Langfredag III
Lukas 22,39 – 23,46
Lukas 22,39 – 23,46
Jesus bad:
"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil."
I si mørkaste stund, i djupaste otte, med eit hjarta som skalv i angst og gru for redselen som var like rundt hjørnet, låg Jesus på kne i Getsemane. Han bad. Meir inderleg enn nokon av oss nokon gong har bede.
"- ta dette begeret frå meg!"
Han visste så vel kva for eit beger eller skål han måtte drikka. Han forstod det grufulle. Han hadde i sanning grunn til å vera redd. For han skulle drikka den bitraste drikk som har vore bydd fram her på jorda. Han hadde all grunn til å be: "-ta begeret frå meg!". For her var det aldri snakk om noko "liksom-krossfesting" eller eit symbolsk skodespel. Det Jesus visste at han skulle gjennomgå det næraste døgnet var liding. Tung, svart liding. Og Guds son var altså også eit menneske. Eit menneske som skulle lida meir enn nokon har gjort, før eller seinare. Difor bad Jesus:
"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil."
Eg ber også. Men eg ber til han som måtte lida. Eg ber slik:
"-Drikk begeret tomt for meg Jesus!
I mi syndenaud har eg ingen annan utveg. Eg har ingen anna å gå til. Eg må klamra meg til Jesus. Difor fyller eg hans smerteskål endå fullare med synd og skuld. Eg veit at skal eg drikka denne skåla, då er det ei dødeleg gift for meg. Då er eg ein dødsdømd som går mot den evige død. Eg ser kor Jesus kjempar og lid. Likevel kan eg ikkje hjelpa han. Eg kan berre auka den børa han ber av synd og skuld. Eg høyrer kor hardt det kling når eg ropar det ut, men eg kan ikkje anna enn å be på langfredag: "-Drikk begeret tomt for meg, Jesus!"
I Getsemane-hagen høyrer vi meir om Jesu kamp. Han sveitta blod. Han kom i dødsangst.
Tydelegare kan det vel ikkje gjerast, kor tungt det gjekk inn på vår Herre og Meister, det oppdraget han hadde fått frå sin Far. Han visste så vel kva dei skulle gjera med han. Han visste så vel kva for bør han måtte bera.
Han sveitta blod.
I dødsangsten vart bønene hans endå meir inderlege..
Enno har ikkje langfredagsdramaet for alvor starta. Likevel er det eit makelaust drama som utspelar seg i Getsemane òg. Med eit inderleg medvit førebur Jesus seg til sjølve krossfestinga. Og når han sveitta blod på førehand, då kan vi berre ana korleis det kjendest for han nå det verkelege alvoret tok til.
Jesus kjempar, allereie før det brakar laus. I dødsangst og med blodut sveitte.
Men eg?
Eg ser på Jesu kamp med kjøleg og nøktern avstand. Det vert omtrent som å sjå eit TV-program i reprise. For ein kjenner innhaldet så altfor godt. Sveitten vert ikkje løyst framfor ein slik dag som i dag. I staden for å kjempa med, i staden for å engasjera meg, i staden for å gå inn i bøn og faste, i medlidande meditasjon, så har eg sove godt i natt. På same måte som Jesu læresveinar som også sovna medan Jesus kjempa sin livs bønekamp.
Vårt forhold til liding er avstumpa. Slik er det også når våre medmenneske lid. Når kirgsbileta langt borte frå rullar inn i stova vår. Vi ser tolvåringen uten armar og med skambrent kropp. Vi høyre dei utrulege orda hans om at eit fjell ikkje ville tole smerta denne guten må bera. Det gjer sterkt inntrykk, men ikkje mange set kaffikoppen bort. Vi går uanfekta vidare med noko anna så snart værmeldinga melder sol og fint påskevêr.
Ingen har lov å redeusere lidingane til dei krigsramma. Likevel er det Jesus måtte tola om mogeleg endå verre. For det var ikkje berre hans eigen smerte som kvilte på han. Jesus var i dødsangst fordi han var dømd til å bera mine synder.
Min angst er ingen dødsangst, men meir ei uro for kva andre menneske meiner om meg, enn på kva Gud meiner om meg og korleis Gud vil døma meg på den yttarste dagen. Difor går eg lettbeint til kyrkje på langfredag, endå knea skulle skolve og føtene vakla og eg skulle ha bada i sveitte under ei bør av skuld. Ei skuldebør som eg får hjelp til å bera, men eg er nesten for sløv til å takka for det.
Jesus sa:
"- Gråt ikkje over meg, men gråt over dykk sjølve og borna dykkar. "
Jesus var alt dømd. Han var dømd som ein uskuldig av ein hjelpelaus og feig dommar. Han var dømd for noko han aldri hadde gjort. Men det var ikkje berre Pilatus som hadde dømd Jesus. Også Gud hadde dømd han. For Gud hadde lagt all verda sine synder på Jesus. Mine inkludert. Og dine. Det var dette han vart dømd for.
Og på vegen til rettarstaden, på vegen til Golgata, så ynskte ikkje Jesus medynk for sin eigen del. Han tenkte på dei han skulle døy for. Det var dei det var grunn til å gråta over.
"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar."
Men har eg tårer?
Har eg tårer for syndene mine? Skjelv eg for mine borns frelse?
Langfredagen er ein dag til å gråta. Det er ein dag til å sørgja. For i dag vert det vonde i verda sett i sentrum. Alt det vonde, og alle konsekvensar av vondskap og synd er lagt på Jesus når han er på veg mot krossen.
Ser du og eg at eigentleg var det vi som skulle gått denne tunge vegen? Det er grunn til å gråta i fortviling over at vi er slik; over at det verkeleg var naudsynt for Jesus å døy som ein ussel forbrytar endå han var den einaste fullkomne og syndfrie som har levd.
Og vi skulle hatt tårer også fordi vi har bore synda vidare til borna våre. Dei er smitta av same sjukdom som vi. Ein dødeleg sjukdom som heiter synd, og som ingen andre enn Jesus kan kurera.
"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar.”
Jesus sa:
"-Far, tilgjev dei, for dei veit ikkje kva dei gjer."
Medan hammarslaga gav ekko på Golgata, makta Jesus å senda ei bøn om tilgjeving for sine bødlar opp til Gud Fader. Tvers igjennom smerte og hjelpeløyse, ber den allmektige til Gud. Han legg allmakta av seg. Han let Gud forlata seg. Han skal døy. Men han døyr med kjærleik også til sine verste fiendar. Ikkje ein gong dei som mishandla han og torturerte han til døden er unnateke hans kjærleik.
Og medan eg høyrer om Jesu kjærlege bøn, høyrer eg at mi eiga stemme blandar seg i eit kor på tribunen: Eg er med dei som står og ser på krossfestinga og som tek del med ivrige rop: Krossfest. Krossfest.
Men midt i mine svikefulle rop skjønar eg kva som føregår. Det er han som kan tilgje meg som ber for mi frelse.
Eg stig ut av folkehopen. Eg teier med mine krossfest-rop.
Med eit ordlaust sukk ber eg til Frelsaren:
"-Far, tilgjev meg. Eg veit kva eg har gjort!"
Jesus seier:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis."
Røvaren på krossen bad ikkje om så mykje. Han bad om ein vennleg tanke når Jesus kom i sitt rike. Røvaren hadde innsett si skuld. Han visste at han hadde fått ein fortent dødsdom. Men han hadde ikkje forstått at Jesus hadde ufortent nåde og tilgjeving å gje.
At krossfestinga vart vegen til frelse for denne røvaren, kunne ingen tenkja. Men slik vart det.
Og dette gjev meg von.
"Far tilgjev meg.." bed eg.
Eg høyrer Jesu stemme som kjempar sin siste dødskamp:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis."
Eg forstår ikkje at det er mogeleg. Men eg retter ut handa og tek tak ei ei blodig og naglemerka hand. Det er denne handa som skal føra meg frelst gjennom dommen. Han døydde for mi skuld. Eg fattar det ikkje. Men med ei trassig tru held eg fast i handa. Ein syndar på veg til Paradis.
Jesus sa:
"-Far, i dine hender gjev eg mi ånd!"
Frelsarverket var fullført. Syndene var sona. Alt kunne kvila i Gud Faders hand.
Der, i Gud Faders hand, legg også eg på langfredag meg sjølv, mi skuld og mine synder.
Det er fullført!
AMEN!
"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil."
I si mørkaste stund, i djupaste otte, med eit hjarta som skalv i angst og gru for redselen som var like rundt hjørnet, låg Jesus på kne i Getsemane. Han bad. Meir inderleg enn nokon av oss nokon gong har bede.
"- ta dette begeret frå meg!"
Han visste så vel kva for eit beger eller skål han måtte drikka. Han forstod det grufulle. Han hadde i sanning grunn til å vera redd. For han skulle drikka den bitraste drikk som har vore bydd fram her på jorda. Han hadde all grunn til å be: "-ta begeret frå meg!". For her var det aldri snakk om noko "liksom-krossfesting" eller eit symbolsk skodespel. Det Jesus visste at han skulle gjennomgå det næraste døgnet var liding. Tung, svart liding. Og Guds son var altså også eit menneske. Eit menneske som skulle lida meir enn nokon har gjort, før eller seinare. Difor bad Jesus:
"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil."
Eg ber også. Men eg ber til han som måtte lida. Eg ber slik:
"-Drikk begeret tomt for meg Jesus!
I mi syndenaud har eg ingen annan utveg. Eg har ingen anna å gå til. Eg må klamra meg til Jesus. Difor fyller eg hans smerteskål endå fullare med synd og skuld. Eg veit at skal eg drikka denne skåla, då er det ei dødeleg gift for meg. Då er eg ein dødsdømd som går mot den evige død. Eg ser kor Jesus kjempar og lid. Likevel kan eg ikkje hjelpa han. Eg kan berre auka den børa han ber av synd og skuld. Eg høyrer kor hardt det kling når eg ropar det ut, men eg kan ikkje anna enn å be på langfredag: "-Drikk begeret tomt for meg, Jesus!"
I Getsemane-hagen høyrer vi meir om Jesu kamp. Han sveitta blod. Han kom i dødsangst.
Tydelegare kan det vel ikkje gjerast, kor tungt det gjekk inn på vår Herre og Meister, det oppdraget han hadde fått frå sin Far. Han visste så vel kva dei skulle gjera med han. Han visste så vel kva for bør han måtte bera.
Han sveitta blod.
I dødsangsten vart bønene hans endå meir inderlege..
Enno har ikkje langfredagsdramaet for alvor starta. Likevel er det eit makelaust drama som utspelar seg i Getsemane òg. Med eit inderleg medvit førebur Jesus seg til sjølve krossfestinga. Og når han sveitta blod på førehand, då kan vi berre ana korleis det kjendest for han nå det verkelege alvoret tok til.
Jesus kjempar, allereie før det brakar laus. I dødsangst og med blodut sveitte.
Men eg?
Eg ser på Jesu kamp med kjøleg og nøktern avstand. Det vert omtrent som å sjå eit TV-program i reprise. For ein kjenner innhaldet så altfor godt. Sveitten vert ikkje løyst framfor ein slik dag som i dag. I staden for å kjempa med, i staden for å engasjera meg, i staden for å gå inn i bøn og faste, i medlidande meditasjon, så har eg sove godt i natt. På same måte som Jesu læresveinar som også sovna medan Jesus kjempa sin livs bønekamp.
Vårt forhold til liding er avstumpa. Slik er det også når våre medmenneske lid. Når kirgsbileta langt borte frå rullar inn i stova vår. Vi ser tolvåringen uten armar og med skambrent kropp. Vi høyre dei utrulege orda hans om at eit fjell ikkje ville tole smerta denne guten må bera. Det gjer sterkt inntrykk, men ikkje mange set kaffikoppen bort. Vi går uanfekta vidare med noko anna så snart værmeldinga melder sol og fint påskevêr.
Ingen har lov å redeusere lidingane til dei krigsramma. Likevel er det Jesus måtte tola om mogeleg endå verre. For det var ikkje berre hans eigen smerte som kvilte på han. Jesus var i dødsangst fordi han var dømd til å bera mine synder.
Min angst er ingen dødsangst, men meir ei uro for kva andre menneske meiner om meg, enn på kva Gud meiner om meg og korleis Gud vil døma meg på den yttarste dagen. Difor går eg lettbeint til kyrkje på langfredag, endå knea skulle skolve og føtene vakla og eg skulle ha bada i sveitte under ei bør av skuld. Ei skuldebør som eg får hjelp til å bera, men eg er nesten for sløv til å takka for det.
Jesus sa:
"- Gråt ikkje over meg, men gråt over dykk sjølve og borna dykkar. "
Jesus var alt dømd. Han var dømd som ein uskuldig av ein hjelpelaus og feig dommar. Han var dømd for noko han aldri hadde gjort. Men det var ikkje berre Pilatus som hadde dømd Jesus. Også Gud hadde dømd han. For Gud hadde lagt all verda sine synder på Jesus. Mine inkludert. Og dine. Det var dette han vart dømd for.
Og på vegen til rettarstaden, på vegen til Golgata, så ynskte ikkje Jesus medynk for sin eigen del. Han tenkte på dei han skulle døy for. Det var dei det var grunn til å gråta over.
"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar."
Men har eg tårer?
Har eg tårer for syndene mine? Skjelv eg for mine borns frelse?
Langfredagen er ein dag til å gråta. Det er ein dag til å sørgja. For i dag vert det vonde i verda sett i sentrum. Alt det vonde, og alle konsekvensar av vondskap og synd er lagt på Jesus når han er på veg mot krossen.
Ser du og eg at eigentleg var det vi som skulle gått denne tunge vegen? Det er grunn til å gråta i fortviling over at vi er slik; over at det verkeleg var naudsynt for Jesus å døy som ein ussel forbrytar endå han var den einaste fullkomne og syndfrie som har levd.
Og vi skulle hatt tårer også fordi vi har bore synda vidare til borna våre. Dei er smitta av same sjukdom som vi. Ein dødeleg sjukdom som heiter synd, og som ingen andre enn Jesus kan kurera.
"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar.”
Jesus sa:
"-Far, tilgjev dei, for dei veit ikkje kva dei gjer."
Medan hammarslaga gav ekko på Golgata, makta Jesus å senda ei bøn om tilgjeving for sine bødlar opp til Gud Fader. Tvers igjennom smerte og hjelpeløyse, ber den allmektige til Gud. Han legg allmakta av seg. Han let Gud forlata seg. Han skal døy. Men han døyr med kjærleik også til sine verste fiendar. Ikkje ein gong dei som mishandla han og torturerte han til døden er unnateke hans kjærleik.
Og medan eg høyrer om Jesu kjærlege bøn, høyrer eg at mi eiga stemme blandar seg i eit kor på tribunen: Eg er med dei som står og ser på krossfestinga og som tek del med ivrige rop: Krossfest. Krossfest.
Men midt i mine svikefulle rop skjønar eg kva som føregår. Det er han som kan tilgje meg som ber for mi frelse.
Eg stig ut av folkehopen. Eg teier med mine krossfest-rop.
Med eit ordlaust sukk ber eg til Frelsaren:
"-Far, tilgjev meg. Eg veit kva eg har gjort!"
Jesus seier:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis."
Røvaren på krossen bad ikkje om så mykje. Han bad om ein vennleg tanke når Jesus kom i sitt rike. Røvaren hadde innsett si skuld. Han visste at han hadde fått ein fortent dødsdom. Men han hadde ikkje forstått at Jesus hadde ufortent nåde og tilgjeving å gje.
At krossfestinga vart vegen til frelse for denne røvaren, kunne ingen tenkja. Men slik vart det.
Og dette gjev meg von.
"Far tilgjev meg.." bed eg.
Eg høyrer Jesu stemme som kjempar sin siste dødskamp:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis."
Eg forstår ikkje at det er mogeleg. Men eg retter ut handa og tek tak ei ei blodig og naglemerka hand. Det er denne handa som skal føra meg frelst gjennom dommen. Han døydde for mi skuld. Eg fattar det ikkje. Men med ei trassig tru held eg fast i handa. Ein syndar på veg til Paradis.
Jesus sa:
"-Far, i dine hender gjev eg mi ånd!"
Frelsarverket var fullført. Syndene var sona. Alt kunne kvila i Gud Faders hand.
Der, i Gud Faders hand, legg også eg på langfredag meg sjølv, mi skuld og mine synder.
Det er fullført!
AMEN!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar