Jesus ber

5.s. i påsketida III. 24.04.2016
Åsane gamle kirke  -  Johs.17,9-17

Fire born er borne fram for Gud i den heilage dåpen i denne gudstenesta. Eg er temmeleg sikker på at for dykk som er foreldre og fadrar til desse små, var det stort, høgtideleg og eg trur – trygt – få vere med på denne seremonien i dag. Det største vi har, borna våre, vil vi gje det aller beste vi har å gje dei.  Og noko større enn dåpens gåve kan vi vanskeleg førestille oss. For i dåpen får borna del i det vi seier i innleiinga til dåpshandlinga: ”Etter sitt ord og løfte tar Gud i mot oss i dåpen og frelser oss fra synd og død. Vi forenes med Jesus Kristus til et nytt liv, og innlemmes i den kristne kirke”. Ikkje noko mindre enn Guds frelse handlar dåpen om. Frelse frå synd og død, som det heiter i ritualet.
Noko større gåve veit ikkje eg å gje vidare til komande slekter. Alt det Gud har gjort for å frelse oss menneske, først og fremst ved å la Jesus gå i døden for våre synder og nederlag og ved å stå opp frå dei døde; dette  vert gjeve til dåpsbarnet som sjølve dåpsgåva. 

Og då kan vi vel lene oss tilbake i kyrkjebenken og tenkje at no er alt i orden med dei små? Då kan vi leggje alle suter til sides for all tid?

Eg trur ikkje mange av oss eigentleg tenkjer slik. For vi veit noko om livet som ligg framfor eit lite barn. Livet med dei mange utfordringane. Med dei mange farane. Med dei mange freistingane.
Vegen gjennom livet har mange blindvegar og sidevegar som kan føre oss langt bort frå den Gud vi eigentleg vart døypt til for at vi skal tilhøyra og tru på han, som vi også uttrykkjer det i dåpsritualet.

Difor er eg nokså sikker på at du som er far eller mor, eller de som er besteforeldre eller fadrar, de vil falda hendene dykkar i det stille og be til Gud for dei små. Be om at han må vare dei på vegen gjennom livet som ligg framfor dei. Vare dei frå det vonde.

Og eg må få lov å leggje inn over alle dykk som ber til Gud for borna som vi døyper: Be om at dei må bevare barnetrua som vert sådd i hjarto deira ved dåpen, for tru og dåp høyrer saman. 

På denne søndagen handlar det om forbøn.

Difor er det naturleg å ta utgangspunkt i det ansvaret foreldre, fadrar og kyrkjelyd tek på seg i forhold til det å be for borna vi døyper. 

Men det handlar om meir enn det vi sjølve kan prestere av gode eller mindre gode bøner. Det handlar i dag framfor alt om det store faktum at Jesus sjølv ber. Jesus ber til sin Far, til Gud, til han som han er eitt med. Og Jesus ber til Gud for alle sine. Difor er eg trygg på at i dag er det i alle fall fire nye menneske med tilknyting til Åsane menighet som er komne på Jesu bøneliste: ” Jeg ber for dem. Jeg ber ikke for verden, men for dem som du har gitt meg, for de er dine.…” 

Lat dette vere det viktigaste hovudpoenget på denne søndagen: Jesus ber for alle sine! Tekstordet vårt er nemleg henta frå det avsnittet i vår Bibelen som vert kalla Jesu øvsteprestlege bøn. Få stader merkar vi engasjementet og omsorga frå Jesus sterkare enn her.  Og det er ikkje uvesentlege småting han ber om. Høyr berre:

”Hellige Far. Bevar dem i ditt navn!”

Det er eit fabelaktig innhald i desse få orda. Ikkje minst er dette ord med den aller djupaste meining når det vert bede slik for nydøypte born. ”Hellige Far. Bevar dem i ditt navn!”

I dette ligg det ubegripeleg mykje. Jesus ber altså sin himmelske Far – den same som vert Far i himmelen også for dei som vert døypte i Faderens og Sønnens og Den Hellige Ånds navn – om at dei som høyrer han til må verta bevarte for han. I dette ligg det ei bøn om at Gud må vakta, ta vare på, verna, halde unna skade, halde fast på – dei som Jesus ber fram i si bøn.

Kanskje strevar du som sit i kyrkjebenken her i Åsane gamle kirke med å finne dei rette orda når du skal be dine bøner. Prøv om du då kan kvile i at Jesus har dei rette orda. Jesus har lært oss dei rette orda – han lærte oss å be Herrens bøn, Vår Far i himmelen som det skal heite for dei borna  som no veks opp.
For Jesus brukar dei rette orda nå han sjølv går i forbøn for alle sine. Om du ikkje alltid veit korleis du skal uttrykkje deg, så bruk ditt Fadervår då! Og kvil i at Jesus også ber. Han ber for deg. For meg. Og for dei fire dåpsborna i dag. Jesu ber: ”- bevar dem i ditt navn!”

Jesus ber om at livet, både på dagar som skin i glad medgang og på mørke dagar i tunge motbakkar, det vil vere Guds store gåve til oss. Og livet skal ikkje ta slutt sjølv om vi alle må stogge opp ved ein gravkant til slutt. Som kyrkje og som kristne er vi saman om trua på at Jesus ein gong gjekk i døden for alle våre synder, våre feiltrinn og våre nederlag. Vi trur at Jesus ikkje vart verande i dødens fangeskap, men at han stod opp att frå dei døde, og at han ein gong skal vekkje alle som døydde i trua på han opp til nytt liv. Eit liv i det evige lyset frå Gud. Då skal det til fulle gå opp for oss at Gud har høyrt Jesu bøn for alle sine ”- at du skal bevare dem fra det onde” 

Jesus ber for alle sine. Det er det det handlar om når vi les Jesu øvsteprestlege bøn.

Det er veldig mykje som kan seiast om det. Vi har ikkje plass for alt her og no. Men ein ting kan vi ikkje hoppe over. Nemleg at Jesus ber om einskap for si kyrkje.

Hellige Far, bevar dem i ditt navn, det navn du har gitt meg, så de kan være ett, slik som vi er ett. 

Det er stort og viktig at Jesus ber for alle sine. Det er trygt og godt å vite at han ber om at vi må bli bevarte, bevarte frå det vonde.

Likevel ligg det noko heilt særskilt i dette at Jesus også ber om at dei som høyrer han til må vere eitt.

Det er eigentleg ei bøn om at den kristne kyrkja skal vere eitt. At alle som er døypte inn i kyrkja og som deler trua på den treeinige Gud må stå fram som ein stor einskap, slik at dei som ser dei kristne skal tru at Jesus er sendt til verda og til kyrkja av Gud Fader sjølv.

For meg som prest har dette vorte støre og større  etter kvart som eg har levd livet mitt som kristen og fått meir og meir syn for at kyrkja over heile verda, med dei mange som trur på ulikt vis, men som likevel høyrer i hop gjennom dåpen og trua på den treeinige Gud, dei er eit ufatteleg stort og rikt fellesskap.

Sist søndag hadde eg gleda av å delta på ei svær gudsteneste i ei kyrkje, fullsett av ca 1500 menneske. Det var ei av fire slike gudstenester denne eine dagen i den same kyrkja. Vi var i multimillionbyen Shanghai i Kina. Vi er fleire her i Åsane gamle kyrkje i dag som var i lag på denne turen, og vi kan fortelje om store opplevingar av møtet med kristne i det enorme landet på andre sida av jordkloden.
Vi kan fortelje om eit fellesskap som sprengjer språkbarrierar og kulturskilnader.

Men diverre er det også slik at det verdsvide kyrkjefellesskapet er eit fellesskap med mange sår og skavankar. Slik også vår norske kyrkje fort kan framstå, ikkje minst i desse dagane.
Som eit stort tre står kyrkja der. Kyrkja er planta midt i verda. Men vi ser at greiner brotnar av. At lauvverket losnar og einskildmenneske eller grupper riv seg laus og prøver å slå røter på eiga hand.

Slik skulle ikkje kyrkja vere. For Jesu Kristi kyrkje på jord skal vere eitt. Ikkje splitta i smågrupper og plantar som gror fritt og vilt.

Jesus ber om einskap mellom dei som trur. Det er eit kall til oss som er samla her i kyrkja til å ta det på alvor. Til å søkje saman her på vår stad. Til å søkje inn mot kvarandre, vi som er ulike greiner på kyrkjetreet. Til å be med Jesus om ytterlegare einskap. For det handlar til sjuande og sist om at vi skal vere som kristne med kvarandre som Kristus og Faderen er det seg i mellom: ”- så de kan være ett, slik som vi er ett.”

Ale kristne er søsken, og einskapen skal vere synleg i verda. Men einskapen er truga både på det personlege og på det lokale planet når usemje og harde hjarto set skilje oss i mellom. Ofte kan små detaljar skape dei bitraste brot.. Og opp gjennom historia har einskapen mellom kristne ofte vorte broten gjennom stadige oppsplittingar i nye kyrkjedanningar.

Men kanskje ser vi i dag spor av at Jesus vert bønhøyrt? For arbeidet mot større einskap mellom kristne og mellom kristne kyrkjer, det går sakte, men sikkert framover. Vi kallar det økumenisk arbeid. Til og med her i vår lokale kyrkje har vi vore med på å setje dette arbeidet i fokus gjennom ei årleg gudsteneste i lag med andre kyrkjesamfunn i vår bydel, Åsane. 

Men akkurat i dag tek vi inn over oss at dette er noko som står på Jesus si bøneliste. At dei truande og at kyrkja må stå fram som ein einskap. Lat oss kvar for oss ta dette til hjarta. Kanskje kan det vere med på at vi også då kan få oppleve det som Jesus ber om, at vi kan få eige hans glede i fullt mål. 

Amen