Livsens brød

4.s. i fastetida. III. 07.04.2019

Arna. (Fasteaksjon ved konfirmantar)

Joh. 6,24-36

Tenk om Jesus hadde gått rundt på jorda anno 2019!
Og tenk om han hadde gjort dei same teikn og under som han gjorde den gongen ved Tiberiassjøen då han metta 5000 og vel så det, med mat som knapt ville ha fylt ei vanleg norsk nistekorg – fem brød og to fiskar. Det er dette store underet Jesus siktar til når han seier til folket som har følgd etter han for å leite etter Jesus i byen Kapernaum. De leitar «-fordi de åt av brøda og vart mette.»

Eg ser det for meg at han ville fått det travelt om han var her hjå oss, akkurat i dette året. Eg trur han ville fått tilbod om superløn som konsulent, i for eksempel Kirkens Nødhjelp. Men var det pengar det stod på, ville nok langt større organisasjonar eller firma kunne overby det ein norsk naudhjelpsorganisasjon kan varte opp med.

Men med Jesus har det heldigvis aldri stått om pengar. Det han gav, og gjev, kan ikkje målast med pengar.

Og det han gav, og gjev, er så mykje meir enn berre mat til 5000 svoltne.

Likevel: Han gav mat før han gav noko anna!

Dei som sat i det tørre graset ved Tiberias og drøymde om at Jesus skulle vere konge for dei, hadde god grunn til å drøyme slik.

Slik så mange, mange menneske i dag drøymer seg inn i ei framtid der ein konge eller ein frigjerar eller eit opprør skal velte om på deira situasjon. Ein håplaus situasjon for veldig mange. Fordi dei lever i skuggen av krig. I otte for terror. Med mangel på mat. Utan vatn. Og utan medisin og lækjehjelp. Dei drøymer, slik mange av dei som Kirkens Nødhjelp set fokus på i denne fastetida gjer det.

Tenk om Jesus hadde vore her!

Kva ville han gjort for alle desse? Kva ville han gjort før han gjorde noko anna?

Dei 5000 som var svoltne fekk mat før han gjorde noko meir. På ein så overtydande måte vart dei metta at draumane deira tok heilt av – Jesus måtte verte konge for dei. Og no var dei på leit etter han. Dei reiste frå Tibarias til Kapenaum for å finne han. For at han skulle fylle håpet deira. Han hadde gjeve dei mat. Jesus måtte vere noko som ingen andre var.

Kristne som lever anno 2019 skulle vere med å tenne håp hjå dei svoltne. Vi skulle fylle matfat der mat er manglevare. Vi skulle bygge brønnar og springar og stasjonar med reint vatn der vatnet er så uendeleg langt borte. Eller så uappetittleg møkkete.
Vi har overflod. Andre manglar det meste.

Vi lever ikkje i håpløyse. Til og med når alvorleg sjukdom rammar, har mange av oss håp fordi sjukehusa står der med all sin teknologi og med dyre medisinar.

Kor håplaust må det vere for dei millionane som døyr av bagatellmessige sjudomar. Som døyr fordi ingen har lært dei om hygiene, eller fordi ingen har vist dei korleis reint vatn kan skaffast, eller kor livsviktig det er å få kloakken bort frå borna som leikar i gata.

Vi har lært oss lekser om krig og terror også i vårt land. Likevel kan ingen påstå at det kastar skuggar over tilværet vårt, slik til kvardags.

Tenk korleis dei har det, dei som lever der dette er det normale – at bomber går av, at blodet flyt og tårene renn i svartaste fortviling.
Kva drøymer dei om?
Kva ville du ha drøymt om?

Eg trur mange av oss ville drøymt om mat og fred og helse og levedagar.
Om framtidshåp.
I fastetida dette året er utfordringa gjeven til kvar einaste av oss: Ver med å ta eit tak for at draumane til dei fattige, til dei lidande, til dei krigsherja, til terroroffera, kan verte noko meir enn draumar. At noko kan skje slik at framtida kan smile til dei. At dei kan smile fordi vatnet renn frå pumpene konfirmantane i Arna har finansiert gjennom Kirkens Nødhjelp.

Jesus gjorde noko – før han gjorde alt det andre: Først metta han dei svoltne – så heldt han tale om brødet frå himmelen.

I dag stig vi inn med antennene våre innstilte på denne talen. Kva hadde Jesus på hjarta til dei han allereie hadde gjeve mat – dei som hadde vore vitne til underet hans? Ikkje berre eit brødunder. For Jesus hadde faktisk nettopp også gått på vatnet. Han hadde altså vist seg som ein som var heva over alle naturlover.

Og no talar han til alle desse som hadde sett kva han var i stand til å gjere:
De leitar ikkje etter meg fordi de såg teikn, men fordi de åt av brøda og vart mette. Arbeid ikkje for den mat som forgår, men for den mat som varer og gjev evig liv, den som Menneskesonen skal gje dykk.

I gjerning har Jesu allereie vist kor viktig det er å fylle dei menneskelege behov. Før han heldt talar og gjorde teikn og under, metta han dei svoltne.

Samstundes vil ikkje Jesus vere mirakelmannen eller brødkongen. Han ville vere noko meir. Han ville gje håp om noko som gjekk ut over det kvardagslege. 

Arbeid ikkje for den mat som forgår, men for den mat som varer og gjev evig liv, den som Menneskesonen skal gje dykk.

For oss er det enklaste å løfte fram mirakel-Jesus. Han som fiksar mat til ei svær folkemengde ein fei. Han som kjem spaserande på vatnet i møte med vitskræmde læresveinar.

Han er ein slik vi kan drøyme om. Ein som kan ordne våre dagleg problem i nærmiljøet eller som kan vere løysinga på store konfliktar langt ute i ei verd under andre himmelstrok. Tenk om han, ved å vifte med finger, tok styringa over miljø- og klimaproblem?

I vår fastetid skal vi ikkje gløyme denne Jesus. Mirakelmannen. Lat han inspirere deg til å følgje opp det han demonstrerer av handlekraft og velvillig omtanke for alle som treng hjelp.

Men våg deg litt lenger inn i det vi nesten kan kalle mystiske tankegangar som Jesus også tek oss med på. Han talar om brød. Men Jesus talar også om det han kallar ”det sanne brødet” – det som kjem frå himmelen.

Det er også noko vi treng for å leve.

Og det brødet er han sjølv.

Eg er livsens brød

Vi lever eit liv her og no. Ingen fortener å svelte og lide og å ha det vankeleg i dette livet. Difor skal vår daglege brød delast.

Men vi har eit liv å leve på den andre sida av dette livet.

Vi treng å ete også for dette livet. Vi treng å ete ”- den mat som varer og gjev evig liv”

Difor må vi bli kjende med, og ta til oss av, han som seier til oss på denne dagen:

Eg er livsens brød.

Livsens brød blir ikkje bakt hjå ein bakar. Du finn det ikkje i butikken. Livsens brød, det er Jesus sjølv. ”Eg er livsens brød” seier han.

Difor: Då han ved det første nattverdmåltid, skjærtorsdag, tok eit brød, takka og braut det, då sa han dei orda som i dag gjev oss rett til å feire nattverd i trua på at Jesus verkeleg møter oss i dette brødet som vi i dag set fram på altaret her i Arna kyrkje: ”Dette er min kropp som blir gjeven for dykk. Gjer dette til minne om meg.”

Slik vart det sagt då nattverden vart innstifta. Slik seier vi det også i dag når vi snart skal feire nattverd saman.

Himmelbrødet. Livsens brød. Jesus kropp. I dag set vi det fram på duka bord for deg og meg. Ta i mot og et. Et slik at du får leve. Et slik at du ikkje skal hungre, og tru slik at du ikkje skal tørste. For Jesus talar til deg i dag og seier:

«Eg er livsens brød. Den som kjem til meg, skal ikkje hungra, og den som trur på meg, skal aldri tørsta.

AMEN