Gravferd. Påskeveka (Tekst frå Palmesøndag III)

 

Johs. 12,1-2: Seks dager før påske kom Jesus til Betania der Lasarus bodde, han som Jesus hadde vekket opp fra de døde.  Der ble det holdt et festmåltid for ham. Marta vartet opp, og Lasarus var blant dem som lå til bords sammen med ham.   

Vi er samla i sorg nett no. Sorg over han som ikkje lenger er mellom oss. Som er død og ligg i denne kista.
Men midt i sorga dykkar, vågar eg å ta dykk med på ein fest. Den store jubelfesten i Betania som vi høyrde om i kyrkjene vår for eit par dagar sidan, då vi gjekk inn i påska dette året. Det var palmesøndag.
Då høyrde vi om "Takk-og-lov"-fest. Det var gjestebod av det store slaget. Jubel. Glede. Fullt hus av slekt og vener. Med ei strålande opplagt vertinne i spissen for heile arrangementet. Heidersgjesten på festen var Jesus. Han som fleire gonger før hadde vore på besøk hjå Marta og søstera Maria.

Og jamen hadde dei grunn til å feste. Ikkje berre fordi Jesus var der som heidersgjest, men også fordi Lasarus var der. Bror til Marta og Maria, han som Jesus hadde vakt opp frå dei døde.
Det var i sanning ei skikkeleg "takk-og-lov-fest". For her sat undergjeraren og livgjevaren til bords og åt saman med han som hadde lagt som lik i fire dagar i grava. Jesus og Lasarus var på fest i lag. Det var takkefest for livet. Lasarus som hadde vore død, var levande og eit naturleg midtpunkt for glade søstrer og for undrande vener og slektningar. 

Men eit endå meir naturleg midtpunkt var Jesus. Han som hadde vakt Lasarus opp att frå døden. Betania var i festrus. Her var det god mat og godt drikke. Og sannleg vart ikkje feststemninga også krydra med ei gjennomtrengjande godlukt som liksom understreka at dette var noko heilt utanom alt som elles var vanleg. For ved festbordet dukkar Maria opp att ved Jesu føter. 

No, ved festen for den levande Lasarus, tok Maria fram ei krukke med salve - dyr nardussalve, verd nesten ei heil årsløn for ein vanleg arbeidar. Maria sette seg ved Jesu føter enno ein gong. Ho salva føtene til Jesus. Og den gode lukta frå salven breidde seg i heile huset. Sanneleg - her var det fest i glede for livet - livet som Lasarus hadde fått attende. 

Eller var det livet som stod i sentrum der i Betania?

For vertskapet var det nok livet - glede over at Lasarus var mellom dei att, og takksemd til Jesus som hadde vist seg sterkare enn døden.
Men jammen tek ikkje Jesus til å tala om døden på denne gledesfesten for livet. For når han får kritikk frå den svikfulle Judas, som også var med på festen, for at Jesus verkeleg lar Maria få sløsa bort så mykje pengar til dyr salve, berre for å salve Jesu føter, når pengane som det kosta å kjøpa salven heller kunne vore gjevne til dei fattige; så er Jesus kontant med si irettesetjing av han som skulle verte svikaren, samstundes som han tek Maria i forsvar: 

"La henne være! Hun har gjemt salven til den dag jeg skal begraves. De fattige har dere alltid hos dere, men meg har dere ikke alltid." 

Den dag jeg skal begraves … Gravferdsdagen!

Var det ikkje nettopp i glede over ein oppattlivna Lasarus dei var samla?
Og så tek Jesus til å tale om sin eigen gravferdsdag. Snakk om kalddusj! 

Midt i festen for livet, ser vi at Jesus er på veg til sin eigen død. For dette skjer på palmesøndag. Ved inngangen til påske. Midt i gleda over at Lasarus sat lys levande i det velluktande rommet, gjer Jesus det klårt at for hans eigen del, nærmar død og grav seg. Han som er Herre over døden, vert salva til si eiga gravferd på ein fest for at livet hadde sigra. 

Livets Herre er på veg til sin eigen død!

Og for oss som sit her i kapellet med ei kiste midt mellom oss, er ingenting viktigare enn å få høyre om dette. At Jesus ville døy, for så å vise enno ein gong, si makt over døden.

Først gav han liv til Lasarus som dei no festa for. Men snart skulle han sjølv rive seg laus or grava sitt kalde grep og stå opp. Det er det vi skal høyre om påskedagen.

 Jesus siger over døden i påska.

Det er ditt og mitt håp når vi møter døden.
Når dagen kjem at det er eg som ligg i ei kiste. Eller når det vert din tur.
Jesus er Herre over livet! Også i møte med døden. Han har prova det ved å vekkje Lasarus opp att frå dei døde. Men han som er sterkare enn døden, skal sjølv døy. Difor var det ikkje berre takkefest for at Lasarus vart levande att. Festen gjekk over i ei hylling av Jesus som skal døy. Det er både fest for livet og fest før døden; på same tid. 

Vi er i gravferd no. Vi festar ikkje. Vi sørgjer. Vi takkar for livet som var.
Men vi ventar også på ei oppstode, om enn ikkje slik Lasarus stod opp.
Vi ventar på ei oppstode på den siste dagen i denne tida.
Då skal Jesu makt over døden vise seg ved alle graver.
Då håpar vi på den store oppstoda. Då skal også vi  stå opp.
Då skal festen bli stor og evig.
Det er vårt håp på denne gravferdsdagen, der vi takkar for livet som vi no tek farvel med.

                                             AMEN !