"Med sjel og kropp skal jeg stå opp.."

22.06.2014: Vigsling av gravplass.
Åsane kirkegård, trinn 4.

Ein gravplass er ein stad som det knytta mange merkelege forestillingar til.
Nokre vert redde av å vere på ein gravplass. Andre vil ikkje bu slik at dei kan sjå ein gravplass frå stova heime. Mørke kveldar med lyn og torden over gamle gravsteinar er kulissar i mang ein skummel film.

Eigentleg er det underleg at det er slik. Eg veit ikkje om ein fredelegare stad enn ein gravplass. Ein kyrkjegard er finare enn nokon park. For her har vi alle eit eigarforhold. Til tre og blomster. Til benkar og vegar og kvilestader. Til grøn plen ein vakker junisøndag.  Men mest av alt til sjølve grava. For her har vi graver som er våre. Her kviler dei etter livet som vart levd – kort eller langt – dei vi var glade i. Dei som ligg i jorda er di eller mi slekt. Og ein dag skal grava mi opnast og leggjast att når min kropp skal gøymast.

Måtte det vere fred som kviler over alle slike handlingar.

At det kan vere underlege forestillingar om kyrkjegardane våre har sant å seie også eit visst grunnlag i det vi kan lese i vår Bibel. I GT, hjå profeten Esekiel, kap 37, kan vi lese noko av det merkelegaste av alt som står i Den heilage boka. Overskrifta på dette kapittelet er formulert slik: «Døde knokler blir levende». Kapitlet handlar om at profeten ser korleis knoklar av døde menneske får kjøt og bein og ånd og liv på nytt.
Her og no er ikkje tid og stad for å utdjupe desse profetorda.

Men ein ting kan det vil les her seie oss:
At Gud er Herre over gravene og over dei døde, og at Gud tenner eit håp om at ein gong skal dei døde få nytt liv som går over i det evige.

I Esek.37.12-14 les vi: «Så sier Herren Gud: Se, mitt folk, jeg åpner gravene deres og lar dere stige opp av grav. Så fører jeg dere til Israels land. Mitt folk, dere skal kjenne at jeg er Herren når jeg åpner gravene deres og lar dere stige opp av grav! Jeg gir dere min ånd så dere blir levende, og lar dere finne hvile i deres eget land.»

Kva betyr dette?
Først og fremst er det eit varsel frå Gud om at han har makt over døden og dei døde. Han har skaparkraft til å gje nytt liv. Til å reise opp det som døydde.

Slik han talte til liv då han skapte ein gong i opphavet, slik skal Gud nyskape og gje livet som gåve enno ein gong. Det skal skje når denne tida er brukt opp og det ikkje er fleire dagar att. Ved grensa som fører inn i det evige.

At dette er meir enn tomme ord frå ein forvirra profet ein stad langt tilbake i det gammaltestamentlege, det har Gud gjeve oss prov på. Han gjorde det då Han reiste Jesus opp or grava påskedagen.

Som kristne ynskjer vi å vigsle jorda vi legg våre døde i.
Ikkje fordi Gud treng det. Han vil vite å ordne knoklar og bein og gje dei nytt liv når den store oppstodedagen renn. Det skaper Gud utan moderne gravkart på data. Det får han til med levningar av menneske som ligg i havet eller på ei avsvidd branntomt

Men vi treng det. Vi som lever treng å vigsle denne staden. Vi som brukar kyrkjegard og gravplass. Vi vil kvile i jord som er merka av orda om oppstode. Som er farga av håp. Som er lyssett frå Guds evige lys som aldri skal slokne.

Med skriftord og bøn, og med salmetonar, vigslar vi denne gravstaden.
Vi gjer det i tru, og med håp om at vi ein gong skal få kjenne sannninga i dei gamle profetorda: «- Mitt folk, dere skal kjenne at jeg er Herren når jeg åpner gravene deres og lar dere stige opp av grav! Jeg gir dere min ånd så dere blir levende, og lar dere finne hvile i deres eget land»

Med sommar i røystene vår har vi alt sett tone til våre forventingar og vår glede over utvidinga av den vakre kyrkjegarden her i Åsane:

Med sjel og kropp skal jeg stå opp
og blomstre i ditt rike,
når denne jord må vike.

Med dette i tankane våre samlar vi oss i bøn for utvidinga av kyrkjegarden vår.

Lat oss be….