Før enden kjem

23. s. i treeiningstida. 23.oktober 2016
Åsane (Misjonsgudsteneste. Fokus på Kina)
Matt. 24.35-44

Etter denne preika skal vi syngje den kjende misjonssalmen «Din rikssak, Jesus, være skal min største herlighet». Forfattaren av salmen er den sørlandske misjonspresten Karl Ludvig Reichelt. Det var han som i si tid var ein av dei som bygde opp misjons- og dialogsenteret Tao Fung Shan i Hong Kong. Reichelt døydde i Hong Kong i 1952 og ligg gravlagd eit lite steinkast frå det imponerande anlegget han var med å byggje opp, og som framleis er sentralt i norsk misjon inn mot Hong Kong og Kina.

Dette er ein strålande misjonssalme. Om kall. Om vilje til å gå dit Gud vil sende. Og endå meir – ein visjon og eit utsyn mot det som ligg bortanfor våre grenser, der nauda skrik.
Vi høyrer om at der finn vi skam og nederlag. Dette kjenner vi nordmenn att i vår eiga synd, i vår skuld og skam i kvardagen.

Reichelt veit noko om ein vilje til å frelse alle som strevar med dette.
Men aldri handlar det for han om at nokre folk er betre enn andre. Frelsa er noko som er for det universelle. Den er noko Jesus har gjort for «slektens sorg og harm».

«Slekten» - det er ikkje noko mindre enn ei heil verd; det er «hvert folk som liv og grenser fikk» Det er oss i nord som deler ei lang grense med Sverige. Men til «slekten» høyrer også eit digert land i aust med fleire innbyggjarar enn noko anna land på kloden. Innanfor Kinas grenser finn vi i dag kristne i eit tal vi aldri kunne drøymt om berre for nokre ti-år sidan.
To unge kristne derifrå skal vi snart få helse på. Ingen stader på jorda breier den kristne kyrkja seg raskare utover i dag enn nettopp i Kina.

Det er spanande å tenkje på dette i lyset frå tre innfallsvinklar.
Den første innfallsvinkelen er evangelieteksten i dag.
Jesus talar der om at han skal kome tilbake ein gong. Han seier noko om at når tida på jorda ikkje har fleire dagar, så kjem ein siste dag. Han talar om frelse for nokre. Men også om at ikkje alle får vere med på dette store.
«- én blir tatt med, én blir igjen» står det fleire stader i vår evangelietekst. Ord av Jesus. Høgaktuelle ord inn i ein norsk diskusjon om det ein nyleg avgått biskop har sett på dagsorden: Dei to moglege utgangane av livet. Finst det både frelse og fortaping?

Her og no har vi ikkje tid til å gå veldig djupt inn i diskusjonen. Men eg kan ikkje anna enn å lese orda av Jesus som alvorsord til kvar og ein av oss. Jesus peikar på to utgangar. Det gjeld å finne vegen til den rette utgangen. Og det gjeld om å vere klar ved døra inn til det himmelske når det nærmar seg stengetid.
Ordet Jesus brukar er det manande: «Så våk da!» – eller han seier: «Derfor må også dere være forberedt!»
Dette med å vere klar til å møte Jesus når han kjem tilbake ein gong, i samsvar med det vi seier fram i vår truvedkjenning i kvar einaste gudsteneste, det har alltid vore eit tilbakevendande tema. I kyrkjene våre dukkar det opp i kvar adventstid. I misjonskrinsar har det om att og om att vore heilt sentralt, ikkje minst på bedehusa rundt omkring. I tallause preiker.

Og det har gjerne samanheng med den andre synsvinkelen eg vil bevege meg inn mot på denne søndagen. Nemleg eit anna Jesus-ord der misjon er eit sentraltema.
Lenger framme i kapittelet som vår preiketekst er henta frå, og som altså handlar om dei siste tider, seier Jesus desse tankevekkjande orda:
Og dette evangeliet om riket skal forkynnast i heile verda til vitnemål for alle folkeslag, og så skal enden koma. Matt 24,14

Den tradisjonelle tolkinga av dette Jesusordet har vore at misjon til endane av jorda, det skundar fram Jesus atterkome og den fulle oppfylling av Jesu frelse.
Når ordet om Guds rike når til heile jorda, då er tida komen for at Jesus hentar heim alle sine. Døra inn til det som han andre stader samanliknar med ein bryllupssal vert opna. «Velkomen inn, du som trudde», seier han, før døra vert stengd for siste gong.

Dette opnar også for oss å syngje godt med når vi kjem til Reichelts visjon i det siste salmevers i hans misjonssalme. Det er den tredje synsvinkelen eg peikar på no i dag.
Reichelt ser fram mot «livets aften». Då han skreiv salmen i 1912, var han enno ein ung mann. (35 år). Det gjekk enno 40 år før hans siste kveld kom. Men den unge Reichelt malar opp for oss «et herlig syn å se»

Han ser Guds rike i ståleskrud. Guds rike som opnar seg med all sin herlegdom. Guds rike, der fullkomen lovsong frå dei frelste tonar framfor Herren.
Reichelt fekk sjølv sjå mykje av det som er trua sin herlegdom.
Som eg sa, han ligg gravlagd like ved Tao Fung Shan i i Hong Kong.

Grava hans er tett ved eit berg som stikk opp or gravplassjorda. Berget har ei naturleg kløft som alle kan sjå som står ved grava. Der er det hogge inn ord på kinesisk i samsvar med Reichelts eige ynskje. Der står det skrive salmeord som vi kjenner godt. Henta frå vår påskesalme: «Klippe du som brast for meg»

Han hadde sett kvar han skulle finne si trygge tilflukt. Det er hjå han som er klippen. Frelsa. Hjå han som har sår med frelsande blod. Der gøymde misjonæren og  salmediktaren seg. Der fann han kvile for trua si. Og der ved klippen som brast, i trua på Kristus som døydde, kunne han også finne kvile for kroppen som ikkje hadde fleire dagar å leve.
Men han var heile tida ferdig til å møte sin frelsar. Uansett kva time det skulle vere at Menneskesonen kom.

I salmen uttrykkjer Reichelt det slik, dette som han ser som ein visjon inn mot endetida:

«Guds rike står i stråleskrud.
Krist hentet har sin dyre brud
av alle stammer, fra hver egn,
med hver sin strålekrans som tegn,
i jublekor, de priser Herren stor.»

Jesus minner oss altså i dag om alvoret for alle som gjerne vil ha del i dette:
«Derfor må dere være forberedt! For Menneskesønnen kommer i den time dere ikke venter det.»
AMEN