Følg meg

19.s.  i treeinigstida III. 20.10.2019

Ytre Arna (Temagudsteneste)

Luk.9, 57-62

Dei gjekk etter vegen. To stykke. Dei samtala. Dei hadde det fint i lag. Og vegen var lang. Faktisk så lang at det ikkje var heilt klårt kvar den enda.

Kanskje var det vegen gjennom livet?

Den vegen som starta heime hjå far og mor. Som gjekk gjennom eit landskap der borna leika, der ungar samla seg, der bryllaup og barnefødslar fann stad. Landskapet varierte mellom slettelandskap og tronge, mørke dalar. Vegen hadde sidevegar og vegkryss der val måtte gjerast. Det var tettast mellom dei i starten.  Det var motbakkar og utforbakkar innimellom. Lange strekningar var reine idyllane. Praktfull natur som kunne nytast i fulle drag. Men så endra det seg.  Landskapet gjekk også gjennom tunnelar der mørket var knugande og langs avgrunnar som syntes skræmande. Og ettersom vegen vart lengre og lengre tok alderdomen over, og etter kvart var det tydeleg at målet kom nærare og nærare. Vegens ende.

Dei gjekk altså på denne vegen, dei to i lag. Ein var heilt tydeleg den som førte an. Som visste kvar dei skulle vidare. Som underviste den andre. Han gjorde inntrykk. Så sterkt inntrykk at orda glapp ut av han som hang på læremeisteren: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”

Du går på vegen du òg i dag. Nokre har gått veldig langt. Andre har så vidt starta. Nokre er akkurat der det er så menge sidevegar og vegkryss. Så mykje å velja mellom. Men du ser han som går ved sida di. Du anar at han veit kor du bør gå vidare. Du vil slå følgje. Du tek orda i munnen din, orda om at – ja eg vil vere i lag med deg. Same kor du går.

Men vent litt – det er noko som må utrettast først, før vi går vidare. Like bak svingen der borte, Berre ein kort avstikkar.  Det er litt som må gjerast heime. Litt i familien som må ordnast opp i.

Og så var det ein liten stopp for å hjelpe der det var vanskeleg. Det var nokre som gret. Noko hadde skjedd som var til å gråte over. Vanskar heime som syntes håplause. Sjukdom. Var det til og med ein som var død?  Eller var det på skulen dei ropa namnet ditt så høgt.

Du går langs vegen. Vegen gjennom livet. Han som går attmed deg er ein super følgjesvein. Enno ein gong seier du til han: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”. Men du skundar deg å leggje til det som du så ofte elles seier: -” men berre vent litt. Først skal eg berre….”

Også vi som har samla oss her i Ytre Arna kyrkje i dag vil kunne kjenne oss att i noko av dette. I ein eller fleire situasjonar i livet har vi høyrt at det finst ein som går tett ved sida vår gjennom livet. Han heiter Jesus. Mange av oss innser at han vil vere ein fabelaktig mann å ha med seg vidare. Kvar einaste dag.
Men han kan vel ikkje ha noko i mot at eg ordnar litt med alt det andre i livet mitt som også er så viktig for meg?

Som så ofte når vi vågar å dukke ned i det vi les om Jesus i Bibelen, så er det råd å verte overraska av det vi då ser.

Den som har vore innom kyrkja ein del gonger kan temmeleg snart få eit inntrykk av at å følgje Jesus, vere i lag med han, kalle seg kristen, det er rett og slett eit liv som kan levast i sus og dus. Berre Jesus får ein liten sjanse innimellom – i ein barnedåp, gjennom konfirmanttida, ein ekstra alvorstanke i ei og anna gravferd, og kanskje nokre kroner i offerskåla frå tid til annan, så er det greitt. Knip det kan eg stemme i ein salme eller be eit fadervår ekstra.

La det vere heilt klårt: Det er slett ikkje noko feil med ein barnedåp. Det er heilt på sin plass med ettertanke over livet ditt når du er i gravferder eller når du ofte eller berre meir tilfeldig er innom kyrkja. Og syng du salmar eller ber fadervår, så skal du for all del halde fram med det. Det vil Jesus at du skal gjere.

Men på denne søndagen møter vi Jesus når han med nokre enkle ord vil vise oss at det å følgje han faktisk har store konsekvensar. Det kan bety oppbrot og nye måtar å tenkje på.

Dette er utfordringa til kvar einaste av oss denne søndagen. På ei side: Å vere opne for alt det fantastiske Jesus kan berike livet vårt med. På den andre sida: Å vere viljug til å gje han alt når han seier: «Følg meg!».
Heile deg. Heile livet ditt, anten du har levd lenge, lenge og snart er ved veg ende, eller om du står heilt på startstreken, der vegen er full av vegkryss og du nesten kvar dag må velje – går eg hit eller dit?

I dag var det stort om du kunne seie slik han gjorde det, han som gjekk lengs vegen saman med Jesus, han som sa: ”Eg vil følgja deg kvar du så går”. Det er ikkje lett å seie det. Men vi veit at føl vi han, då skal han vere med oss heilt til vegs ende, heim til vår himmelske Far.

Det er mange forteljingar i Bibelen om menneske som vart kalla til å vere i følgje med Jesus. I GT møter vi ikkje Jesus kall. Der er det gjerne Gud sjølv som på underleg vis utfordrar menneske til å verte hans etterfølgjarar.
Vi kan nemne Moses. Vi kan lese om profetane; for eksempel Jesaja og Jeremia.

Og vi må sjølvsagt ikkje gløyme forteljinga vi har høyrt lese i dag, om guten Samuel i tempelet, som til slutt forstod at Herren Gud ville ha han i tale og braut ut: «Tal, tenaren din høyrer!» 1.Sam 3,10

I NT er det aller mest kjent korleis Jesus kalla dei 12 læresveinane til å verte sine etterfølgjarar. Det kunne vi brukt mykje tid til å snakke om.
Men på same måte som med forteljinga om Samuel, ser vi også at læresveinane høyrde Jesus kall. Dei høyrde orda hans. Så braut dei opp. Så drog dei av gårde i lag med Jesus. Radikalt. Utan returbillett.
Tenk f.eks på Simon Peter. Fiskaren. Han som fekk det som høyrdes ut som eit amatørråd frå Jesus om å kaste fiskenota på motsett side av båten, så skulle nullfangst bli til kjempefangst av fisk. (Luk 5,1-11)

Tullprat – kunne fiskaren sagt til snekkarsonen.

Men Jesu ord og undervisning som dei nettopp hadde lytta til, må i sanning ha gjort inntrykk på Peter og dei andre proffe fiskarane, for dei la i veg med ei einaste grunngjeving: ”På ditt ord…” Kjappare enn nokon av oss ville gjort, hadde dei teke inn over seg at når Jesus talte, når han underviste, så var det ei slik kraft i orda hans at det måtte få konsekvensar for det dei gjorde. ”På ditt ord…”   

”På ditt ord…”  Dette ordet var sjølve skaparordet. Det ordet som i opphavet på den fjerde dagen gjekk ut frå Guds munn og skapte alt liv som yrer i vatnet; det ordet lydde no frå Jesu munn ved Genesaretsjøen. Og på dette ordet gjekk Peter i båten og kasta garnet. Og det som hende som ei følgje av at Peter og dei andre følgde Jesu ord, at dei lytta til han, var at dei også følgde han. Bokstavleg tala. Gjekk saman med han.  Resten av livet. Peter og Jakob og Johannes.

”Kva var det som hende med Jakob og Johannes?
Kvifor gjekk dei av garde saman med Peter og Jesus?”

I møte med eit slik spørsmål, tenkjer eg litt på gamle Sebedeus, far til Jakob og Johannes. Han opplevde å stå åleine att på stranda etter at sønene hans og Peter drog av garde i lag med Jesus. Korleis ville han svara?
«-Høyrde du ikkje kva Jesus sa til dei,»  trur eg at den gamle Sebedeus svara. 

«- Peter vart så oppskræmd av all fisken dei fekk, at han kasta seg ned for Jesus og bad han gå bort. -Eg er ein syndig mann, høyrde eg Peter sa til Jesus. Men Jesus tok tak i Peter og reiste han opp og sa: - Ver ikkje redd. Heretter skal du fanga menneske? Dette høyrde også sønene mine,»  sa Sebedeus. «- Så dei tre, Peter, Jakob og Johannes gjekk berre frå alt her på stranda i følgje med Jesus.»

«Følg meg!» Det handlar om at du og eg vågar det radikale brotet med det vi tenkjer er eit naturleg vegval gjennom livet.
Kanskje så radikalt som å gå i frå alt for å følgje Jesus.

Vågar vi det? Vågar vi å satse alt i livet på å følgje Jesus?

Å slå følgje med Jesus kan for enkelte verte eit radikalt bort med sitt tidlegare liv. ”
- dei gjekk i frå alt og fylgde han” står det om Peter, Jakob og Johannes.

Men vi skal gjere litt av det same Jesus gjorde der ved Gennesaretsjøen.
Først underviste han folket. Han lærte dei om Guds rike. Så utfordra han trua deira. Prøv! Prøv om ikkje det stemmer det eg seier. ”-Legg ut på djupet og kast nota, så de kan få fisk.”

Så er det tid for å våge etterfølginga. «Følg meg!» lyder det i dag

Kanskje var det slik i dag at desse orda kunne vere eit kall og ei utfordring til ein eller fleire i denne kyrkja? Eit kall til å reise seg og gå vidare i livet tett i Jesu fotefar.

Synest du det høyrest ut som ei vågestykke?

Kanskje det. Men er det betre å sitje på ei strand og reinse tomme fiskegarn resten av livet?                   

AMEN