Himmelstrålar.

Kristi forklåringsdag - III. 03.02.2013
Ytre Arna kyrkje
Luk. 9, 28-36

Det skin ikkje mykje av nokon av oss. Diverre.
Av og til blenkjer det til kanskje, som når ei mor eller ein far speglar seg i ansiktet til den nyfødde. Då strålar det ut; glede – kjærleik – omtanke for det nye livet.
Vi anar det på denne dagen når vi ser dykk som ber dei nyfødde inn i Guds hus. Her får de sjansen til å gjere det beste de kan tenkje dykk, leggje dei nyfødde i hender som er sterkare og som famnar vidare enn nokon foreldre vil makte det. I Herrens hender kviler dei nydøypte no. På mors eller fars fang, men likevel i Herrens hender. Dette er ein augneblink det skin av. Himmelstrålar.

Men kvardagane er mange for dei fleste av oss. Vi bur i Bergen og er vel vande med gråvêr og regn. Det kan gå veker mellom solstrålane. Men når blåhimmelen opnar seg over oss, glimtar vi til, dei fleste av oss som bur mellom fjordane og fjella. Også då kan det skine frå augo våre.

Tenk om det var fleire slike dagar! Dagar der det stråla av oss. Himmelstrålar. Lys frå det høge som spegla seg i våre liv og skein inn i familielivet, ut over nabolag, på arbeidsstader og ikkje minst; lyste opp i kyrkjelyden vår. Himmelstrålar i kyrkja. Det ynskjer vi oss meir av i Ytre Arna. Himmelstrålar.

Eg var saman med soknerådet i denne kyrkjelyden for to-tre dagar sidan. Vi brukte litt tid til å drøfte statistikktala for fjoråret som i desse dagane er samla saman og vert sende vidare til talknekkjarar i Statistisk Sentralbyrå, eller til dei som kanskje grunnar litt meir over dei, folka på bispedømekontoret. Men mest burde vi som bur her ta dei inn over oss og snakke om tørre tal. Om det kyrkjetenaren diskret gjer kvar søndag når kvar einaste ein som vågar seg innanfor kyrkjedøra vert tald, og summar førte inn i ein stor protokoll og samla for å samanliknast frå år til år.

Slikt er ikkje mykje det skin av. Tørt, kan det virke som. Men tørre tal talar!
Tala viser nedgang i fjor. Skuggar - og ikkje lys. Det må vi snakke om. Det skal vi snakke om etter gudstenesta når eg som prost inviterer dykk til å samtale litt om situasjonen i kyrkjelyden.

La du merke til det vi høyrde lese tidlegare i gudstenesta?
Det handla om Moses som var på Sinaifjellet i lag med Herren i førti dagar og førti netter. Han var nær Herren. Han fasta desse dagane. Og han kom ned att frå fjellet med lovtavlene; med dei ti bodorda hogne inn i stein. Men merkelegast av det vi høyrde lese var korleis det skein frå ansiktet til Moses. Guddommeleg nærvær gjorde at det lyste av ansiktet til Moses. Himmelstrålar.

Dei same himmelstrålane som Jesu tre næraste vener fekk sjå på forunderleg vis då dei
streva seg opp på fjellet saman med Jesus. Dei var der, avsides, høgt oppe, langt frå folk, åleine med Jesus. Dei var der for å be. Og slik Moses kom nær det guddommelege i dagane han var på fjellet, slik hende det med dei tre læresveinane

I lag med Peter og Jakob og Johannes kjem Jesus så nær læresveinane sine at guddommelege opplevingar vert flytta inn i det jordiske. Frå himlens høge avstand til eit jordisk fjell. På fjellet får dei møte, ikkje berre Jesus som dei kjende frå kvardagen, men desse to mennene frå den gamle pakt som ingen hadde høyrt frå på hundrevis av år. Gud gjer eit under. Ubegripeleg for oss. Reelt for Jesu nære vener.

Jesus er så nær dei at det er råd å fatte at bak det vi ikkje fattar og forstår, der er han som er større enn oss. Han som er meir enn oss. Han som gjev loven gjennom Moses. Lovtavlene som vart skapte  i lyset frå himmelstålane. Der, i denne mystiske og fasinerande openberringa, høgt på fjellet opplever tre forskræmde læresveinar at Jesus dreg eit slør til side inn mot det guddommelege. Saman opplever dei at Gud talar til dei.

Gud som før hadde forkynt sin vilje til oss gjennom heilage profetar; profetar som her på fjellet var representerte gjennom Elia. Profeten Elia. Vi hugsar dramaet då Elia påkalla Herren i konkurranse med Ba’al profetane og det hende at eld kom ned frå himmelen og fortærte offeret på Elias sitt klissvåte brennalter. Seinare løynde Elia seg, redd for døden, i ei hole. Heilt til Herren kom forbi, i ei skjør stille, og kviskra namnet hans. For så å hente profeten til himmelen, i ei eldvogn med hestar av eld framom.

I lag med gudsmenn frå GT står Jesus der i det skinande lyset. No handlar det ikkje om loven eller om profetane. Her er han som er evangeliet. Jesus Kristus. Her vert han presentert av Gud sjølv. Løyndomsfullt, or skya vert det på nytt svidd eit hol i hinna mellom himmelen og jorda. Gud talar til læresveinane, men også til oss. Vi ser han ikkje. Det gjorde heller ikkje dei tre læresveinane, for Gud la ein ein skugge frå ei sky over desse openberringane av gudsfolka som tala saman. Guddommen er ikkje for våre augo. Det guddommelege vert for oss openberra gjennom ord: «Dette er Son min, den utvalde. Høyr han!»

Himmelstrålane er det same som himmelord.
Guds røyst seier om Jesus som venene hans nettopp har fått sjå i det himmelske lyset: ”Høyr han”

Kjære Ytre Arna kyrkjelyd. ”Høyr han”
Høyr når Jesus er nær oss og vil fortelje oss viktige ting. Himmelske løyndomar. Himmelord. Når han vil lyse opp vegen for oss med sitt himmelske lys. Himmelstrålane. Dei som kan smitte over på ansikta våre slik sola får det til å skine i bergensansikta når regnet vik frå fjella vi har rundt oss.

Peter vart ivrig då han såg lyset. Då han såg Jesu herlegdom. Då han såg Moses og Elia frå den gamle pakt. Peter ville byggje noko for desse. Han ville byggje hytter. Tre hytter.
Ei til Jesus. Ei til Moses. Ei til Elia.

Det ser ikkje ut som om det vart hyttebygging for Peter.
For allereie mens han gjore greie for sine spontane byggeplanar for Jesus, kom skya og hylla det guddommelege lyset inn i ein skugge. Men Guds røyst var tydeleg. Vitnemålet om Jesus var krystallklårt: «Dette er Son min, den utvalde. Høyr han!»

 Dei to frå ei gamal tid vart borte. Kvardagen kom snart tilbake. Det var ”ingen annan å sjå, berre Jesus.”

Av og til bryt himmelstrålane gjennom. Av og til kjem vi nær det guddommelege. Vi gjorde det ved døypefonten i dag. Gud var nær. Han bøygde seg ned og rørte ved dei små. Tok dei til seg. Gjorde dei til sine born. Gav dei rett og lov til å be: ”Vår Far i himmelen”
Men når himmellyset vert slukt av kvardagsskuggane, så er Jesus der, inne i skuggane. Han stig ut or skuggane og stadfester sitt nærvær.
Ordet hans lyder. Vi les det. Vi forkynner det. Og vi vert minna om dei guddommelege orda som erstatta himmelstrålane: «Dette er Son min, den utvalde. Høyr han!»

Tenk om kyrkjelyden i Ytre Arna makta å ta dette inn over seg. Å søkje avsides med Jesus. Vere der i bøn slik Peter, Johannes og Jakob var det. Gle seg over dei store stundene når vi vert ekstra velsigna av lyset frå det høge. Men framfor alt vere stadig lyttande til han som vil tale til oss i kvardagen, ut frå skya, når vi ferdast i skuggane.

Tenk om kyrkjelyden i Ytre Arna ville la seg smitte av Peter sin byggjeiver. Ikkje til hyttebygging. Det vart det ikkje noko av. For Peter vart kyrkjebyggaren. Klippen. ”Du er Peter, og på dette fjellet vil eg byggja mi kyrkje” sa Jesus til Peter ved eit anna høve. (Matt. 16,18)

Byggje kyrkje. Byggje kyrkjelyd. Døype borna, slik vi har gjort det i dag. Lytte til ordet slik vi gjer det i dag. Samlast ved nattverdbordet. Slik vi også skal gjere det i dag.
Dette er aktivitetar som verda rundt legg merke til. Når mange steller med dette vil folk sjå lyset. Lyset som smittar over på augo våre fordi vi lever nær Gud. Er saman med han i bøn. Lever etter bodorda. 

Himmelstrålane. Måtte dei treffe oss i hjarta i dag. Måtte dei reflekterast frå ansikt og augo i dag. Slik at himmellyset kan skine over kyrkjelyden i Ytre Arna.  AMEN