. Som han sa: «Alt fordi eg såg den boka. Bibelen. Fordi eg las.»

Guds ord er levande og verkekraftig.
Og på Cuba veks og spirer det. Med rekordfart!
På 10 år har talet på evangeliske kristne dobla seg. Frå 400.000 til 800.000 kristne.
Kyrkjene er fulle av folk. Men dei er tomme for biblar. Difor brukar Det Norske Bibelselskap denne søndagen til å rette fokuset mot denne øya like utanfor USA. Der står unge i kø for å utdanne seg til pastorar. Men studiebiblar er katastrofal mangelvare.

Salvador Miranda Fernadez er 76 år. Han er medlem av metodistkyrkja. Der kjem det stadig nye kristne. For å hjelpe litt med bibelmangelen sit den gamle mannen om kveldane og skriv bibeltekstar av for hand med gjennomslagspapir og deler dette ut til dei nye som kjem til. Imponerande gjort av mannen. Men det monnar lite.

Vår cubanske gjest til prestemøtet vi hadde sist torsdag starta sin enkle kommentar til preiketeksten i dag, såmannslikninga,  med følgjande tankevekkjar: Jesus fortel oss at vi skal så. Så Guds ord over alt. I alle slags jord. På steingrunn, langs vegen, blant tornebusker, og i den gode jorda.

Men, sa han, - kva gjer vi når vi har massevis av god jord å så i, men manglar såkorn?

På Cuba ligg den gode jorda open. Der spirer og gror det ordet vert sådd. Men dei manglar såkorn. Dei manglar Biblar.
Det vil vi her i kyrkja hjelpe litt til med når offerposane vert sende rundt seinare i gudstenesta.

No kan vi ikkje vere på Cuba gjennom heile denne preika.
Også her i Åsane og i Bergen handlar det om at Guds ord er levande og verkekraftig. Også hjå oss skal vi så. Så Guds ord over alt. I alle slags jord. På steingrunn, langs vegen, blant tornebusker, og i den gode jorda.

Vi høyrer om dette. Vi les om dette. Vi gler oss over det vi veit stemmer.
Men så ser vi rundt oss. Spirer det? Veks det? Er det grønt rundt oss på kyrkjebakken? Eller er det brunsvidd? Asfaltert, kanskje? Eller overvakse av busker og kratt som kveler det som vil opp og fram?

Har vi god jord å så i? Vi har nok av såkorn. Biblar i massevis. Ordet lyder frå preikestolane søndag etter søndag. Men haustar vi den fullmodne frukta?
Heldigvis ber ordet frukt, også i våre samanhangar.

Vi i Åsane menighet er glade for born og unge som vert døypte og konfirmerte. Vi har sett konfirmantar i dag som er flotte representantar for dei som skal fylle kyrkjene våre når dei eldste etter kvart døyr bort.

Men det vil vere å stikke hovudet i sanden å late som om det vi ser berre er frukt og glede. Vi ser også mykje nedtrampa såkorn som spirte litt, men som det ikkje vart meir av. Vi ser det som er kvelt av sorger og rikdom og nyting. Og vi høyrer den hule klangen når vi trampar over steingrunnen og prøver å så der.

På Cuba har talet på kristne dobla seg på ti år.
Det gler vi oss over.
Det ber vi om skal skje også i vårt prosti, i vår bydel, i våre kyrkjelydar.
Men då må ordet først få verke i mitt liv. Som eit skarpt  og tveegga sverd. Ordet må få skjere inn i ditt liv, levande og verkekraftig, utan at du eller eg gjer anna enn å lytte og opne oss for det Gud har å seie oss.

Akkurat i dag talar han til oss om god jord. Jord som eigentleg er det som bur i hjarta ditt. Lytt til ordet, og ta det til deg når det i dag lyder slik:

Men det i den gode jorden, det er de som hører ordet og tar vare på det i et fint og godt hjerte, så de er utholdende og bærer frukt.

AMEN