Korrigert forventning

1.s. i advent. III. 02.12.2018
Sjømannskirken. London
Matt 21, 10-17

Ikkje veit eg kor mange nordmenn som i tida fram mot jul kjøper flybillettar og sjekkar at alle bank- og kredittkort er maksimalt fulle, og så finn dei vegen til den næraste verkelege storbyen vi har. Men det må vere veldig mange, for London er umåteleg populær for alle oss som lever under litt mindre forhold på andre sida av Nordsjøen.

Heime er det nokre av oss som heiar på eit fotballag som måtte nøye seg med bronse i den heimlege eliteserien. Eller vi har eit anna lag som spelar sine kampar nesten på kyrkjetrappa i Åsane, men som måtte oppleve at favorittane rauk ned frå første til andre divisjon sist søndag. Det var surt. Men det finst heldigvis trøyst her i denne byen. Her lokkar Chelsea eller Arsenal eller Tottenham. Om ein då ikkje vil reise lenger nord i landet til dei alternativa som finst der. 

For nordmenn er London og England ein by og eit land som får forventningsfulle norske auge til å gnistre. Dette veit sikker alle de som for kortare eller lengre tid har funne tilhald her i byen mykje meir om enn eg som berre er her ein gong i blant.

Men alt er ikkje enkelt eller idyllisk her heller. Vi kjenner ikkje detaljar, og skal langt frå leggje oss bort i, innvikla politikk som for tida er i støypeskeia i dette landet. Likevel: Frå Norge er det mange som føl godt med på mykje av det som rører seg i denne store byen.

Men ein ting har vi i alle fall i lag.
Alle vi som høyrer med i det store fellesskapet som heiter den kristne kyrkja, vi tek i dag kvarandre i hendene og ynskjer eit godt nytt år.
Ikkje fordi vi ikkje kjenner den borgarlege kalenderen som fortel at det enno er tre-fire veker til vi skal skrive 2019, men fordi det kyrkjelege året i dag har sin aller første dag. Første søndagen i adventtida.

Då er det også slik at det kyrkjelege året som no ligg blankt og ubrukt framfor oss, det er eit år det er grunn til å vere spent på. Det er grunn til å ha forventning knytta til det ukjende, som kanskje ikkje er så langt inne i framtida, men som vi likevel berre kan ane noko om.

Aller mest er nok adventstida si forventning knytta til høgtida som kjem mot oss med stadig kjappare steg. At jula ikkje er så veldig langt unna, gjer i alle fall handelsstanden alt dei kan for å minne oss om.

Kva skal vi som kyrkje tenkje om dette kjøret som dei aller fleste av oss så gladeleg er med på? Nordmenn dreg på julehandel, nettopp til London. Eller vi fyller opp kjøpesentera i og rundt byar og bygdesentrum heime. I Norge kan eg for min del seie at eg har orkesterplass til alt dette frå kontorvindauga der eg til dagleg sit og ser rett ut på ein av hovudinngangane til det svære Åsane storsenter i Bergen. Det er ikkje heilt det same som Oxford Street, men likevel…

Ut frå det vi i dag les om i Matteusevangeliet, skulle eg ynskje at vi kunne makte å halde fast på forventninga til det som skal møte oss. Men samstundes la det vere ei korrigert forventning. La Jesus sleppe så tett inn på oss, at vi får med oss det doble i hans gode nærvær mellom oss.

For kva er det vi har høyrt om når vi i dag har lese om det som skjedde ved Jesu inntog i Jerusalem? Det gjekk føre seg palmesøndag. Det var den dagen folket hylla han med hosiannarop og palmegreiner. Eit tema som går att, også i adventstida, der vi hyllar Jesus som kongen som kjem til oss.

På denne søndagen kan vi lese kva som hende då inntoget i Jerusalem hadde kome på innsida av byporten. Vi høyrer om uro i byen, og folket undrar seg: «Kven er dette?»
Og mengda svara: «Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea»

Det hadde vore spanande om adventstida kunne skape litt uro i byen. Ikkje minst om det kunne skje i denne metropolen vi nett no er i. Eller heime – i Oslo, i min by Bergen, eller kvar det måtte vere. Tenk om vi kunne lukkast i å setje Jesus og advent og jula i så skarpt fokus at folk kunne sjå at bak alle dei blenkjande førjulsdekorasjonane, så skin det i eit større lys. Det rører seg i viktigare saker enn Brexit, eller framtidig oljepolitikk, i våre heimland.

«Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea» Desse orda vart sagt i Jerusalem for lenge sidan. Kan vi ta dei i vår munn i vår tid og forkynne med overtyding at advent og jul og eit nytt kyrkjeår handlar om det same?
Om han som kom den første jula.
Om han som vart vaksen og kom til Jerusalem, ridande på ein enkel eselfole. Det er profeten. Det er Jesus. «Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea»

Vår kyrkje heime har ei utruleg viktig oppgåve i å peike på han i det nye kyrkjeåret.
Kan vi få hjelp frå den mektigare Church of England, så ville det vere strålande.
For vår felles oppgåve er nett den same – å vise dei truande kven Jesus er. Å skape undring og forventning hjå dei som ikkje trur, eller ikkje kjenner Jesus, slik at dei kunne stimle saman når kyrkjeklokkene kallar i adventstida og gjennom jula. Dei må gjerne spørje slik dei gjorde det i Jerusalem: «Kven er dette?»  Og vårt svar må vere: Det er Jesus!

Men så ser vi også at då Jesus var innafor byporten, så sette han kursen rett mot tempelet i Jerusalem.  Det som skjer der, skal vi ikkje hoppe lett over. For den hendinga kan hjelpe oss til å få det eg nettopp omtala som ei korrigert forventning til Jesus.
Så å seie all moderne førjulsstemning som i det heile bryr seg om å ha Jesus med som ein bit av julestemninga, det skaper eit søtt og uprovoserande bilete av denne mannen. No skal vi minnast om barnet i krybba. Om englesong over søte sauer i ei stjerneklår natt. Om vise menn og vakre gåver.

Vel. Dette høyrer med.
Men det blir så avkorta. Då har vi gløymt at då Jesus steig ned av esleryggen i Jerusalem, så gjekk han altså rett til tempelet og reinsa det for pengevekslarar og dei som kjøpte og selde.
Ei røvarhole. Det var ordet han brukte om dette staselege bygget, sentrum for gudsdyrkinga. Staden der folk skulle tilbe.

Hjelpe meg! Angår dette ein rik nordmann på førjulstur til London anno 2018?
Angår det britar som høyrer heime i denne verdensbyen? Eller nordmenn som bur her? Eller dei mange heime som på sitt vis tel ned ved å opne 24 luker i adventskalenderen fram til julaftan?

«Mitt hus skal kallast eit bønehus»
Er det for å be i Guds hus at vi søkjer til kyrkje og gudsteneste? Er det for å søkje Gud i tilbeding og trusutfalding?
Eg trur faktisk at mange vil kunne svare ja på det. Eg trur at mange som i dag søkjer kyrkjene våre har eit ynskje om å finne Gud der. Om å finne Guds fred der.
Måtte dei alle verte velsigna av Guds nærvær i kyrkjeåret vi no går inn i. 

Må førjulskonsertar, julekonsertar, gudstenester for barnehagar og skular, og dei ordinære gudstenestene i advent og jul, alle ha dette eine siktet – at vi kan sanne: «Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea»

Men skulle det vere trong for å velte eit og anna bord der folk sit fanga i Mammons klør, så var det godt om det kom ein profet som kunne gjere det, men som også samstundes kunne peike på den store profeten som kan setje oss fri og som kan opne våre augo for kven dette faktisk er – nemleg; «Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea»

På denne første søndagen i det nye kyrkjeåret, mens vi ventar på jula og puslar med adventssyslene våre, kan vi ved å lytte til evangeliet i dag lære litt om denne profeten som vi ventar på.

Kven var det?
Det står litt meir om Jesus i dagens avsnitt frå Bibelen enn at han reinsa tempelet og velta borda til pengevekslarane. Det står òg at han gjekk ut or tempelet og stansa på tempelplassen der han lækte dei blinde og dei lamme som kom til han.

Det er også denne Jesus vi ventar på gjennom advent og jul. Vi ventar på den guddommelege som har makt til å gjere under og teikn. Nettopp fordi han kjem frå Gud. Fordi han er meir enn ein profet. Det er sjølvaste Guds son som er på veg til oss.

Til slutt skal vi merke oss: Dei som hylla han på tempelplassen for det store og underfulle som hende rett framfor augo på dei som var der, det var borna. Det var dei aller minste som ropa: «Hosianna, Davids son!» Det var denne hyllinga Jesus tok til hjarta og løfta fram som den rette måte å helse han han på: «Ja, svara Jesus. Har de aldri lese dette ordet: Frå munnen på småborn og spedborn har du late lovsong lyda!»

Det er kyrkja sin første dag i eit nytt år for kyrkja. I lag med forventningsfulle born og truande vaksne, i denne store byen, og rundt på heile kloden, ventar vi i spaning på at vi enno ein gong skal få helse og hylle han som kjem til oss: «Det er profeten Jesus frå Nasaret i Galilea»

AMEN

Guds gjerningar vert openberra

26. s. i treeiningstida II. 18.11.2018
Ytre Arna
Johs 9,1-7+35b-38

Lat oss fort gjere oss ferdige med dette spørsmålet som veldig mange har stilt fram gjennom tidene: Er sjukdom og funksjonshemming ei form for Guds straffedom over eit eller anna som ligg bak oss i livet? Gjorde vi ein gong ei synd som no fører til at borna eller barneborna våre vert plaga av sjukdom? Eller at dei vert utsette for ulukker, eller dreg på seg ei funksjonshemming som vender livet opp ned?

Det er forferdeleg for alle som kjenner på slike tankar. Som tek på seg ei skuldebør som dei aldri var tiltenkt frå Guds side. Kanskje las dei avsnitt i GT som kan tyde på at Gud faktisk straffar i ættledda som følgjer etter oss, f.eks det som står i 2. Mos 34,7?

Her kjem slike tankar fram når vi les om korleis Herren møter Moses i samband med lovtavlene der dei ti bodorda var hogde inn i stein.  Vi kan bl.a. lese at Gud seier til Moses: «Herren er Herren, ein mild og nådig Gud, sein til vreide og rik på miskunn og sanning!  Han held fast på si miskunn i tusen slektsledd og tilgjev synd, skuld og lovbrot. Men han lèt ikkje den skuldige sleppa straff.» 2. Mos 34,6-7

Vi vil ikkje gå i djupna på ein del vanskelege tekstar frå Mosebøkene på denne gudstenesta.

Men vi vil fokusere på Jesu avvising av tankane om at den blindfødde mannen var blind som eit resultat av forfedrane sine synder.

Hald fast på Jesu ord om dette: «Verken han eller foreldra hans har synda. Men no kan Guds gjerningar bli openberra på han.» Johs 9,3

Dermed går vi vidare med eit anna viktig spørsmål som denne teksten reiser:
Kan Jesu lækjande under vere noko som er aktuelt den dag i dag?

At det hende den gongen då Jesus gjekk rundt mellom dei som på den tida levde og budde i Israel, det går det an å tru på. Eller det går an å la vere å tru. Blåse det bort som legender og eventyr.

Men i kyrkja trur vi. Kyrkja har ei tru som vi gjerne vil dele med andre. Som vi vil invitere alle som vil høyre til å teste ut, til å opne seg for, til å gjere til si eiga.

Vi kan ikkje tvinge nokon til å tru.
Vi vil ikkje løfte fram den blinde, fanatiske trua som koplar ut refleksjonar og tankar om konsekvensar av trua. Men vi vil opne for den tilliten som har plass for Gud i livet til den einskilde. Ein Gud som endåtil kan utrette ting i våre liv som ligg langt utanfor det vi forstår. Han kan gjere åndeleg blinde menneske sjåande. Sjåande slik at vi ser med hjarta vårt, meir enn med augo våre.

Eg spør enno ein gong: Skjer det framleis slike underfulle ting som då Jesus gjorde den blindfødde sjåande?
Det er vanskeleg å gje eintydige svar.
Likevel – det finst frimodige vitnemål om at Gud verkar i det stille rundt om kring i vår kyrkje.

I veka som gjekk, fekk eg eit magasin i hendene som misjons- og dialogorganisasjonen Areopagos gjev ut. Det er ein liten organisasjon innan vår kyrkje som ikkje så veldig mange i kyrkja vår veit så mykje om. Men sjølv har eg funne mangt å gle meg over her, og har lyst å dele litt av det eg las i magasinet til Areopagos. Det heiter «Tørst». I haustnummeret som no kom i posten, var temaet «helbredelse».

Hovudartikkelen i magasinet er ein reportasje frå sjølvaste Nidarosdomen. Noko meir representativt for kyrkja vår enn denne katedralen i Trondheim kan vi knapt finne.
Visste du at Nidarosdomen har rom for meir enn kongesigning og prangande gudstenester ved store nasjonale hendingar?

Ein av prestane i Areopagos heiter Liv Hegle. Eg hadde gudsteneste i lag med henne i Åsane gamle kyrkje for eit par år sidan. I magasinet «Tørst» les vi artikkelen med overskrifta «Hender som ber for andre». Artikkelen blir innleia slik: «Menneske frå heile landet fyller det vesle sidekapellet i Nidarosdomen, der presten Liv Hegle leier ei sjeldan gudsteneste med «bønn om heling». Nedst i rommet sit «Snåsamannen Joralf Gjerstad på 92 år.»

Vidare kan vi lese om det som skjer i dette sidekapellet i Nidarosdomen:
«På stolane i kyrkjerommet sit biskopen i Nidaros, prestar, andre tilsette og frivillige i Den norske kyrkja. Ein høyrer så vidt litt blafring i salmeboka og arka der liturgien står, mellom salmesongen og veksellesinga. Hegle inviterer alle som ynskjer forbøn for vanskelege situasjonar og «sår i kropp eller sinn» til alterringen. Mange kjem. Kne blir bøygde, hender lagd på skuldrer. Stemmene er låge. «Gud er din hvile, Kristus din styrke. Ånden er nær som en trofast venn», syng forsamlinga i det gudstenesta er slutt.»

Skjer det noko på slike gudstenester?
Er Anden nær, eller er det innbilling. Vert folk lækte når presten ber? Eller når Snåsamannen legg hendene på dei?

Ein av dei som mange i vår kyrkje spør om dette, er professoren på MF med to doktorgrader, ein i teologi og ein i filosofi. Han heiter Jan-Olav Henriksen. Då han var kring 50 år opplevde han å få det vi gjerne omtalar som «varme hender», og han har skrive bok om dette temaet, og han var med i Trondheim i det vi kan lese om i magasinet «Tørst».

Han får spørsmålet: «Kva slags erfaring er det å bli lagt hendene på?»
-Det kan opna for ei sanseleg erfaring av Guds nærvær, meiner han.
Henriksen peikar òg på at ein lege også kan formidle alliansen med krefter utanfor oss sjølve, og han minner om at det å bli «heila» ikkje alltid betyr å bli frisk.

Og kva med den etter kvart så berømte Snåsamannen?
Er det humbug og fanteri, eller åndeleg kraft, som ligg bak når han fortel at han truleg har lagt det folk oppfattar som «varme hender» på rundt 50 000 menneske?
Det er i alle fall ikkje økonomisk vinning. Han har alltid gjort det gratis, og Joralf Gjerstad seier til «Tørst»: «Eg brukte Fadervåret og Jesu namn. Eg græt i lag med dei som var sjuke, og lo saman med dei som var glade» «Det er Jesus eg trur på når eg lækjer folk. Det er han som gjer dette» seier Snåsamannen.

Kjære Ytre Arna kyrkjelyd!
Guds gjerningar vart openberra på den blindfødde mannen.
Han fekk syn – han som aldri hadde sett former og fargar, himmel eller jord. Han hadde kjent gode hender til far og mor som heldt rundt han, men han hadde aldri sett smilet rundt munnen deira, eller tårer som rann frå augo når dei dei var uroa for barnet sitt som tumla rundt utan å kunne unngå å snuble og å støyte seg innimellom.

No kunne han sjå fordi Jesus rørte ved han.

Men endå meir enn syn – han fekk også trua som den heilt store gåva.

Jesus spurde han: «Trur du på Menneskesonen?»
«Eg trur, Herre», sa mannen. Og han tilbad han.

I dag vert di tru utfordra når du har benka deg i kyrkja vår, du som høyrer heime her i Ytre Arna, eller som gjestar oss som ein i koret som syng, eller som av anna grunn er i lag med denne kyrkjelyden på akkurat denne gudstenesta.

Er du ein som har sett Jesus, og som difor trur?
Trur du fordi du har høyrt? Høyrt vitnemål frå andre som har hatt større åndelege opplevingar enn du.

Trua heng ikkje på opplevingar. Trua skal ikkje byggje på at ein og anna av kyrkja sine folk ser ut til å ha ekstraordinære evner, som representerer det åndelege universet som ligg bortanfor det vi kan forklare.
Slike hendingar, slike miljø, slike gudstenester, slike menneske, skal vi gle oss over. Vi skal vite at dette også er ein del av det vi i kyrkja vår vil løfte fram og innby til å utforske.

Men trua vår er like god og like verdifull om vi i livet vårt sjeldan eller aldri opplever at Guds gjerningar vert openberra, slik Jesus uttrykte det om den blindfødde.

Og som truande kyrkjefolk kan vi i lag stå opp og saman tale trusspråket.

For kva gjorde den sjåande mannen som tidlegare var blind?
Då han hadde sanna si tru på Menneskesonen, står det at han tilbad Jesus.

I dag har du sjansen til å tilbe. Til å bøye knea dine i takk og tilbeding når vi om litt innbyr til nattverd her framme ved altaret. Det er ein del av ditt trusspråk. Slik du også kunne tala trusspråket då vi i lag sa fram truvedkjenninga under dåpshandlinga tidlegare i gudstenesta.

Eg håpar at eg no talar til ein kyrkjelyd der vi samlar oss i takk og tilbeding for det vi trur på: Vår Herre og frelsar som maktar å gjere det vi ikkje kan forklare, men berre gripe i tru. Gjennom ordet vi har lese om den blindfødde, gjennom vitnemåla vi høyrer frå forbønspraksis i vår eiga norske kyrkje, og gjennom å opne våre hjarto for at «Gud er din hvile, Kristus din styrke. Ånden er nær som en trofast venn», så kan vi sjå det som truande menneske ser, i motsetnad til dei som er åndeleg blinde: Guds gjerningar vert openberra!

AMEN

Eg er

25.s i treeiningstida II. 11.11.2018
Matt 14, 22-34
Eidsvåg kirke

Jesus var i fjellet. Han hadde nett metta dei fem tusen med fem brød og to fiskar. Han hadde sendt den mette folkemengda heim att. Han hadde sendt læresveinane i båt for at dei skulle dra i førevegen over Genesaretsjøen. Sjølv drog Jesus til fjells for å vere åleine. For å be.

Mens han bad vart det natt. Det vart mørkt. Det vart vind. Det vart bølgjer, og læresveinane rodde. I motvind. Tunge åretak. Vatn slo over ripa. Kulde og uhygge. Så kom den fjerde nattevakta. Den tunge tida mellom kl. 03:00 og kl. 06:00. Då søv dei fleste tungt. Men i båten kunne dei ikkje sove. Bølgjene var for tunge. Mørkret var for djupt. Vinden var for skremmande.

Då kom Jesus. Spaserande i bølgjene som om han gjekk tur på ei brulagd gate inne i byen. Han steig ned frå fjellet. Ut or einsemda. Han hadde sagt sitt amen i bønestunda. No kom han til hjelp i det som var trugande. «Ver ved godt mot! Det er eg. Ver ikkje redde!»

Peter var ved meir enn godt mot. Han var full av overmot. Han spurde Jesus om ikkje også han kunne gå på vatnet. «Kom!» sa Jesus til Peter. Peter tok Jesus på ordet. Men han sokk. Han var «lite truande», som Jesus kalla han for. Han var ein tvilar. Likevel tok han Jesus på ordet. Peter prøvde å trasse naturen. Det er lite lurt for eit vanleg menneske. Ikkje om det er på invitasjon frå Jesus sjølv ein gong.

Jesus er herre over naturen. Han er sterkare enn vinden. Han får bølgjer til å leggje seg. Men vi menneske er underlagt naturlovene. Peter fekk teste dei ut. Han var ikkje Jesus. Han hadde ikkje dei guddommelege evnene. Men han var i Jesu nærleik. Jesus høyrde ropet frå han som var i ferd med å gå under: «Herre, berg meg!» Jesus rakte ut handa og berga den overmodige, men likevel tvilande læresveinen. Jesus steig om bord i båten. Vinden stilna.

Dei gjekk i ein spesiell skule, desse tolv nære venene til Jesus. Denne dagen hadde dei vore i lag med meisteren, og han lærte dei ei lekse om guddommelege krefter som kunne oppheve naturlover. 5000 vart mette av nesten ingen ting. Tolv menn såg at han trassa tyngdelov og naturlov og meteorologi. Sjøen la seg. Vinden stilna.

«Det er eg, ver ikkje redde». Sannleg – også vi skal merke oss det vi les og høyer. Også vi skal bøye oss for underet. «Du er sanneleg Guds son!»

Den ytre hendinga då Jesus gjekk på vatnet er spanande nok. Slik det var spanande for Peter som prøvde seg på det umogelege – å gå på vatnet. Slik det var spanande for dei elleve andre i den vesle båten i det store uvêret.
Og slik båtliv på nattestid tydeleg er noko som kan verte spanande og dramatisk for nokon kvar. Spør dei som for nokre dagar sidan var involverte rett borti fjorden utanfor her, då forsvarsmilliardar og oljemilliardar, og ikkje minst mange menneskeliv stod på spel.

Men eg trur denne bibelforteljinga om Jesus og Peter til fots i opprørt Genesaretsjø, skal vise oss noko meir enn at Jesus kunne gå på vatnet, og at Peter ikkje kunne gå på vatnet.

Det er ikkje så ofte at eg som prest stig fram på preikestolen og viser at eg faktisk ein gong i studietida tok eksamen i nytestamentleg gresk, og at det vi den gongen lærte oss faktisk kjem til nytte når vi skal sjå kva som eigentleg står i desse avsnitta vi talar om i kyrkja på søndagane.

To veldig korte ord frå Jesu munn, i vår norske omsetjing omsett med tre ord: «Det er eg» - det er ein nøkkel til å kome bakom den ytre hendinga.
På gresk står det: ἐγώ είμι.

Det betyr rett og slett: Eg er.
Altså – då læresveinane i båten skalv i redsle, og kanskje spydde dei av dei tolv som ikkje var fiskarar av sjøsykje, då dei trudde at det var eit gjenferd som fekk vaska beina i høge bølgjer, då kjem dei forløysande orda frå Jesus:  «Ver ved godt mot! Det er eg, ver ikkje redde!»

Det viktige er ikkje at han seier: Ver ved godt mot!
Heller ikkje at han seier: Ver ikkje redde!
Men at han på gresk seier: ἐγώ είμι – det betyr rett og slett: Eg er.
Det er ikkje lett å omsetje dette til meiningsfull norsk. Det er fint at det står som det gjer i vår norske Bibel. Men eigentleg seier Jesus: «Ver ved godt mot! Eg er. Ver ikkje redde!»

Kvifor er desse to små orda så viktige?
Det er ord som Jesus brukar mange gonger i forteljingar vi finn om han i evangelia.
Vi veit at Jesus seier om seg sjølv, f,eks.:
Eg er den gode gjetaren/hyrdingen
Eg er lyset i verda
Eg er vegen, sanninga og livet

Det er skrive tjukke bøker om dette at Jesus brukar det som liknar på ein formel, når han presenterer seg. «Eg er» formelen.

Og grunnen til at det er så viktig å forstå dette, må vi leite etter i GT.
Vi må helse kort på gamle Moses. I 2.Mosebok møter vi Moses ute i øydemarka. Han ser eit underleg syn. Ei brennande buske som aldri brenn opp. Då han vil gå bort til busken og finne ut kva dette er, utspelar eit drama seg. Gud tek til å tale til Moses. Gud vil at Moses skal verte den store leiaren eller føraren som skal gå i brodden for å føre heile israelsfolket tilbake til heimlandet i Israel frå fangeskapet i Egypt. Då kan vi lese denne vesle diskusjonen mellom Moses og Gud i 2. Mos 3, 13-15: Då sa Moses til Gud: «Enn om eg går til israelittane og seier til dei: Han som er dykkar fedrars Gud, har sendt meg, og dei så spør meg: Kva er namnet hans? Kva skal eg svara dei?» ¹⁴ Gud svara Moses: «Eg er den eg er.» Og han sa: «Slik skal du svara israelittane: Eg er har sendt meg til dykk.» ¹⁵ Og Gud heldt fram: «Du skal seia til israelittane: Herren, dykkar fedrars Gud, Abrahams Gud, Isaks Gud og Jakobs Gud, har sendt meg til dykk. Dette er mitt namn til evig tid,

Fekk du med deg kva som er Guds namn?
Gud heiter «Eg er»: Eg er har sendt meg til dykk – Det var svaret Moses skulle gje når israelittane spurde kva namnet på Gud var.
Eit merkeleg namn? Ja. Men Gud heiter «Eg er». På gresk vert det: ἐγώ είμι

Når dei våte og redde og spørjande læresveinane trudde dei såg eit gjenferd, eit spøkelse, ute på sjøen i den blåsande og mørke natta, så kunne Jesus roa dei ned:
«Ver ved godt mot! Eg er. Ver ikkje redde!»

Jesus kallar seg «Eg er». Det betyr rett og slett: Jesus er Gud. Han er den levande Guds son som kan bryte alle naturlover, fordi han er heva over naturen. Han var med då den treenige Gud skapte naturen, då jorda vart til. Då vatnet samla seg. Difor kan han han gå på vatnet. Difor kan han gjere under og teikn. Difor demonstrerte han sine underfulle krefter ved å mette 5000 menneske med det som i utgangspunktet var ein knapp dagsrasjon for ein liten kjernefamilie: Fem brød og to fisker.

Det dei tolv trudde var eit gjenferd, var ikkje noko mindre enn ei openberring av Gud, han som heiter «Eg er». Jesus på vatnet var Gud.
Det er Gud som gjennom sonen sin Jesus, rettar handa til den lite truande Peter og dreg han opp og ut or bølgjene.
Det er denne Gud som i dag bøygde seg ned til eit lite dåpsbarn og løfta det gjennom vatnet og sa til dåpsbarnet og til kyrkjelyden: Det er eg! Eg er. Ver ikkje redde.

Det er denne Gud som snart gjer seg til eitt med nattverdens brød og vin slik at vi kan tru orda som vart sagt: Det er eg! Eg er. Ver ikkje redde.

I livets stormar. I djupe bølgjedalar. I dei mørkaste timane av ditt og mitt liv rettar han hender mot oss slik at vi kan sanna med læresvinane sine ord: «Du er sanneleg Guds son!» Hans svar er alltid det same: Det er eg! Eg er. Ver ikkje redde.  AMEN