Vi skal bli like han

                                               Gravferd                                                                     

                                                           Gravferd                                                                           
    (Frå episteltekst 3.s i treeiningstida III)

1.Johs 3,2b :«Vi veit at når han openberrar seg, skal vi bli like han, for vi skal sjå han som han er.»  

Ved ei kiste får vi alltid eit bilete måla opp for augo våre. Det vi konkret ser her i kyrkja når vi møter fram i gravferd, er nettopp kista. Vi ser blomster. Vi ser lys. Og kanskje passerer ei mengd indre bilete for vårt indre auga. Kvar for oss hugsar vi den døde. Nokre hugsar det eine, andre hugsar noka heilt anna om den døde.

For meg som prest er det ofte det slik at eg ikkje ser noko for meg som har rot i eit minne. For eg møtte aldri den vi tar farvel med.
Likevel har også eg eit bilete inne i meg. Det har kome fram gjennom samtalar og notatar frå dykk som er pårørande.
Kor presist og rettferdig dette biletet er, veit eg ingen ting om. Meg eg set alltid mi lit til at strekane som slik vert rissa opp at eit liv, av eit menneske, er sanne.
Men eg trur at det berre er ein liten bit av sanninga.
For det er sjølvsagt så mykje meir. Det er aldeles uråd i løpet av 5-10 minuttar å teikne eit fullstendig bilete av eit menneske som kanskje levde så lenge som 80-90 år.

Uansett er det slik at det livet som var; det livet, og det mennesket, vi no tek farvel med, det var eit liv vi i dag takkar for, slik vi allereie har gjort det i minneorddelen av denne seremonien.

Det er alltid godt å kunne takke. Takke for minna. Takke for det biletet av NN som for mange av dykk er godt å tenkje på.

I dag vil eg gjerne setje fokus på noko som alltid har vore ein vesentleg bit av det kyrkja trur og tenkjer om det å vere menneske. Om det å leve mellom andre menneske, før vi ein dag vert teken heilt bort frå dette fellesskapet, og det einaste som lever vidare, er nettopp slike minner som vi no har snakka om.
Eg vil snakke om det som kyrkja trur er framhaldet av dette livet.

Om at det er mange vakre strekar av eit bilete som på ingen måte er teikna ned enno.

Han som mange trur er apostelen Johannes, skreiv i si tid fleire brev.
Tre av dei er bevarte, og den dag i dag kan vi lese dei i NT. I det første av desse breva skriv Johannes om alle dei som kan kalle seg Guds born. 

I vår kyrkje tenkjer vi at det er alle dei som er døypte inn i den verdsvide kyrkja, og som vil høyre kyrkja til ved å tru på kyrkja sin Herre, Jesus Kristus.

Om dei som er Guds born, skriv Johannes bl.a.: «Mine kjære, no er vi Guds born, og det er enno ikkje openberra kva vi skal bli»

Apostelen talar om eit «enno ikkje» - altså noko vi ventar på, noko der framme ein stad.

I dag opplever vi ein situasjon der vi vert sterkt påminna om dette «enno ikkje».
Med ei kiste i sentrum, med døden midt mellom oss, kan vi ikkje skuva unna den realiteten at døden er høgst verkeleg.
Og vi veit at ein dag er det min tur til å døy.
Kva då?

Då skal det teiknast eit nytt bilete av kvar enkelt av oss. Det vil seie, heilt nytt blir det ikkje. Men då skal biletet av oss fullførast.

Vi er allereie Guds skapningar.
Skapte i hans bilete. Skapte som menn og kvinner.
Kvar for oss unike. Men kvar for oss også med heilt ulike måtar å leve livet vårt på.
Nokre vart stamforeldre til ei stor etterslekt. Andre levde som einslege, men sette djupe spor i samfunnet dei var ein del av. Atter andre levde temmeleg anonymt gjennom tiår etter tiår, mens det også kunne verte slik at eit og anna liv berre varte i nokre korte dagar, eller i nokre få barneår.

Livet her på jorda er fullført for millionar av menneske. Livet her på jorda vert nett no levd av milliardar av ulike personar.

Men ein gong, enno ikkje – men der framme ein stad, når han vi trur på; vår Herre Jesus Kristus, openberrar seg for oss, då skal det skje noko.
Då skal skapinga fullførast ved ei total fornying. 

Alle vi som er skapte som menneske, som menn og kvinner, i Guds bilete, og som gjennom dåpen og trua har fått retten til å kalle oss for Guds born, vi skal då verte han like, står det i brevet frå Johannes.

Kva det betyr å verte Jesus lik, er ikkje så lett å vite noko heilt sikkert om. For mitt indre ser eg ikkje for meg at det som Bibelen med sin bilettale kallar for «Den store kvite flokk» er ei forsamling av kloningar av Jesus. At vi skal gå rundt med jesus-fjes alle saman.
Meir tenkjer eg at vi skal verte han like på den måten at det mørke og vonde som bur i oss er borte. Dette vi aldri vil omtale i eit minneord i kyrkja, men som også er eit bit av kvar einaste ein av oss – synda som bur i oss. Det skal verte borte når vi vert han like.
Vi skal verte han like –biletet av kvar og ein av oss skal fullførast.

Vi er skapte i Guds bilete. Likevel er det noko meir som enno står att.
Vi er enno ikkje komne dit, vi som er samla til gravferd i dag. Men ein dag, bak døden skal det skje – vi skal verte han like. Vi skal verte Jesus like. Han som vi no berre kjenner av omtale. Då skal vi sjå han som han er.
Vi skal få leve ut det nye, evige livet på ein måte vi her og no berre anar konturane av.
Eg trur det nye biletet som då får si fullføring, skal verte uendeleg vakkert.

AMEN