Vitnemål

Tekst for 3. s. i adventtida III - 15.12.2015
Bergen fengsel
Johs. 5,31-36

Det er ein litt uvanleg situasjon for meg å møte dykk som er på denne gudstenetsta.
Fengselet er ein stad der ingen av oss har lyst å hamne. Eg har vore innom her nokre gonger, og må innrømme at eg har liten lyst å hamne her mot min vilje.
Men no møter eg dykk som av ulike grunnar er her. Noko hende, og det vart ei sak mellom deg og samfunnet som gjorde at du fekk eit kortare eller lengre opphald her. Kva det var, veit eg ikkje, og det kan vere nett det same.
Men før det vart tale om fengselsopphald var det også eit møte med det norske rettsapparatet.
Eg håpar verkeleg at du opplevde det som rettferdig, sjølv med ein dom mot deg som resultat.

I ei rettssak spelar vitneutsegn alltid ei vesentleg rolle.
Nokre slike vitnemål kan tale til din fordel. Andre kan tale mot deg. Men det er viktig kva vitna har å seie.
Og andre sine vitnemål tel meir enn dine eigne ord om deg sjølv.

Det er slike vitneutsegn Jesus tar fram som eksempel for oss alle i dei orda vi har lese frå Bibelen i dag. Dette er dei same orda som vart lesne i kyrkjene våre over heile landet sist søndag, 3. s. i adventtida.

Då sa Jesus: «Dersom jeg vitner om meg selv, er mitt vitneutsagn ikke gyldig. Men det er en annen som vitner om meg, og jeg vet at hans vitneutsagn om meg er sant»
Med desse orda introduserer Jesus slektningen sin, Johannes.
I Bibelen møter vi Johannes, døyparen Johannes, som det store vitnet som heile tida snakkar om kven Jesus er.
Jesus seier at Johannes «har vitnet for sannheten».Det er sanninga som er avgjerande i rettssystemet vårt. Om det er sant at nokon har sett seg ut over samfunnet sine lovar og reglar, så har det konsekvensar. Dette veit alle de som eg møter i dag noko om.
Men om det er sant at storsamfunnet, via politi og rettsapparat, rettar skuldingar som er urette mot eit menneske, då er det veldig viktig at det kan stå fram eit vitne som kan sette lyskastaren på det som verkeleg hende, slik at det kan fellast ein frikjennande dom.

Johannes er ein lyskastar. Han er ein lampe, seier Jesus, og brukar slike ord: «Johannes var en brennende og skinnende lampe, og for en tid ville dere glede dere i lyset fra ham.»
Men Johannes si oppgåve var å fokusere med sitt lys på kven Jesus eigentleg var. Johannes gjekk i førevegen for Jesus og rydda vegen for han som kom nokre steg etter han.

Ved ein anledning såg Johannes at Jesus kom mot han. Då løfta Johannes handa og peika på Jesus slik at alle som var rundt han snudde seg og feste augo sine på Jesus. Og med buldrande predikantstemmen forkynte Johannes kven Jesus var: «Se, Guds lam, som bærer bort verdens synd!» (Johs.1,29)

I dag håpar eg at også eg som står her som prest i dette fengselskapellet kan vere eit vitne om Jesus. Ein som reflekterer lyset frå den lampen som Johannes var slik vi alle får auga på Jesus, han som ber bort verdens synd.

Det er han som kan gjere noko med alle mine synder. For du kan vere trygg på at presten ikkje er ein mindre syndar enn den som sit i fengsel. Kanskje har eg halde meg på rett side av lovane i Norge. Eg har sluppe unna rettssak og at eit anklagande vitnemål førte ein fellande dom over livet mitt.

Men eg veit at for Guds domstol må eg stå fram med skuld som svir i samvitet mitt. Då treng eg at nokon kan ta dette frå meg og bere det bort. Eg treng å bli frikjøpt frå den evige dom. Eg treng å bli frelst. 

Difor lyttar eg til Jesu ord: «Dette sier jeg for at dere skal bli frelst»
Difor tek eg til meg vitnemålet frå han som ryddar veg for Jesus, og som seier om Jesus: «Se, Guds lam, som bærer bort verdens synd!»
Det han vi alle skal sjå på i dag.
Og på den yttarste dag, på dommens dag, vil dette bli det aller viktigaste vitnemålet:
«- Eg har teke bort verda si synd. Eg har teke bort dine synder.»
AMEN