Forventning

 

16. s. i treeiningstida I – 20.09.2020

Salhus. Dåp og konfirmantjubileum
Mark.7,31-37

For nokre av dykk er dagen i dag fylt med forventningar knytte til seg. Å bere eit barn til dåpen er ei høgtidsstund, sprengfull av fortetta forventning. Forventning til det nye livet som er midtpunkt i ein familie. Glede over, og forventningar knytte til ansvaret ein har fått som foreldre. Ei veldig glede og forventning til den rikdom ein har fått mellom hendene - umåleleg i materielle verdiar. 

Eit nytt barn ber i seg så ubegripeleg mykje av spaning og ordlaus forventning at berre dei nybakte foreldra har ord som kan dekkje dette.
Og kanskje er det nettopp det som er så stort på ein slik dag. Det at orda eigentleg ikkje strekk til. Vi må gje uttrykk for forventningane våre gjennom handlingar som løfter seg over språklege uttrykk. 

Dåpshandlinga vi har vore vitne til, er ei slik stund der vi utan ord kan tale gjennom handlingar. Ved å løfte opp barnet, bere det fram til dåpsvatnet og leggje det over i Guds hender, signaliserer vi at vi ynskjer det aller beste for dette vesle livet.
Vi legg barnet i skaparhendene, hendene som skapte liv, som skapte den nyfødde og som skaper håp om evig liv gjennom den heilage handlinga vi har vore med på.

Difor seier eg i dag til dykk som har halde dåp for barnet dykkar. Ser du kva du har vore med på? Ser du kor stort det er?
Og ser du den andre hovudpersonen ved sida av det vesle barnet – ser du Jesus som slik tek barnet til seg?
”Han tok dei fanget, la hendene på dei og velsigna dei” las vi som ein del av dåpsritualet då vi høyrde korleis Jesus tok i mot småborna som dei bar til han.

Dei hadde også forventningar til Jesus, folk som stod rundt den døve som altså hadde vondt for å tala. For vi las at dei førte bort til Jesus denne mannen og bad Jesus om å leggje hendene på han. 

Det vi no snakkar om, kallar vi gjerne for religiøs lengt. Forventningar til nyfødd liv, dåp, konfirmasjon med handspålegging, alt kan samlast i det vi kallar for religiøs lengt. Det som også kjem opp i dagen når døden gjestar oss, og vi vert tvinga til å tenkje gjennom kva vi tenkjer, trur og håpar om livet etter dette. 

For heile 65 år sidan var det fleire av dykk som var her i kyrkja som unge konfirmantar.
Den gongen knela de ved altaret, og prest og kyrkjelyd bad for framtida dykkar.
Eit ungt liv låg i Jesu hender. Tillitsfullt vart framtida di lagt fram for Gud.

Jesus ville forma livet ditt ved å røre ved deg. Være nær deg. By deg inn til å kome litt avsides med han frå tid til anna. Vere stille for han i bøn og lytte til det han vil seie deg.
Andre gonger inviterte Jesus deg til å møte han i fellesskapet med andre som trur, for å tilbe og lovsyngje han.

Tiår på tiår har gått. Dei eine kalenderen etter den andre er bytta ut. De er komne langt inn i pensjonisttida som 80-åringar. De har vore i mange konfirmasjonar, til barneborn, og kanskje også oldeborn. 

Eg ser Jesus for meg i dag. Eg trur hans auge er fokuserte på Salhus kyrkje og alle oss som er her no. Jubilantar, eller pårørande, saman med dåpsborna.
Så mange fleire er det ikkje rundt oss i ei pandemitid.

Men eg trur han ser oss, kjenner oss, og vil røre ved oss, alle som ein.
Det er som eg kan høyre sukket hans mellom kyrkjeveggene her i Salhus denne haustsøndagen: Effata, lyder det frå Jesu munn. Lat deg opp!

Lat opp øyra ditt og lytt. Lat opp hjarta ditt og tru. Lat opp munnen din til takk og lov.

For framleis ser han. Framleis kjenner han deg og meg og oss alle.
Han ikkje berre kjenner oss. Han har også medkjensle med oss. For han veit om det som er vanskeleg i livet til deg og meg.

Det er ikkje sikkert det er så mange stumme og døve mellom oss. Men han ser oss med det som er vår bør. Det som er vanskeleg i ditt og mitt liv.
Han vil ta deg ut or flokken som driv rundt i velstandslandet Norge og er forblinda av løn og status, hus og bil. Han vil ta oss til side og opne øyrer og augo så vi høyrer han, ser han, og takkar han. 

Den døvstumme hadde heldigvis nokre tolmodige menneske som stod han nær. Som, når dei berre tok seg tid til å konsentrere seg, også forstod litt av det han freista å seie.

Så ein dag kom familien hans og drog han med seg. Han forstod ikkje heilt kvar dei skulle. Men dei førte han fram til ein mann i trettiåra. Mannen heldt seg for seg sjølv. Borte frå der folkemengda i byen heldt til.
Familiemedlemene peika på den døvstumme. Jesus lytta. Han nikka. Den døve forstod ikkje kva som skulle skje. 

Så kom Jesus bort mot han. Han la handa rundt skuldra til den døve og førte han endå litt lenger bort frå familiemedlemene. Han kjende varmen frå Jesus. Han lurte på kven Jesus var. For den døve var Jesus ikkje nokon anna enn ein ukjend mann med ei forunderleg utstråling. Det var merkeleg å vere åleine med han.

Den gongen var det ingen koronarestriksjonar. Ikkje noko smittevern  Så Jesus løfta armane og mannen kjende at Jesus rørte ved han. Han tok inn i øyro hans. Fingrane til Jesus var lette å kjenne inne i øyregangane. Så tok han spytt på fingeren og vette tunga til mannen som ikkje kunne tala tydeleg.

Jesus talte til mannen med teikn. Med handlingar som var til å forstå for ein som ikkje kunne høyre eller tale sjølv. Dette var nærspråket. Kroppsspråket. Han såg med augo kva Jesus gjorde. Han kjende med huda si. Han fornemma med tunga.

Han såg også korleis Jesus løfte augo og involverte himmelen. Han såg at Jesus opna munnen og ropa eit ord.
Underet hende. Der alle tidlegare hadde tala til døve øyro, tala Jesus no brått til opne øyro. Mannen kunne høyre og forstå kva Jesus sa. 

Jesus hadde oppfylt forventningane til dei som førte mannen fram til han som var Meister og Herre. Dei kunne ikkje forklare. Deira ynskje var at Jesus skulle leggje hendene på den funksjonshemma mannen. Dei fekk eit under i svar. 

Slik kan Jesus oppfylle forventningane til dykk som bar borna dykkar fram til Jesus i dåpen i dag. Han har så mykje å gje til det livet som vart bore fram for han som er Meister og Herre også for oss. Men ser vi? Høyrer vi? Forstår vi? Eller har det proppa seg til for oss? Vågar vi å forvente eit under i barnets liv? Eit trusunder? 

I møtet med den døvstumme les vi om Jesus at han: såg opp mot himmelen, sukka og sa til han: «Effata!» – det tyder: «Lat deg opp!»

I dag vil eg utfordre oss alle på våre forventningar: Våg å forvente at Jesus vil møte deg, og at han vil opne stengde kanalar, slik at hans velsigning får strøyme over deg og ditt liv. Våg å forvente at Jesus vil møte din ordlause lengsel. Din religiøse lengsel. Våg å tru at han vil høyre bønene for borna som vi i dag har lagt i Guds hender, og for dei born som mange av oss tidlegare gjorde det same med. Våg å forvente velsigning over eit liv som skal forme seg gjennom åra som ligg framfor.

Og de som har så mange år av livet å sjå tilbake på – kan du sjå at Jesus var der?
At han velsigna deg? At han let deg kome gjennom også det som var dagar i mørke, motgang og med vondt å bere?

Slik det var i byen der Jesus stogga og var tett i lag med ein som ikkje kunne høyre, slik kan det også verte for alle som vil våge seg nærare han der han er. For eksempel i kyrkjehuset. Til øyro som lenge har vore proppa igjen, vil han tale sine gode ord. Ord som kan forløyse gleda og lovsongen i livet. Ord som kan fornye og reise opp.

Jesus kan kome opp på sida di. Ta deg til sides frå flokken av menneske rundt deg og tale så du høyrer og forstår. Tale sitt ”effata” inn i ditt liv, slik at du svarar som det vart svart ved Galileasjøen: ”Han har gjort alle ting vel”.  
Det var ordet som lydde om Jesus etter at underet skjedde.

Det er dette vi vil vise kvar einaste av dykk som er i kyrkja i dag, dåpsfamiliar, konfirmantjubilantar og de som er dei trufaste kyrkjegjengarar her i kyrkjelyden vår:
Jesus gjer alle ting vel!

Berre han får sleppe til. Berre vi vågar å la han opne opp der det er stengde kanalar som fører inn i mitt og ditt liv.

Effata, sa Jesus. Lat deg opp! 

Lat opp livet ditt for Jesus slik at ekkoet frå det som hende den gongen også kan lyde mellom oss som lever i dag. Ekkoet av lovsong og lovprising. Han har gjort alle ting vel!

Vi får løyste tunger som takkar og lovsyng fordi vi forstår og begrip at det er Gud som vil oss noko. Han vil oppfylle våre lengsler og våre forventningar.