Livet vann

1.påskedag III. 27.03.2016
Åsane
Johannes 20,1-10

Gjeldsbrevet mot oss slettet han, det som var skrevet med lovbud; han tok det bort fra oss da han naglet det til korset. Han kledde maktene og åndskreftene nakne og stilte dem fram til spott og spe da han viste seg som seierherre over dem på korset. (Kol.2,14-15)

Slik las vi frå Kolossarbrevet tidlegare i gudstenesta.
Slik finn vi gjennom bibellesingane på denne dagen ei bru frå langfredag til påskedag.
Vi høyrer om Jesus som sigerherren på krossen.

Sigerherre. For eit ord å bruke om det som hende langfredag!
Langfredag var tilsynelatande berre mørke og blod. Eit kaos som i våre dagar kan kjennast att i bomberøyken som stig opp gjennom lange rulletrapper som kjem frå perrongar med knuste t-banevogner der terroren sløkte ut livet for aldeles uskuldige menneske.

Men i kaoset og mørket på langfredag var det faktisk ein sigerherre.
Ikkje ein som kjempa mot vondskapen ned med våpen i hand. Men som sigra ved å møte maktene og åndskreftene der dei høyrer heime.
Han nagla det vonde til krossen. Han døydde og var i dødsriket tre dagar.
Kva som eigentleg hende der nede veit vi lite om. Anna enn at der kjempa Jesus seg laus frå dødens brutale krefter.

På tre dagar bygde han brua frå langfredag til påskedag.
Så lang tid trong han for å stå fram som vinnaren i det ultimate slaget mellom vondskap og død på en eine sida, og fullkomen, rettferdig kjærleik til menneska på den andre sida.

Jesus er sterkare enn døden. Det er det vi vil feire i dag, og vi gjer det når vi no reiser oss og syng høgtidsversa i salmen «Deg være ære» (Nr.197)

Tekstlesing: Joh 20,1-10

Maria kom mens det enno var mørkt.

Takk skal du ha, Maria, for at du våga deg ut i mørket!
Det er godt å vite at den som vågar seg ut i mørkret for å leite etter Jesus, den rekne med å sjå lyset.
For når påskeveka går inn med enno meir terror i denne delen av verda der vi bur og kjenner oss som ein del av, vert lampar sløkte, fortvilinga senkar seg, og mange må gråte.

Men påskedagen skulle vi sleppe å gråte. I dag er vi inne i tredje dagen sidan krossfesting og død. Og i dag kan eg melde til alle som vil høyre: Det er fred. Kanskje ikkje fred mellom terroristar og styresmakter som ikkje kan akseptere eller leve med slik framferd. Ingen av oss kan det.
Men det er fred mellom Gud og oss. Fred, fordi eit gjeldsbrev av skuld er sletta ut. Di og mi skuld og skam er teken bort. Dette som har si årsak i vår syndige natur og som gjorde oss fortente til Guds dom over våre liv.
Vi fortener ikkje dette lenger. Ufortent har nåden nådd oss. Nåden frå krossen. Overgjeven til deg og meg då Jesus steig ut att or grava der døden vart overvunnen.

Det er liv der døden rådde, for Jesus lever. Han er nemleg ikkje i grava som han vart lagd i.

Eg har gledesbod til dykk alle! Døden er overvunnen!
Dette skulle også vere ord til dei som denne påska spreier død og redsle rundt seg. Til dei som ved vold og tyranni driv millionar på flukt. Dei skal aldri vinne. For livet har vunne. Livet skal vinne til slutt. Difor er det så meiningslaust med alt vi ser av vald og terror.
Det gjer så vondt når levande liv vert øydelagd av sorg der gleda eigentleg skulle flomma over.

Alle er vi er redde for å døy.
Du har heilt sikkert opplevd at dei døydde rundt deg. Dine kjære vart tekne frå deg. Lagd i kiste og gøymd i jorda utanfor ei kyrkje du kjenner deg knytta til.
Vi har alle opplevd gråt og tårer. Kanskje vågar vi av og til å tenkje den tanken at nokon ein gong kjem til å felle tårer ved mi kiste og på mi grav.
Vi veit noko om sorg og sakn. Slik det alltid er når døden stikk si kalde klo fram.

Vi såg tårer som rann over TV-skjermen når dei vart ramma av blind terror i Brussel eller Paris. Vi anar litt av at slik kjennest det også for palestinarar det når kuler frå israelske gevær drep borna deira. Og slik kjenner jødane det når palestinske bomber går av i ein buss eller på eit torg i ein storby i det heilage landet.

Også i vår eigen bydel, Åsane, er det familiar som må sørgje i dag på påskedag fordi ein prest kom på døra ein gong i påskeveka med bodskapen om uventa, brå død.

Ver trygg på at smerten ved døden kjende også dei som stod ved Jesu kross og opplevde dramaet. Der stod Jesu mor, Maria. Der stod Maria Magdalena. Der stod Johannes, den læresveinen Jesus var så glad i. Og der stod mange andre av hans aller næraste.

Alle opplevde dei sorga og tårene langfredagen.

Men så vart det påskedag, og dei skulle ut for å stelle grava for første gong.

Maria Magdalena er den første vi høyrer om. Det var grytidleg morgon. Enno kvilte mørkret over landskapet. Men Maria våga seg ut i mørkret.

Takk skal du ha, Maria, for at du våga deg ut i mørket!
For det er godt å vite at den som vågar seg ut i mørkret for å leite etter Jesus, den rekne med å sjå lyset.
Maria kom til grava. Ho hadde trong for å sørgje. For å gråte.Men ho fekk anna å tenkje på. For ho kom til ei tom grav. Gravsteinen var borte.

Vi høyrer korleis ho la på sprang. Inne i henne brann det sikkert av fortviling og forvirring.

Ho spring av stad, stod det å lese. Maria spring mot lyset.

I dag lyser det mot oss. I dag lyser det over heile verda. Anten det er ein påskedag med skodde eller skyer, fulle av regnet som samlar seg over fjella, eller det er solskin mot kvite vidder. Det lyser i Bergen. Det lyser i Brussel. Uavhengig av meteorologi.

I Roma forkynner paven i dag til titusenvis av menneske at Jesus vann over døden.
I Romania forkynner ein ortodoks prest på påskedag, rett nok på ein annan dato enn hjå oss, at Jesus vann over døden.
I Romsdalen samlar kyrkjelyden i ei lita kyrkje seg i glede på denne påskedagen og syng slik vi gjer det i Åsane: «Deg være ære, Herre over dødens makt»

Lyset skin over landet vårt.
Lyset skin over Europa, der terrormørket må vike.
Lyset skin over det heilage landet der sola gjekk opp over Maria og læresveinane.
Lyset som ikkje kjem frå sola, men frå Kristus.

Jesus Kristus lever i dag, og han har sigra over alle mørke krefter. Den sigeren skal han dele med alle truande på den siste dagen. Då har vi alle håp om å stå opp av våre graver slik Jesus stod opp påskedag.

Dette må vi ta med oss ut i alle våre kvardagar.
Heldigvis er ikkje alle kvardagar grå, triste og sorgfulle.
Heldigvis er kvardagar også fulle av liv og glede, av meiningsfult arbeid, verdifull fridtid og byggjande familieliv.

Heldigvis opplever vi langt oftare glede og smil enn vi opplever sorg og smerte.
Heldigvis er vi med på å bere sprell levande nyfødde til dåpens bad, slik vi har gjort det med stor glede i denne gudstenesta.

Og heldigvis kan trua på den oppstadne og levande Jesus Kristus sende strålar av håp og forventing når det står ei kiste mellom døypefonten, midt i kyrkja, og altaret heilt framme i koret. Det handlar om å leve og om å døy i håpet om å få del i Jesu oppstode.

På denne dagen har vi gått over brua frå langfredag til påskedag.
Frå langfredagen har vi med oss eit gjeldsbrev der det står betalt. Vi har med oss ei kvittering på at åndsmakter og vonde krefter er overvunne av sigerherren på krossen.

Påskedag møter sigerherren oss som dødens triumfator.
Bak han ligg ein naken kross. Bak han ser vi inn i ei opna grav som er aldeles tom.
Det einaste som er att der inne, er dei likkleda som Jesus aldri meir vil få bruk for, slik enkjesonen i Nain, eller Jesu ven, Lasarus,  begge måtte bruke om att, sjølv om dei for ei kort stund fekk livet i gåve av Jesus sjølv.

Takk skal du ha, Maria, for at du våga deg ut i mørket!
Du tok oss med på leit etter Jesus. Han har stige fram i lyset på denne påskedagen.
Mørker skal aldri meir vinne over han, eller over ei kjempande menneskeslekt.

Livet vant, dets navn er Jesus. Halleulja!

Amen.