Gravferd
Ef.1, 18-20 (Kr.Himmelfart III)
Må
han (Gud) gi dere lys til hjertets øyne, så dere får innsikt i det håp han har
kalt dere til, hvor rik og herlig hans arv er for de hellige, og hvor
overveldende hans kraft er hos oss som tror. Med denne veldige makt og styrke
reiste han Kristus opp fra de døde og satte ham ved sin høyre hånd i himmelen,
Tida mellom påske og pinse er ei underleg
tid i kyrkja. Påsketida kallar vi henne.
Påska sitt fabelaktige perspektiv må forkynnast
i desse vekene.
Krafta frå Jesu oppstode er så enorm at den må vi få del i til fulle. Vi vert
aldri ferdige med kva det fekk å seie for oss menneske at Jesus faktisk stod
opp att frå dei døde. At han vann over døden.
For ein prest som veke etter veke står ved ein gravkant og kastar dei tre
første spadane med jord som skal fylle att grava, ville det vere meiningslaust
om det ikkje var sant det som då vert sagt: ”- Av jorda skal du atter stå
opp”.
I kraft av Jesu oppstode trur vi at dei døde ein gong skal stå opp.
Det vil eg leggje inn over alle dykk som sørgjer her ved denne kista i dag. Eit
liv er over. Det skal de minnast. De skal takke for alt det gode ho/han var for
dykk mens ho/han levde. Men når døden har vore her, må vi halde fast ved håpet
om at han som vann over døden, han lever i dag. Og han skal ein gong kome
tilbake frå der han no er, ved Gud Faders høgre hand. Det er når han kjem at
krafta hans skal openberrast. Det er då dei døde skal stå opp. Det vert like
stort som det var i opphavet, den gongen då Gud skapte. Større enn det går an å
forestille seg, og langt ut over det det finst ord til å skildre.
I dag bur den kristne kyrkja seg til Kristi
Himmelfart. Då skal vi høyre om korleis det gjekk til då Jesus fór opp til
himmelen. Men vi skal også lese frå Ef. 1.
Inn i den teksten vil vi stige i dag. Her ved denne kista. Like før
Kristi Himmelfart.
Det er Paulus som skriv orda vi stoggar
for som eit andaktsord i dag. Paulus ber – han ber om ei Ånd som gjer at dei
truande må lære Gud å kjenne.
Og så brukar han eit fabelaktig bilde:
”Må han gi dere lys til hjertes øyne, så
dere får innsikt i det håp han har kalt dere til..”
”Lys
til hjertes øyne”
Eg håpar at vi som sit i lag her i dag må få lys
inn over oss. Lys frå Guds ord som kan skine inn over hjarto våre så vi ser. Så
vi trur. Så samanhangar kan opne seg for oss.
Det handlar om å få innsikt i det håp han
har kalla oss til.
Då må vi sjå på det som hende Kristi
himmelfart. For det er ein dag med håp i seg. Det var dagen då Jesus skildest
frå læresveinane sine. Det var siste gongen han var her på jorda. Men det var
den levande og oppstadne som var der. Det var han som hadde sigra over døden.
Det var han som hadde vist sine guddommelege skaparkrefter. Det var han som då
han forlét sine næraste sende englar frå himmelen som forkynte at ein gong skal
han kome tilbake på same måten som han der og då vart teken opp til himmelen.
Det var for å sjå dette at vi i dag skulle
ha ”lys til hjertets øyne”.
Sjå den krafta som er frå Gud. Den som i
påska vekte Jesus opp frå dei døde, men som er tenkt for oss alle. Den same
guddommelege kraft som vakte Jesus til live etter at han hadde vore i døden og
i grava, den same kraft var det som tok Jesus opp til himmelen og gav han sete
der ved Gud Faders høgre hand. Med denne
veldige makt og styrke reiste han Kristus opp fra de døde og satte ham ved sin
høyre hånd i himmelen, over alle makter og åndskrefter, … Slik les vi også i dette andaktsordet.
Denne guddommelege skaparkraft er ei
levande og utøvande kraft den dag i dag.
Slik har kyrkja trudd og vona gjennom hundreåra som til saman har vorte til to
tusenår no. Jesus sit ikkje der ved Guds side ein stad ute i verdensrommet som
ein død skulptur på sokkel. Jesus sit ikkje der som ein passiv gamal gubbe
heller, med kveldsavisa i fanget og gløttar ned på menneska han ein gong
forlét.
Jesus er i dag ved Faderens hand, levande
oppteken med det siste han gjorde før han fór opp til himmelen. Han velsigna
læresveinane.
Les vi i Lukasevangeliet om himmelfarten så står det slik:
”Så førte
han dem ut mot Betania, og han løftet hendene og velsignet dem. Og mens
han velsignet dem, skiltes han fra dem og ble tatt opp til himmelen” (Luk. 24,50-51)
Jesus tok farvel med
velsigning. Jesus er hjå Gud no, fram til han skal kome tilbake slik engelen
forkynte i samband med himmelfarten. Frå Gud Faders hand sender han framleis si
velsigning over si kyrkje. Ei kyrkje som enno ventar på at han skal kome att.
Lytt
enno ein gong til det Paulus ber om i Efesarbrevet: Må han gi dere lys til hjertets øyne, så dere får innsikt i det håp han
har kalt dere til, …
Innsikt i vårt håp…
Det var det vi skulle ha no når påsketida går mot slutten. No når Kristi
Himmelfart skulle vere noko langt meir for hans kyrkje enn ein ekstra raud dag
i mai. Innsikt i vårt håp – det er innsikt i at vi har del i Jesus veldige
kraft som han viste då han stod opp frå dei døde og då han fór opp til himmelen.
Trass i at døden er verkeleg. Trass i at døden har teke frå dykk som sørgjer
eit menneske de var glade i, så vil vi halde fast ved dette: Det ventar
ein herleg arv på hans kyrkje, på alle som trur. Det er ein arv vi gjerne vil
ha vår del i. Den arven er din og min når vi trur og når vi håpar.
Vi tek farvel i dag.
Farvel i håp om å få del i den arven som ventar bak døden. Ein arv alle som tru
skal få dele i lag. Dele saman når vi møtest att der Jesus i dag er, og der han
har vore frå Kristi Himmelfartsdag – ved Faderens høgre hand.
Amen
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar