Daggry

ANDAKT TIL ASKØYVÆRINGEN. 

PÅSKEDAG – Bibeltekst: Lukas 24,1-9

Daggry.
Dagen med lyset sigrar alltid over nattemørket. Dagen med arbeid og aktivitet tek over for draumar, søvn og kvile. Slik er det veka gjennom. Bortsett frå den eine dagen. Dagen som gryr med helg. Dagen som ber høgtida med seg. Herrens dag. Denne eine dagen som både minner om Guds skaparakt som vert krona med kvile, men som endå meir er Herrens dag, den første i veka, som gryr til minne om daggry i Jerusalem for lenge, lenge sidan.

Daggry. I denne korte timen der sola viser seg, og skaparverket litt etter litt stig ut or skuggane, skal kvinner gje seg i veg mot gravstaden. Også tankane deira er sveipte i skuggar. Kjenslene deira er frynsete av sorg. Augo er såre av gråt, og av netter nesten utan søvn.
Dei er ikkje trusheltar. Dei er trøytte, sørgjande, fortvila.
Dei rakk å vere med å leggje Herren Jesu kropp i grav før sabbaten gjorde ende på den lange fredagen. Det vart inga kvile for dei gjennom helga. Berre sorg. Og så eit besøk i dei innerst skapkrokane der den velluktande olja var gøymd. Den som berre skulle brukast når døden gjesta huset.
Døden, i si mest brutale form, hadde røva Jesus frå dei. Kunne det verte lys over livet deira igjen?

Daggry over Jerusalem. Kvinnene steig inn i grava med sine oljer og med sine tårer.
Aldri har dagen hatt meir lys i fanget enn ved dette morgongry. Ikkje sidan skapingsdagen. Slik Gud skapte lyset i opphavet, slik skapte han livet på ny ved dette daggryet. Or dødens uløyselege knute hadde Gud løyst banda som heldt Jesus i grava.

Frå livets lyse kjelde, som lys som skin gjennom diamant, steig bodberarane fram i daggryet med ein bodskap som aldri før hadde gjeve meining: Den levande – den kroppen som var lagt i grava , tømt for blod, med naglehol, spydhol og torturmerke i panna, denne døde menneskekroppen var no den levande. Jesus var ikkje lenger blant dei døde.

Dagen grydde for kvinnene. Dei hugsa orda som den levande hadde tala. Ord om liding, død og oppstode. Dei kunne neppe ta inn over seg dei fulle konsekvensane av denne soloppgangen over alt liv. Men over deira sinn lysna det nok til at vegen heim att frå ei tom grav vart leikande lett å springe. Dei måtte tala med alle dei andre. Framfor alt med dei elleve.

Daggry over vestlandsk kystlandskap enno ei påske. Frå fjella i aust ser vi solstrålane frå det høge leike seg ned mot fjordar og holmar. Over byen og bygdene våre.
Her bur kvinner. Her bur menn. Her bur det born og unge.
Vi må skunde oss og løfte ansikta mot lyset.


Vi jublar for skaparen av påskesola, guddommen bak lyset, han som var før tida, og som sende Jesus og let han døy. For å bryte mørket i dødsriket. For å nedkjempe dødskrefter og for å bryte gravlenkjer.


Mørket i oss, syndemørket, skal få himmellyset over seg. Det skal lysne i våre liv. Eit lys av tilgjeving. Eit skin som blenkjer med håp om liv bak graver, og frelse når døden har henta oss.
Også då skal vi vente på daggry. Det evige morgonlyset som ikkje skal slokne. Der skal den levande sjølv lyse for alle som trur.