Økumenisk gudsteneste. Såmannssøndag

Såmannssøndagen III. 27.jan 2013
Økumenisk gudsteneste, Åsane, på Bibeldagen
Matt.13,24-30

Finst det noko som bind kristne med ulike konfesjonelle ståstader betre saman enn Bibelen?
Kristne har god trening i å vere usamde,  å krangle med kvarandre. Splitte seg opp i ulike retningar. Lage eigne forsamlingar når vi rynkar litt på nasa over det dei driv med der ein kanskje har vore medlem i fleire tiår.
Dette kan vi seie mykje om, men eg har aldri høyrt nokon seie at det er godt og rett at det er slik. Heldigvis finst det difor dagar der det er lett, der det er naturleg, og framfor alt rett, å vise verda at dei kristne har noko som bind saman på tvers av kløfter, usemje og ulik tilnærming til trua vår.

Ingen vil protestere på at Bibelen. Guds ord, det er vårt sentrum. Den vi trur på. Denne boka er rettesnor våre liv og for vår lære. Difor har det etter kvart utvikla seg ein god tradisjon mange stader i landet vårt, at vi på denne søndagen vi har i dag, den som i Den norske kyrkje kallast Såmannssøndagen, og som hjå oss alltid har tekstar som set Guds ord i sentrum; då samlast ein mange stader til felleskristne, økumeniske samlingar. Vi feirar denne dagen som ein felles Bibeldag, gjerne med fokus på eit prosjekt som er fargelagt av Det Norske Bibelselskap.

Slik gjer vi det også her i Åsane i dag. Frå åtte ulike ståstader kjem vi saman i denne kyrkja. Ramma er liturgien vi har i den norske kyrkja, men inne i ramma gjev vi rom for dykk som takka ja til å vere i lag med oss i dag. Det er så godt at de er her, at vi kan vere saman. Saman om Bibelen. Saman om Guds ord.
Vi har til og med fått høyre frå Bibelen på eit språk som er veldig framandt for dei fleste av oss . To av nonnene som bur i det einaste katolske klosteret på våre kantar, Marias Minde i Biskopshavn, har lese på morsmålet sitt, vietnamesisk. Og nettopp Vietnam, saman med nabolandet Kambodsja, er sentrum for Bibelselskapets prosjekt i år, å spreie Bibelen i desse to landa, langt der borte i Asia.

Mesteparten av 1970-åra brukte eg for min del til å utdanne meg til prest, til å studere teologi. Den gongen var det eit temmeleg kaldt klima mellom oss i den norske kyrkja og truande i andre kyrkjesamfunn. Det vart bl.a. frå lærarhald på min teologiske lærestad rett som det er nytta harde ord om dei som ikkje trudde slik Martin Luther lærte oss. Eg tvilar på om det nokon gong vart sagt med reine ord, men på lærestaden, i kyrkjene våre, og på bedehusa rundt om klang det rett som det var ein undertone som bar i seg noko ullent om at dei som ikkje trur som oss, dei er ugras på den kyrkjelege åker.

I samfunnet vårt kjempar politikarar, men også kyrkjeleiarar, mot klimaendringane vi er vitne til. Mot ein varmare klode. Det er både godt og rett. Men takk og lov at klimaet har endra seg, at det er varmare i det økumeniske landskapet no enn det var for 30-40 år sidan.

I dag vil ingen ansvarleg kyrkjeleiar tenkje om annleis truande at dei er ugras.

Og i alle fall vil ingen finne på å nemne noko om å luke dei bort.
I dag er vi i stand til å velsigne arbeidet til kvarandre. Vi kan gå til gudsteneste i ulike samanhangar. Det finst nok dei som vil etterlyse større truskap og ansvar i den kyrkjelyden ein høyrer til i. Det finst nok grunnar til å spørje om såkalla kyrkjeshopping er eit gode. Dette at, særleg unge, fyk, frå den eine forsamling til den neste som ein sommarfugl ein vakker julikveld, utan vilje til å stanse opp, ta ansvar og byggje på sin tomt, innan for sitt gjerde.

Dette kan nok vere eit problem.
Men det er ikkje fordi dei unge sommarfuglane er ugras vi peikar på det. Men fordi vi, kvar i våre samanhangar, treng slike som arbeider på åkeren, steller og puslar med det som skal spire og gro, slik at det kan verte ein god haust også innfor mitt gjerde.

I Guds rike er det mange plantar. Korn av ulikt slag. Frukt av ulik fasong, farge og smak. Vi treng det alt i hop. Det må gjerne dyrkast fram og stellast med på ulike teigar.

Men på denne søndagen er det glade evangeliet til kvar og ein av oss som står i dette såmanns- og dyrkingsarbeidet: -Vi skal sleppe å bry oss om kva som er god grøde og kva som ikkje er brukbart, men berre ugras.
Den dommen høyrer ikkje deg eller meg til. Den høyrer heime hjå Gud, og takk og lov for det.

Jesus lærer oss i dag: «- når dere luker bort ugresset, kunne dere samtidig komme til å rykke opp hveten. La dem vokse der sammen til høsten kommer»

Høyrer du evangeliet i desse orda?Den glade bodskapen?
Vi skal sleppe å vurdere kva som er grøde og kva som er ugras. Begge delar finst. Også ugras. Det som ein gong ikkje vil kome gjennom dommen. Men eg skal sleppe å døme. Du treng heller ikje bry deg med det. Det er ein ting det handlar om. Det handlar om det som til slutt skal sankast inn i Guds store låve. «Hveten skal dere samle i låven min!»

Kjære medkristne. Vi veit noko om at skal det verte god grøde i Guds rike, må vi drive såmannsarbeid. Det er å så ut Gud ord. Det er å spreie Biblar.
Mellom våre eigne.
Og der det er lite av denne ufatteleg viktige boka for alle som trur. I Vietnam og i Kambodsja er situasjonen at dei ropar på Guds ord. Dei ber om fleire Biblar. Det er eit stort såmannsarbeid som må gjerast for at det skal verte haust der.
Vi samlar oss her i vår kyrkje på denne søndagen for å gje ein neve såkorn til denne åkeren nettopp i dag.

Kvar for oss har vi også større og mindre teigar der vi har sådd - her i Åsane.
Vårt ynskje og vår bøn for alt dette er at Gud må sende gode innhaustingstider over denne bydelen i Bergen. At Ordet kan spire og gro. På dei gamle gardane som enno finst i utkanten av blokkene som skyt opp. At det kan sankast frukt frå høghus eller villaområder. At Guds ord kan nå innafor glasvegger og fine fasadar på kjøpesentra og gigantiske møbelbutikkar. At arbeidaren som byggjer ny veg for å spare oss for køar og motorvegkaos kan vere våre gode forbilde: Dei står på i kulde og regn og borar og skyt for å gje oss noko nytt og nyttig.

Det nye og nyttige for oss som trur på Gud og les Bibelen vår i fellesskap, er frukt og grøde som skal haustast. Då kan vi ikkje vere smålege mot kvarandre.
Vi går saman ut for å fullføre Jesu ord: «-hveten skal dere samle i låven min!»

AMEN