"Hjemme i himlen"

 

Allehelgensdag II. 07.11.21
Bardu kirke
Matt. 5, 13-16

I kveld skal vi syngje ein salme av Leonard Gudmundsen. Han var frå Harstad, og har skrive ein drøss med songar, og nokre av dei har han også sett melodi til. Etter at vi om litt har lese namna på, og tent lys til minne om, dei som døydde her i Bardu sokn i perioden frå Allehelgensdag i fjor til i dag, skal vi syngje salmen «Hjemme i himlen» av Leonard.

Eg fekk møte han ein del gonger. For i mine første år som prest  var han og eg tilsette i same organisasjon, Det norske lutherske Indremisjonsselskap, det som i dag heiter Normisjon. Difor vart eg litt kjend med han som kollega før han døydde altfor ung, berre 65 år gammal. Han var ein av dei aller mest folkekjære og etterspurde predikantar for Indremisjonen for 40-50 år sidan.

Få salmar eller songar summerer så godt opp essensen og poenget med denne dagen i kyrkjeåret, Allehelgensdag, som salmen «Hjemme i himlen». Ikkje fordi det er så imponerande stor poesi. Men fordi det er så enkle og folkelege ord som er kledd i ein like enkel og velklingande, folkeleg melodi som til saman kan opne hjarte og auge for det vi vil løfte fram som det store håpet vi vil setje lyskastaren på nett no:

Hjemme i himlen skal ingen mer gråte.
Herren skal selv tørke tårene av.
Hjemme i himlen skal ingen mer sørge.
Ingen skal dø eller legges i grav.

Hjemme i himlen!
Eg veit i praksis ingen ting om dei menneska vi tenkjer på og minnes på denne gudstenesta. Dei aller fleste av dei var døde før eg kom til bygda her for litt over to månader sidan. Difor er det heller ikkje så veldig mange av dykk pårørande eg har fått møte, men nokre er det trass alt.
Men nett no spelar det ikkje så stor rolle.
For det er ikkje mi oppgåve som prest å vite så mykje om liv som er levd til endes.
Det er heller mi oppgåve å seie noko til alle oss som enno lever som kan gje oss eit håp på ein slik dag.
Eit himmelhåp. Eit frelseshåp. Ei forløysing av ein lengt mot det ukjende i det evige.

Leonard Gudmundsen syng om ein himmelsk jubel der framme. Jubel for frelste som er berga i hamn, som han uttrykkjer det.
Er det slik at kvart einaste døde menneske når fram dit? Til himmelen. Er det slik at vi kan vere sikre på at våre kjære faktisk er der no? Og at vi kan vere like sikre på at vi sjølve kjem dit på oppstodedagen? Dagen som vi ventar på når det siste kalenderbladet vert snudd i denne tida.

Det finst heilt sikkert mange prestar og teologar som utan vidare vil svare ja på det.
Alle kjem til himmelen til slutt hevdar dei.
Andre er like tydelege på at slik kan det på ingen måte vere.
Sjølv må eg innrømme at eg synes svaret på dette er vanskeleg å vere sikker på. For ved å lese i Bibelen er det mogeleg å finne ord og utsegn som peikar i både den eine og den andre retninga.

Men det eg er sikker på, det er at Bibelen fortel oss at der framme ein stad kan vi tru og håpe på at det finst ein plass i Guds nærleik der mange, mange som trudde her i dette livet skal vere i lag. Korleis det evige livet vil utfalde seg i detalj gjev Bibelen berre små, forunderlege blikk inn i som ikkje avslører meir enn det vi kan eige som eit håp, og som Leonard Gudmundsen har sett desse enkle orda på:

Hjemme i himlen er smertene borte.
Ingen skal lide og pines som her.
Hjemme i himlen skal ingen mer klage.
Fullkommen glede skal fylle oss der.

På denne dagen er det likevel noko viktigare å seie til kvarandre enn at salmeboka vår har med ein flott salme på denne dagen, skriven av ein diktar, komponist, songar og predikant her frå dette fylket.

På denne dagen les vi også ord frå Jesu eigen munn, henta frå sjølvaste Bergpreika.
Det handlar om korleis dei som trur på Jesus skal leve. Korleis dei skal vere førebilete for andre. Korleis dei kan vere med å vise vegen for alle som tenkjer seg heim til himmelen for å møte Jesus.

Då talar Jesus om å vere lys og salt i den verda vi lever i.

Menneske som er lysande føredøme.
Menneske som ber i seg krafta som ligg i saltet. Krafta til å bevare friskt det som elles vil rotne. Krafta til å setje smak på det smaklause. Krydder i livet.

Slike eigenskapar skal dei som trur på Jesus bere med seg.
Ja, det er som om Jesus rett og slett konstaterer at dei som høyrer han til allereie har desse eigenskapane:

Dere er jorden salt!
Dere er verdens lys!

Tenk litt på det, du som trur. Kanskje trur du ganske lite, men likevel – nok til at du kjem innom kyrkja av og til. Nok til at du er medlem. Tru nok til å døype borna dine. Og kanskje også til at du eig håpet som gjer at du kan gle deg over songen til Leonard Gudmundsen?
«Hjemme i himelen» - er det ditt håp, at dei orda er sanne for deg?

Lat ingen røve frå deg håpet som ligg i songen.
Lat ingen krasje krafta i Jesu ord, sagt til dei som vil høyre han til: «Dere er jorden salt! Dere er verdens lys!»

Dette er ord med håp i seg. Håp om at vi er sette inn i ein samanhang der vi skal få leve liv som er slik at folk opplever oss som gode medmenneske. Som gode foreldre. Som gode søner og døtre. Som naboar, samfunnsborgarar og kyrkjemedlemmer.

Om vi vågar å opne oss for dette, er vi på vegen. På rett veg. Vegen mot himmelen.
Då kan vi kanskje også sjå for oss at ordet helgen ikkje er eit meiningslaust ord om våre kjære som vi i dag saknar. Helgenar, ikkje fordi dei var perfekte. Men med alle sine feil og manglar, levde dei kanskje slik at nokon fekk eit glimt av lyset, himmellyset, gjennom livet deira.

Lys og salt. Det er orda Jesus set i fokus på denne søndagen.
Lyset kunne vi sagt veldig mykje om. Lat meg berre minne om noko heilt enkelt:  Når vi tenner lys heime i stova vår, så er det eit teikn på at vi er der inne. Vi er heime. Vi kan treffast der.

I dag tenner vi mange lys her i kyrkjerommet.
Vi er heime no. Vi treffest her.
Men dei første lysa vi tende her i kyrkja i dag, var altarlysa.
Ved altaret bur Gud. Der møter vi han. Der møter han oss.
Gud er her, med sitt nærvær, med sitt lys. Vi går han i møte, og ber med oss håpet om ein gong å stige inn i det store lyset. Hjå Gud. Hjemme i himlen!

AMEN