Kjære Gud, takk!

17.mai 2013. III
Luk 17,11-19
Åsane gamle kyrkje

Vi sat rundt eit konferansebord og skulle starte eit av dei mange kyrkjelege komitémøta som ein prost må vere med på. Møteleiaren tok ordet, men det vart liksom ikkje ein skikkeleg start, for ein eller anna sa noko slik at alle rundt bordet skrattlo. Det var vanskeleg å kome til ro, men møteleiaren måtte kome i gang, og det var naturleg at han sa: Vi må starte med å be. Fromme som vi var roa vi oss ned, og ho som bad gjorde det omtrent slik: Kjære Gud, takk for at vi får lov å le!

Kjære Gud, takk!
Det er overskrifta på denne preika på denne flotte dagen. Kjære Gud, takk!
Kjære Gud, takk for at vi får lov å le! Takk for alle smil og all glede vi ser rundt oss. Takk for alle gamle som hentar fram blådress eller bunad og går på trøytte bein og med stive ryggar gjennom ein lang festdag. Takk for borna som kjem mot oss i finstasen. For tutande trompetar av plast og for blå ballongar.
Det er til og med slik at vi vaksne kan gle oss over barnegråt på denne dagen, for mange born gret litt innimellom fordi dei opplever at dei går glipp av ein liten bit av det dei anar er veldig stort og flott. Dei gret fordi ein ballong sprekk eller fordi isen hamnar på fortauet eller på det nystrøkne bunadsforklede.
Dei er leie seg når gleda over denne dagen vert skjemd av eit eller anna skår.

Sjølvsagt er det ikkje kjekt at eit barn er lei seg. Men det kan likevel vere eit uttrykk for at dagen i dag er stor. Dagen i dag er ein glededag. Då er det ikkje alltid så langt frå latter til tåre for den som er liten.

Dagen er ein dag vil i lag takkar for. Kjære Gud, takk!

For kvar 17.mai vi feirar er det lenger og lenger sidan nokon mellom oss opplevde krig og ufred. Fleire og fleire av dei som har røynsler med det, kviler på kyrkjegarden, anten her i Åsane, eller ein anna stad i landet vårt. Ein større og større del av folket vårt har det som eg har det – vi har berre høyrt og lese om prøvingane nordmenn opplevde under den store krigen.

No er det ikkje denne krigen 17.mai handlar om, men vi ser også korleis det som hende for 199 år sidan i år, vert endå meir fjernt etter som åra går. Det som faktisk er grunnen til av vi samlar oss i barnetog og folketog og russetog med flaggborg og musikkorps og bunader og bjørkelauv som i år aldri ville spele på lag med 17.maikomiteen, nemleg hendingane då nasjonen vår fekk si eiga grunnlov; det er det ikkje mange som kan halde foredrag om, eller skrive ei god innlevering på ungdomsskulen om. Alt dette må likevel vere med oss inn i denne dagen. Nasjonaldagen.
Men ei preike frå kyrkja sin preikestol er ikkje staden for å undervise i historie. Det som lettare og lettare vert viska ut av våre personlege minne og vårt personlege engasjement for alt som samlar oss i dag, det må dei som styrer landet vårt gje oss tilbake frå skulebenken eller gjennom media og på anna måte gjennom opplysande informasjon om noko umåteleg viktig i vår historie.
Eg ser for meg at det året vi no går inn i, fram mot 17.mai 2014, vil vere eit år der vi skal få gode repetisjonar på kva som eigentleg hende. For det er alt varsla at til
200-årsjubileet for grunnlova vår om eit år, vil Storting og regjering satse stort, både på jubileumsfeiring og på folkeopplysning. Det skal vi ta med oss og inn over oss. Vi skal enno ein gong lære kvifor 17.mai er dagen der vi må seie: Kjære Gud, takk!

Kva skal vi takke for?
Sjølvsagt for landet vårt, for fridom, for demokratiet. For alle 17.mai-orda.
Men som nasjon har vi uendeleg mykje meir å takke for også. Ikkje minst fordi vi er så rike. Vi auser pengar opp frå havet. Vi ser dei gedigne, dyre båtane som ligg ved kaiane i Bergen. Vi veit at dei fleste av dei er eit bindeledd til plattformene lenger utanfor kysten. Vi ser ein og annan glinsande fiskebåt med eit styrehus så fullt av instrument og dyr teknikk at ein skulle tru båten skulle til månen. Men det er pengemaskiner som symboliserer vår nærleik til havet og dei ufattelege rikdommane vi som folk skal takke Gud for.

Vi skal takke for at dei aller fleste av oss kan setje oss på eit fly med kurs for varme strender eller gamal kultur ute i det store Europa. Vi dreg til det mystiske landet som ikkje står i eit Atlas, men som vi kallar Syden. Der brukar vi rikdomen vår. Den vi skal takke Gud for.
Det er ikkje rart om folk i Syden lurer på nordmennene.
- Kvar får dei pengane frå? Kanskje skulle vi reise dit, vi som ikkje har arbeid? Vi som er fattige. Vi som strevar så forferdeleg med å få endane til å møtast. 

Litt lenger sør rullar krigar over landa. Opptøyar. Flyktningar. Svolt. Det er kvardag i slike land. Også i desse landa går det etter kvart rykte om ein stad langt i nord. Der det er kaldt om vinteren og vått om sommaren, men der folk har det godt. Der dei er rike. Nokre tek sjansen og dreg av garde. Dei finn vegen mot nord. Norwegen, heiter landet vårt på tysk. Norway på engelsk.

Dei får lite takk, dei som kjem slik til oss og vil leve i lag med oss.
Vi forventar at folk der sør ein stad skal takke oss for at vi brukar pengar på strender og hotell og museum og vinterferie i Alpestroka.
Vi synes det er greitt om dei rike frå Paris eller London eller New York kjøper ei krabbeklo på fisketorget til 1800 kr., eller at tyskarane invaderer kysten vår på nytt, rett nok i våre dagar for å feriere med fiske og bubilar. Det er det pengar i.

Men rike nordmenn har ingen ting til tiggarane. Til dei fattige. Dei som luktar.
Dei får ikkje bu nokon stader. Dei får ikkje dusje eller vaske seg eller gå på do. Bort med dei. Dei er ekle. Påtrengjande. Nokre av dei til og med kriminelle.

Eg lurar på om dei takkar Gud i dag?

Vi las forteljinga frå Bibelen om Jesus og dei ti spedalske. Dei var i naud. Det stod slik: ”Dei vart ståande langt unna og ropa: Jesus, meister, miskunna deg over oss! Han såg dei og sa: Gå og vis dykk for prestane. Og medan dei var på veg dit, vart dei reine”

Jesus, meister, miskunna deg over oss! Slik ropa dei spedalske.
Slik ropar tiggarane frå Syden til deg og meg. Vi ser dei, men ser dei likevel ikkje. Jesus såg dei som ropa på han. Men vi går forbi. Med stive, kalde blikk og ei hand som lukkar seg ekstra godt om lommeboka. Vi vil ikkje ein gong gje dei ein sjanse til å verte reine. Vi vil kaste dei ut av landet vårt.
Eg høyrde ein velkjend gammal ringrev i politikken på Dagsrevyen frå Oslo for to-tre dagar sidan: ”Vi kan ikke bruke skattebetalernes penger for å gi dem overnatting”

Vel, han må gjerne få bruke mine skattepengar!

Vil flyktningane, dei lutfattige, dei arbeidslause, dei som serverer drinkane på bassengkanten til late og rike nordmenn, vil dei takke Gud for nordmenn, for det norske, eller for at dei gjekk nordvegen?

Eg sa tidlegare om born som gret på 17.mai: ”Dei er leie seg når gleda over denne dagen vert skjemd av eit eller anna skår.”
Det er lov for eit barn å gråte over ein is som hamna på fortauet.
Men er det lov for ein rik nordmann å vere sur og grinete over det vi opplever som skår i vår private velstanslukke, slik til dagleg når det vert 18.mai eller 18.juni eller ein annan dato, der vi ser at verda har sett oss og kjem for å oppleve landet vårt, nasjonen Norge?

Inga 17.maipreike løyser alle dei innfløkte problema eg her pirkar bort i. Eg er ikkje naiv og trur at nordmenns forhold til innvandrarar med eit glatt smil skal bli idyllisk over natta. Det er ikkje berre vårt land som slit med å finne ein veg vidare med alt dette.
Men i dag er det 17.mai. I dag har Jesus stogga opp framfor deg som valde å starte feiringa av dagen i kyrkja. Han lærer oss noko om å takke. ”Kjære Gud, takk for at vi får lov å le!” Tenk om nokre få av dei som ikkje går i bunad i dag, men som sit på kald asfalt med ein tiggarkopp på denne dagen, eller i morgon, kunne sjå deg i ansiktet med eit smil, med litt latter inne i seg, fordi litt av det som ikkje er dine skattepengar, men dine heilt private, vart delte med dei som er djupt fattige på rike nordmenns nasjonaldag.

"Når de bed"

6.søndag i påsketida. 5.mai 2013
Matteus 6,7-13
Haukås nærkirke/Haukås skole

”Når dere ber” seier Jesus til læresveinane sine.
Han er aldri spørjande til om dei ber. Jesus tek det som sjølvsagt at dei som vil leve nær han også går inn i bøn, slik vi sjølv også veit at han ba.

Vi hugsar korleis han ba med mange ord, med lange tankerekkjer og med vakre setningar i det vi kallar for Jesu øvsteprestlege bøn. Den er skriven ned i Johannes 17, og har i vår Bibel fått overskrifta: ”Jesus ber for alle sine”. Kapitlet vert innleia slik:  ”Da Jesus hadde sagt dette, løftet han blikket mot himmelen og sa: ”Far, timen er kommet…”

Vi hugsar hans intense kamp i bøn inne i Getsemane. Bøn med sveitte av blod. Bøn mens hans nære som skulle vake i lag med han sovna. Men Jesus sa til dei ”Vak og be” (Matt.26,41)

Bøn er ein del av det å leve som kristen.

Nokre vil seie at bøn er ein allmenn del av religion, av det å utøve ein religion. For det er ikkje berre kristne som ber.
Vi i vårt land har dei siste tiåra vorte kjende med fredagsbøna som muslimane samlar seg til i moskeane.
Eg har vore inne i buddhistiske tempel langt i aust og sett flokkar av vanlege folk kome innom templet med sine offergåver og sin røykelse, og eg har fotografert dei på kne i bøn framfor tempelbileta og buddhafigurane.

Eg har vore på gamaldagse bønemøter på norske bedehus der dei truande sine bøner summa som humler mellom benkeradene der dei bedande låg på sine kne. Eg trur også at desse bønene nådde opp til Gud.

Eg såg ein nyvald pave stige fram for dei mange tusen som ville bli kjende med han. Det første han gjorde var å be. Først for sin forgjengar. Dinest, før han lyste velsigninga over dei mange frammøtte, bøygde han seg stille over balkongen med ynskje om at folkemengda skulle be for han.

Bøn er noko vi gjer som kristne. Bøn er noko Jesus ynskjer vi skal praktisere. Difor seier altså Jesus i dag: ”Når dere ber”.

Men samstundes som bøn er så allment, så sjølvsagt, i alle samanhengar der kristne er å finne, så er det også eit tema og ein praksis som slett ikkje er like enkel, slik til kvardags.

Difor veit vi at Jesu næraste læresveinar sovna mens han bad i drypande blodsveitte.
Difor kan vi lese ei litt anna innleiing til situasjonen der Jesus lærte dei å be Herrens bøn, Fadervår, eller Vår Far om vi slår opp i Lukas 11,1. Der står det slik: ”En gang var han et sted og ba. Da han var ferdig, sa en av disiplene til ham: ”Herre, lær oss å be”  Så er det at Jesus lærer dei Fadervår. Etter oppmodinga: ”Lær oss å be”

Det var trong for å lære om bøn på Jesu tid.
Det er trong å lære om det i dag også.
Kanskje fordi vi så ofte ber som heidningane? Jesus seier at dei trur dei vert bønhøyrde ved å bruke mange ord.

Eg har mange gonger høyrt bøner med mange ord. Eg har bede slike bøner sjølv også. Ikkje minst fordi så mange av dei bønene som er skrivne ned i kyrkja sine bøker til bruk i gudstenester har så mange ord.
Dette er ei side ved bøn som ikkje berre er ei side, men minst to.
På den eine sida: Når Jesus lærer oss Fadervår, lærer han oss altså ei enkel bøn med få ord.

Samstundes høyrer vi, på den andre sida, korleis han sjølv ber i hans eiga, lange og velformulerte øvsteprestelege bøn. Og vi møter han i nattleg bønekamp som drøyer så lenge at læresveinane rekk å sovne fleire gonger mens Jesus sjølv ber.

Eg har førebudd meg til denne søndagen ved å lese nokre av preikene og tankane som ein del av mine prestekollegaer har i møte med forteljinga om Jesus som lærer oss å be.
Det slår meg korleis dei fokuserer på at bøn ikkje er så lett. Og at nokre også meiner at bøn er i ferd med å gå ut på dato i vår tid. Det var noko dei gjorde før, når dei måtte be om materielle goder, om mat og om større velstand. Bøn var ein veg å gå for fattige og svake. Difor er det ikkje like relevant å be i eit rikt og moderne overflodsland som vårt eige.

Det siste er eg djupt usamd i. Bøn er alltid relevant. For bøn er sjølve livspusten i kvardagen for den kristne. Bøn er den daglege sjekken på at det er liv i mitt forhold til Gud. Og gjennom mange år som prest, etter mange samtalar med folk som kjem til kyrkja med born dei vil døype, eller når eit familiemedlem skal følgjast til grava, så har eg fått høyre om bøner. Bøner for borna. Bøner i sjukdom. Bøner i sorg.

Bøn er framleis levande. Og bøna skal leve vidare.

Men lat oss ta konsekvensen av at Jesus faktisk underviser om bøn.
Bøn er eit tema det går an å lære noko om. Deretter kan vi praktisere den. Til trøyst for oss sjølve. Til glede for oss sjølve. Og til velsigning for dei vi ber for.

Men i dag: Lat oss lære av det Bibelen løftar fram for oss om bøn. Først av det vi høyrde frå GT. I 1.Kong 3 møtte vi kong Salomo.
Salomo gjev oss ein god leksjon i ei rett bøn. Han ba til Gud om evne til å styre rett, om å kunne skilje mellom godt og vondt. Og då får han høyre frå Gud: ”Siden du ba om dette og ikke om et langt liv eller rikdom eller død over dine fiender, men om evne til å høre hva som er rett, så vil jeg gjøre det du har bedt om”

Bøn om evne til høyre og gjere rett. Bøn som ikkje går på å få meir rikdom eller om å få eit langt liv, det er bøn etter Guds vilje, går det fram av dette.  Dette er tankevekkande i vårt overflodssamfunn der våre bøner så ofte handlar om det materielle.
Men vi må ikkje stire oss fullstendig blinde på dette eine bibelordet heller. For vi veit at det andre stader i Bibelen står at vi kan gå i forbøn for sjuke. Og det er vel rimeleg å tolke det som ei bøn om eit lengre liv.

Bøn kan vere vanskeleg for mange kristne. Vanskeleg fordi det er knytt så store forventningar til å få svar på bøna. Vanskeleg fordi så mange står fram og brukar veldig store ord om kor rikt velsigna ein blir av å be. Og når andre ikkje opplever same grad av velsigning, så sig frustrasjonen inn i staden. Eller mismotet. Bøn nyttar ikkje likevel, er det ein del som tenkjer.

Eg vil gje dykk alle frimot på denne søndagen. Til å be, og til å be enkelt. Slik Jesus lærer oss når han opnar døra inn til bøna sitt skattkammer ved å lære oss dei få orda i hans eiga bøn: ”Vår Far i himmelen”

Vi kan bøna alle saman. Vi har hatt henne med oss gjennom år. Frå vogga. Men vi lærte den ein gong med andre ord enn slik vi har lese henne i dag, og slik vi skal be Herrens bøn litt seinare i gudstenesta. Den gongen for ganske lenge sidan bad nokre av dykk: ”Fader vår. Helliget vorde ditt namn”. Enno er det ein del som bed med dei orda.

Dei fleste av oss lærte å be med litt nye ord på slutten av 1970-talet, for omtrent 40 år sidan: La ditt namn holdes hellig bad vi. Eller dei av oss som bad på norsk og ikkje på bokmål, vi kunne halde fram med å seie: Lat namnet ditt helgast.

I dag ber vi alle med nye ord og vendingar. Først og fremst den nye tiltalen: ”Vår Far ”.

”Lær oss å be” – Kanskje kan det å øve seg på Herrens bøn med nye ord, med formuleringar som er slik vi faktisk snakkar til dagleg; kanskje kan det vere ein veg inn bønerommet på nytt. Lære oss dei nye formuleringane. Tenkje over dei, slik at denne bøna ikkje blir noko maskinmessig som vi ikkje tenkjer gjennom når orda glir over leppene våre.

Men ikkje minst: Nå Jesus lærer oss å be, så legg han ein bønegrunnvoll som vi må byggje på kvar einaste gong vi faldar hender, eller let att augo, eller bøyer kne, eller sender eit kjapt bønsukk opp bak rattet i bilen, ved kontorpulten eller i flokken av skulevener.

Den grunnvollen som alle bøner er tufta på, og som rett og slett gjev bønene legitimitet er desse orda av Jesus: ”- dere har en Far som vet hva dere trenger, før dere ber ham om det.”

Det er Far som veit alt vi ber til. Han veit kva vi treng.
Prøv å kvile i det. Han veit! Far veit. Slik far og mor veit kva som er godt for jenta eller guten sin, slik veit Vår Far i himmelen det same om deg og meg.

Difor er det ikkje ropet om hjelp som er så viktig. Men det er tiltalen. Det at vi viser at vi vil halde kontakt, vere nær, rette handa ut for å vere ferdig til å ta i mot når han vil svare.

Bøna er å opne seg for Gud.
Bøna er å opne livet sitt for dei vi ber fram for han i bøn, påkalling og takkseiing.

Bøna er pusten i kristenlivet vårt.
Difor har vi opne vegar inn til Vår Far i himmelen. Han som ser. Som veit. Som høyrer, - før vi ber. Ein slik Far opnar vi oss for gjennom bøna.

 

 

«Kvil dykk litt!»

3. søndag i påsketida - 14.04.2013
Bibeltekst: Mark.6,30-44
(Denne andakten vert publisert i Askøyværingen og på heimesidene til
Askøy kirkelige fellesråd, www.kirken-askoy.no framfor søndagen)

Åleine med Jesus.
Det er draumen for mange kristne det. Å vere åleine med Jesus.
Kvile i lag med Jesus. Ein god draum.
For om det innimellom var travle dagar for Jesus og hans næraste vener, så har det ikkje vorte mindre travelt om vi flytter oss inn i vår samtid.

Jesus og læresveinane fekk ikkje tid til å ete eingong.
Eg sit og skriv desse orda på mitt kontor midt i Bergen sentrum. Eg ser at til og med når det er vinter og kaldt ute, så står det folk som held til i andre kontor i dette svære bygget og et enkel mat på fortauet utanfor denne kontorbygningen. Det skjer når klokka er ein stad nær midt på dagen. Dei et mat i plast. Mat i papir. Mat i enkle beger som er kjøpt i næraste kiosk. Travle menneske. Fort og kjapt skal det vere.

Tenk om vi kunne nådd inn til alle desse travle menneska? Og tenk om vi også kunne nå inn til hjarta på dei som trur på Jesus, anten det er på Askøy eller inne i denne byen, eller kvar det måtte vere rundt om i landet.  Mange av oss hastar av garde. Frå kontor til barnehage. Frå supplybåten i hamna til hytta på fjellet. Jesus har noko å gje til dei travle; dei som skundar seg frå det eine til det andre. Dei som treng å kvile. Dei som treng å vere litt åleine med Jesus.

Denne søndagen vi no går i møte handlar om finne tid åleine med Jesus. Ikkje minst er dette ord til alle som er travle med å tene han. Travle menneske i Jesu kyrkje. Ordet i dag til oss alle er dette: «Kvil dykk litt!»

Men samstundes står det meir i evangeliet for søndagen. «De skal gje dei mat!» seier Jesus til læresveinar som kanskje berre fekk ei aldri så lita avkopling før folkemengda øydela alle planar om verkeleg ferie og fritid. For det var så mange svoltne der. Folk som kom springande dit Jesus var for å møte han.

Ein søndag med paradoks. Jesu læresveinar treng kvile. Men Jesu læresveinar skal også gje føde til andre som vil møte Jesus.
Kanskje ligg nøkkelen til å leve med paradokset i det vesle ordet «litt». Jesus sa altså: «Kvil dykk litt.» Litt, men ikkje meir enn det som trengst for ikkje å verte utsliten med det same.

Vi vil søkje nær til Jesus. Finne inn til hans kvile. Kvile oss litt. Men deretter går vegen vår ut til folket. Til dei svoltne. Dei som et i hast, direkte frå den billege plastemballasjen, men som ikkje har fått smaken på livsens brød. Den gode føda som kan mette på ein måte som stiller svolten og vekkjer trongen til å kvile hjå Jesus.

 

Dei såg og trudde

1.påskedag. III. 31.03.2013.
Åsane
Johs. 20,1-10

Påske har med Gud og menneske å gjere. Påske er Guds veldige redningsaksjon for kvart einaste menneske. Difor er påske noko eg må ta til meg. Det er noko du må ta til deg. Gud retter handa til deg på denne fantastiske dagen. Det er ei hand med liv. Det er ei hand der livets krefter helsar deg.

Men samstundes som påske er liv til meg og liv til menneske rundt om i ei heil verd som lever i skuggane av sorg og død og tårer, så sluttar eg ikkje å undre meg over at påska faktisk dreg heile skapningen inn i dramaet rundt døden og  i feiringa av oppstoda.
Frå langfredagen hugsar vi det vi kan lese i Matt. om at det kvilte eit mørke over heile landet mellom den sjette og den niande time. I Jesu dødsstund les vi at jorda skalv og at berget slo sprekker. Det står til og med at graver måtte  gje frå seg sine døde som stod lekamleg opp.

Det er som om sjølve naturen dunkar neven i bakken for å understreke: Mannen på krossen – han er sanneleg Guds son.

Så kjem påskedagen. Då er det den heilage treeininga som er verksam. Det er som i opphavet. Den gongen alt liv vart skapt.
Det skjer noko i gravmørket som ingen er vitne til. Livet vert nyskapt. Det er Faderen  som vekkjer opp Sonen frå døden. I følgje Rom.8,11 er det Den heilage ande som gjer Jesus levande, men det er Jesus sjølv som står opp att. (1.Kor. 15,12.20). I det som skjer når påskemorgonen renn, er heile treeininga verksam, men der er ingen menneske med. Slik det var i opphavet, då livet vart til ved at Faderen talte, Sonen var ved hans side og Anden sveiv over vatnet. I opphavet vart lyset først til. Så kom alt det skapte, før mennesket fekk liv og ande og ei sjel som kunne får eit forhold til Gud Fader.

Og etter det vi kan lese om påskehendinga, anar vi at det tek si tid før menneska vert dregne inn i nyskapinga av livet. Igjen forstår vi at her får først resten av skaparverket del i påskeunderet. Dei første som fekk oppleve den levande og oppstadne Jesus var fuglane i trea i hagen, det var dyra som gøymde seg i nattemørket, det vart stjernene på himmelen og sola som kasta dei første lysstrålane på den levande. Skaparverket kunne tilbe den levande før menneska etter kvart kom tumlande og fekk del i det fantastiske som var hendt – framfor alt for å berge menneska for det evige livet, men også for å gjenopprette eit skaparverk som ber med seg  arr etter syndefallet.

No vil vi lytte til korleis dei første vitna til underet opplevde påskedagen. Vi skal lese evangelistens Johannes sitt påskeevangelium, men først reiser vi oss og syng vårt høgtidsvers:

NoS nr. 177
Tekstlesing: Johs. 20,1-10

Den svenske presten Bo Brander har halde ei påskepreike som vi kan lese i bnd 2 av bøkene han har kalla ”Ett år med Jesus”. På sin underfundige måte uttrykkjer Bo Brander seg på denne måten:

Ein kan spørje seg kvifor Jesus skulle stå opp på denne diskré måten? Han kunne ha bydd inn til ein presse- eller prestekonferanse, fått ein haug med mikrofonar framfor seg og talt til alle satelittkanalar og alle små og store aviser over heile jorda og erklært: Eg har stått opp! Han kunne i det minste hatt eit lite kyrkjemøte, eller så kunne han heimsøkt Pilatus og sagt: BØØ! Her er eg igjen!
Men Jesus er ute etter noko heilt anna. Han er ikkje ute etter revansje. Han er ute etter noko mykje djupare som angår oss i dag. Når Jesus står opp, startar også våre liv. Så tek kyrkja sitt liv til.”

Når Jesus står opp, startar også våre liv. Så tek kyrkja sitt liv til, seier Bo Brander.
Slik var det også for dei næraste venene til Jesus. Når Faderen hadde vakt opp Sonen frå døden og Den heilage ande hadde gjort  Jesus levande, og  Jesus sjølv hadde står opp att, slik at den tomme grava låg der som eit ordlaus vitne om verdshistoria si viktigaste hending, då starta eit nytt liv for Maria Magdalena. Då tok kyrkja sitt liv til for alvor. Han som Jesus hadde peika ut til å vere berget, klippen, som kyrkja skulle byggjast på, læresveinen Peter, han la ut på tur, ein skikkeleg løpetur. Han sprang om kapp med den læresveinen som fortel om hendinga, Johannes.

Maria Magdalena er altså den første vi høyrer om. Det var grytidleg morgon. Ho var ved grava. Ho hadde trong for å sørgje. For å gråte. Men ho fekk anna å tenkje på. For ho kom til ei tom grav. Gravsteinen var borte. Vi kan lese  korleis ho var den første som la på sprang. Inne i henne brann det sikkert av fortviling og forvirring.  Men ho sprang av garde stod det å lese. Når eg les om dette, høyrer eg ekkoet frå profeten Jesaia: (Jes. 52.7)

        Hvor fagert det er
        når den som bringer gledesbud,
        kommer løpende over fjell,
        melder fred og bærer godt budskap

Maria tok kortaste vegen tilbake til Peter og Johannes. Ho kom med gledebod, men ho skjøna det ikkje heilt sjølv: ”De har tatt Herren bort frå graven, og vi vet ikke hvor de har lagt ham”

Slik lyder det aller første vitnemålet om Jesu oppstode. Maria sine ord til to av Jesu aller næraste læresvinar. Det var viktige ord. Men ikkje heilt presise ord. For ingen hadde teke Jesus ut or grava. Og han låg ingen annan stad. Jesus hadde sjølv stått opp. Livskreftene kom tilbake i ein død og gravlagd kropp. Han var ikkje lagd til sides i ei anonym grav av likrøvarar. Jesus hadde stått opp og han levde.

Maria sine ord fekk fart på Peter og Johannes. Vi kan i tankane sjå for oss korleis også dei spring av garde for å finne ut kva Maria snakkar om. Og vi kan enno ein gong tenkje på ordet vi kan lese i Jes. 52,7:

        Hvor fagert det er
        når den som bringer gledesbud,
        kommer løpende over fjell,
        melder fred og bærer godt budskap,
        forkynner frelse og sier til Sion:
        «Din Gud er konge!»

Her var det verkeleg snakk om gledebod. Her sprang dei over fjell. Og dei fekk snart bodskap å forkynne: Jesu grav var verkeleg tom. Det einaste som minna om at det som hadde hendt på langfredag, var likkleda som låg att i grava. Slik evangelisten Johannes framstiller påskemorgonen, møter ikkje desse tre nokon engel som talar til dei ved grava. Det fortel dei andre evangelistane om.
Men det er nesten endå meir gripande å lese det slik det er framstilt i bibelteksten vi har lese i dag:
For her står det berre at dei såg den tomme grava; at dei såg likkleda, og det er nok: ”- han så og trodde!”

Tenk at Peter var i stand til å tru! Eg tvilar på om eg hadde gjort det. Kanskje ikkje du heller? Det var grunnar nok til å tvile på at Jesus var oppstått. I alle fall så tidleg på påskedagen. Etter kvart som det lei lenger ut på dagen, så veit vi at Jesus viste seg for læresveinane sine. Dei fekk snakka med den oppstadne. Dei fekk  ta på han. Han hadde ting å fortelje dei. Men der - tidleg om morgonen - der gjekk sola opp, for Johannes og for Maria og sikkert også for Peter. Mørkret hadde pakka dei inn. Sorga hadde vore i ferd med å kvela dei. Sola var borte. Jesus var borte. Så bryt lyset fram. Det er som då livet vart skapt første gongen. ”La det bli lys. Og det ble lys” (1.Mos 1,3) No er lyset og livet skapt på nytt.
Det var ein som trudde fordi han såg den tomme grava; fordi han såg kleda som den døde var sveipt i. Desse kleda skulle aldri meir brukast. Dei var brukt til å pakka døden inn i. Men no hadde døden tapt. Jesus var stått opp.

Det som skjedde denne tidlege morgonen, utan andre vitne til korleis det heile gjekk føre seg enn fuglane i buskane og dyra i nattemørket, det fekk konsekvensar som angår deg og meg som lever i dag.
Jesu oppstode, det var Guds  godkjennande stempel på det som hende langfredag.

Og påskedagens aller mest fantastiske bodskap, er at Jesu oppstode, den skal verte oss til del. Gud retter handa til deg på denne fantastiske dagen. Det er ei hand med liv. Det er ei hand der livets krefter helsar deg.

Slik Jesus braut seg laus or det iskalde grepet som døden hadde teke i han, slik skal krafta frå hans oppstode også dra alle døde ut or gravene på den store, siste oppstandelsesdagen. Til og med naturen streka under sorga ved Jesu død. Slik også naturen med sitt strålande påskemorgonlys boblar over i jubel over at sorga er sløkt.

Eg er ikkje av dei som har sett den tomme grava. Eg var ikkje i Jerusalem denne vidgjetne påskehelga. Men eg har høyrt vitnemålet om ei tom grav. Orda har spreidd seg. Dei har nådd fram til meg. Mi tru har gripe tak i desse orda.

For meg er dette viktigare ord enn noko anna. For det tek brodden bort av døden. Framleis må eg og alle andre slite med døden. Framleis må vi sørgje når ein av våre døyr frå oss. Enno er det mange som må døy i landet der Jesus døydde. Kanskje på denne påskedagen også. Krig og terrror er meir velkjend der en knapt nokon anna stad på jorda vår. Sorga er velkjend der. Og framleis har vi grunn til å vere redde for at også livet vårt kan få ein brå og uventa slutt. Det er aldri godt å tenkje på.

Men med døden som ei reell kraft som trugar oss alle, skin det likevel i von frå det vi har lese om i dag. Jesus er sterkare enn døden. Han makta å vinne der alle vi andre har tapt.
I dette ligg noko heilt grensesprengjande. I dette ligg det gøymd ei levande von om at hans makt over døden ein gong skal demonstrerast ved alle graver.

Slik han stod opp, slik skal alle menneske stå opp når den siste dagen kjem. Og fordi hans død var ein soningsdød for syndene våre, så er det no grunnlag for fred mellom Gud og oss. Det er von om at når vi får del i Jesu siger over døden, så får vi samstundes del i evig liv.

Noko større å forkynne dykk, kjenner ikkje eg til! Om ikkje dette skulle vere grunn god nok til å ta på seg dei lettaste joggesko for å springe av garde med viktig gledesbodskap, så veit ikkje eg!.

Det er skapt fred. Det er skapt liv. Det er skapt von. Dette skal spire og gro i ditt liv. Dette skal du eige i di tru. Dette skal du leve på. Dette kan du døy på.

Med tru og i takk for Jesu død og oppstode ynskjer vi kvarandre ei velsigna påske!

 

Jesu ord og mine ord - på langfredag

Langfredag III
Lukas 22,39 – 23,46

Jesus bad:
"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil." 

I si mørkaste stund, i djupaste otte, med eit hjarta som skalv i angst og gru for redselen som var like rundt hjørnet, låg Jesus på kne i Getsemane. Han bad. Meir inderleg enn nokon av oss nokon gong har bede.

"- ta dette begeret frå meg!"  

Han visste så vel kva for eit beger eller skål han måtte drikka. Han forstod det grufulle. Han hadde i sanning grunn til å vera redd. For han skulle drikka den bitraste drikk som har vore bydd fram her på jorda. Han hadde all grunn til å be: "-ta begeret frå meg!". For her var det aldri snakk om noko "liksom-krossfesting" eller eit symbolsk skodespel. Det Jesus visste at han skulle gjennomgå det næraste døgnet var liding. Tung, svart liding. Og Guds son var altså også eit menneske. Eit menneske som skulle lida meir enn nokon har gjort, før eller seinare. Difor bad Jesus:

"Far, om du vil, så ta dette begeret frå meg! Men lat det bli som du vil, ikkje som eg vil." 
Eg ber også. Men eg ber til han som måtte lida. Eg ber slik:
"-Drikk begeret tomt for meg Jesus! 

I mi syndenaud har eg ingen annan utveg. Eg har ingen anna å gå til. Eg må klamra meg til Jesus. Difor fyller eg hans smerteskål endå fullare med synd og skuld. Eg veit at skal eg drikka denne skåla, då er det ei dødeleg gift for meg. Då er eg ein dødsdømd som går mot den evige død. Eg ser kor Jesus kjempar og lid. Likevel kan eg ikkje hjelpa han. Eg kan berre auka den børa han ber av synd og skuld. Eg høyrer kor hardt det kling når eg ropar det ut, men eg kan ikkje anna enn å be på langfredag: "-Drikk begeret tomt for meg, Jesus!" 

I Getsemane-hagen høyrer vi meir om Jesu kamp. Han sveitta blod. Han kom i dødsangst. 

Tydelegare kan det vel ikkje gjerast, kor tungt det gjekk inn på vår Herre og Meister, det oppdraget han hadde fått frå sin Far. Han visste så vel kva dei skulle gjera med han. Han visste så vel kva for bør han måtte bera.

Han sveitta blod.
I dødsangsten vart bønene hans endå meir inderlege..

Enno har ikkje langfredagsdramaet for alvor starta. Likevel er det eit makelaust drama som utspelar seg i Getsemane òg. Med eit inderleg medvit førebur Jesus seg til sjølve krossfestinga. Og når han sveitta blod på førehand, då kan vi berre ana korleis det kjendest for han nå det verkelege alvoret tok til.  

Jesus kjempar, allereie før det brakar laus. I dødsangst og med blodut sveitte. 

Men eg?
Eg ser på Jesu kamp med kjøleg og nøktern avstand. Det vert omtrent som å sjå eit TV-program i reprise. For ein kjenner innhaldet så altfor godt. Sveitten vert ikkje løyst framfor ein slik dag som i dag. I staden for å kjempa med, i staden for å engasjera meg, i staden for å gå inn i bøn og faste, i medlidande meditasjon, så har eg sove godt i natt. På same måte som Jesu læresveinar som også sovna medan Jesus kjempa sin livs bønekamp.

Vårt forhold til liding er avstumpa. Slik er det også når våre medmenneske lid. Når kirgsbileta langt borte frå rullar inn i stova vår. Vi ser tolvåringen uten armar og med skambrent kropp. Vi høyre dei utrulege orda hans om at eit fjell ikkje ville tole smerta denne guten må bera. Det gjer sterkt inntrykk, men ikkje mange set kaffikoppen bort. Vi går uanfekta vidare med noko anna så snart værmeldinga melder sol og fint påskevêr.

Ingen har lov å redeusere lidingane til dei krigsramma. Likevel er det Jesus måtte tola om mogeleg endå verre. For det var ikkje berre hans eigen smerte som kvilte på han. Jesus var i dødsangst fordi han var dømd til å bera mine synder.

Min angst er ingen dødsangst, men meir ei uro for kva andre menneske meiner om meg, enn på kva Gud meiner om meg og korleis Gud vil døma meg på den yttarste dagen. Difor går eg lettbeint til kyrkje på langfredag, endå knea skulle skolve og føtene vakla og eg skulle ha bada i sveitte under ei bør av skuld. Ei skuldebør som eg får hjelp til å bera, men eg er nesten for sløv til å takka for det.

Jesus sa:
"- Gråt ikkje over meg, men gråt over dykk sjølve og borna dykkar. " 

Jesus var alt dømd. Han var dømd som ein uskuldig av ein hjelpelaus og feig dommar. Han var dømd for noko han aldri hadde gjort. Men det var ikkje berre Pilatus som hadde dømd Jesus. Også Gud hadde dømd han. For Gud hadde lagt all verda sine synder på Jesus. Mine inkludert. Og dine. Det var dette han vart dømd for.

Og på vegen til rettarstaden, på vegen til Golgata, så ynskte ikkje Jesus medynk for sin eigen del. Han tenkte på dei han skulle døy for. Det var dei det var grunn til å gråta over.

"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar." 

Men har eg tårer?
Har eg tårer for syndene mine? Skjelv eg for mine borns frelse?

Langfredagen er ein dag til å gråta. Det er ein dag til å sørgja. For i dag vert det vonde i verda sett i sentrum. Alt det vonde, og alle konsekvensar av vondskap og synd er lagt på Jesus når han er på veg mot krossen. 

Ser du og eg at eigentleg var det vi som skulle gått denne tunge vegen? Det er grunn til å gråta i fortviling over at vi er slik; over at det verkeleg var naudsynt for Jesus å døy som ein ussel forbrytar endå han var den einaste fullkomne og syndfrie som har levd.

Og vi skulle hatt tårer også fordi vi har bore synda vidare til borna våre. Dei er smitta av same sjukdom som vi. Ein dødeleg sjukdom som heiter synd, og som ingen andre enn Jesus kan kurera.

"- gråt over dykk sjølve og borna dykkar.”

Jesus sa:
"-Far, tilgjev dei, for dei veit ikkje kva dei gjer." 

Medan hammarslaga gav ekko på Golgata, makta Jesus å senda ei bøn om tilgjeving for sine bødlar opp til Gud Fader. Tvers igjennom smerte og hjelpeløyse, ber den allmektige til Gud. Han legg allmakta av seg. Han let Gud forlata seg. Han skal døy. Men han døyr med kjærleik også til sine verste fiendar. Ikkje ein gong dei som mishandla han og torturerte han til døden er unnateke hans kjærleik. 

Og medan eg høyrer om Jesu kjærlege bøn, høyrer eg at mi eiga stemme blandar seg i eit kor på tribunen: Eg er med dei som står og ser på krossfestinga og som tek del med ivrige rop: Krossfest. Krossfest.

Men midt i mine svikefulle rop skjønar eg kva som føregår. Det er han som kan tilgje meg som ber for mi frelse.

Eg stig ut av folkehopen. Eg teier med mine krossfest-rop.

Med eit ordlaust sukk ber eg til Frelsaren:
"-Far, tilgjev meg. Eg veit kva eg har gjort!"  

Jesus seier:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis."
Røvaren på krossen bad ikkje om så mykje. Han bad om ein vennleg tanke når Jesus kom i sitt rike. Røvaren hadde innsett si skuld. Han visste at han hadde fått ein fortent dødsdom. Men han hadde ikkje forstått at Jesus hadde ufortent nåde og tilgjeving å gje.

At krossfestinga vart vegen til frelse for denne røvaren, kunne ingen tenkja. Men slik vart det.

Og dette gjev meg von.

"Far tilgjev meg.." bed eg.  

Eg høyrer Jesu stemme som kjempar sin siste dødskamp:
"-I dag skal du vera med meg i Paradis." 

Eg forstår ikkje at det er mogeleg. Men eg retter ut handa og tek tak ei ei blodig og naglemerka hand. Det er denne handa som skal føra meg frelst gjennom dommen. Han døydde for mi skuld. Eg fattar det ikkje. Men med ei trassig tru held eg fast i handa. Ein syndar på veg til Paradis.

Jesus sa:
"-Far, i dine hender gjev eg mi ånd!"

Frelsarverket var fullført. Syndene var sona. Alt kunne kvila i Gud Faders hand.
Der, i Gud Faders hand, legg også eg på langfredag meg sjølv, mi skuld og mine synder.

                                                   Det er fullført!
                                                        AMEN!

Som den gyldne sol…….

Alle håpar på sol i påska!
Folk valfartar til stader der dei håpar sola vil strekkje ut sine gode strålar. Sveipe seg rundt kroppane. Varme kinnet, smelte glattisen og mjukne sjokoladen i tursekken.

Vi håpar på sol over byen.
Vi håpar på sol over gardar og grend.
Vi drøymer om blanke bølgjer som speglar seg i lyset, og om kvite vidder der vi må smørje ski og hud for å få maksimal utnytting av det gode som sola vil gje oss.

Eg ber: Kjære Gud. Lat sola skine over oss i påska!

I gamal norrøn mytologi kjenner vi gudinna Sól som er søster til Måne. Også i dei fleste andre gamle religionar finn vi velkjende solgudar som for eksempel egyptiske Ra eller greske Helios. Dette er gamle gudar som i si tid var objekt for tilbeding.
Eg har aldri høyrt om moderne nordmenn som tilber sola. Likevel vågar eg å spørje om ikkje mange av oss, i alle fall av oss som har ein heim i ei kyrkje, til tider står i fare for å bokstavleg tala leggje oss flate for soldyrkinga. Ikkje minst i påska.

Eg spør: Er det ikkje råd at vi i sterkare grad kombinerer friluft, turar, utfart, familiehygge og timar i solveggen med høgtidsfeiring i Guds hus?

Jula er kommersialisert.
Påska gjort om til ei moderne solfest.
Eg ber for alle kristne: Kjære Gud lat ditt lys skine over oss i påska!

Skal det skje må vi gjere som når finvêret av og til overraskar vestlendingane. Då strøymer vi ut der lyset er. Der sola varmar.
Guds lys er særleg klårt og tydeleg i kyrkja. I di heimekyrkje her i Arna eller Åsane. I kyrkja der du besøkjer slektningane dine desse påskefridagane. Eller i kyrkja som står ein stad ikkje langt unna der du er på hyttetur eller båtferie.
Gjennom heile året har vi som er kristne ikkje noko større og viktigare å feire enn det som hende i påska. Utruleg nok avspeglar ikkje dette seg i fulle kyrkjer gjennom påskeveka.
I alt snakk om kva som i vår tid trugar vår kristne kultur i landet vårt er vi ved kjerna når vi peikar på nettopp dette. Det er ikkje andre religionar som trugar kristen kultur. Det er ikkje styringskåte politikarar. Det er ikkje ein gong kyrkja sin økonomi.

Det heile kokar ned til om det er viktig for dei som trur, og som ber, at vi tilber han som døydde, stod opp og som er levande mellom oss i dag. Då må vi finne vår plass mellom dei som trass alt samlar seg til gudstenester, bøn og lovsong i kyrkja si største høgtid.

Eg ber for vår kyrkje: Kjære Gud. Gjev oss nåde til  å halde ei heilag høgtid i kyrkja di denne påska.
AMEN

(Dette er tidlegare publisert under vignetten "Prostkassen" i kyrkjeblada i Arna og Åsane prosti)

I prestebustaden

Maria budskapsdag. III. 17.03.2013
Biskopshavn – samtalegudsteneste for konfirmantar

Luk. 1,39-45

I dag skal vi vere med inn i ein prestebustad. Der budde presten Sakarja, og der budde kona hans, Elisabeth. Det var ikkje unge, aktive prestefolk som dreiv barnearbeid eller speidararbeid eller konfirmantundervisning. Der, i ein liten fjellby i Juda, budde ein gamal, streng ortodoks, jødisk prest. Og den gamle kona hans. Presten Sakarja var med i eit lag av prestar, i alt 24 prestar, som kvar gjorde teneste i tempelet to veker årleg. Kva han dreiv med elles i året veit vi ikkje. Kona til Sakarja var Elisabet.

Ei stor sorg hadde dei. Elisabeth var barnlaus. Det står at ho ikkje kunne få barn, og no var dei begge gamle. Så gamle at då underet hende, at Sakarja fekk besøk av Herrens engel som fortalde at dei to skulle bli foreldre, så nekta han å tru på engelen: ”Hvordan kan jeg være sikker på dette? Jeg er jo gammel, og min kone er også langt oppe i årene.” (Luk. 1,18)

Presten Sakarjas vantru var neppe større enn vantrua mange av prestane som gjer teneste for Herrens altar den dag i dag ville ha vist. Og vantrua hans fekk ikkje verre følgjer enn ein mellombels periode som stum. Sakarja vart stum heilt fram til det faktisk hende, det engelen sa. At Elisabet, den gamle, vart med barn og etter kvart fødde Johannes, sonen deira. Sonen til Sakarja og Elisabet.

Vi skal snart vere med inn i prestebustaden i fjellandsbyen.

Men for å stige inn dit må vi slå følgje med Maria. Ho var slett inga gamal dame. Tvert om. Reine ungjenta var ho.
Hadde det vore råd å samanlikne med det vi kjenner frå vår samtid, kunne sikkert Sakarja vore den aldrande, pensjonistvikaren som underviste konfirmantane innimellom, i staden for ungdomspresten, og Maria kunne vore ei av konfirmantjentene. Og Maria var altså den unge slektningen til Elisabet, ho vi med rette kan kalle for gamlemor.

Vi veit litt meir om Maria enn om Sakarja og Elisabet. Men det Maria og Sakarja har sams er at Herrens engel kom til dei. Engelen som snakka med Sakarja veit vi ikkje namnet på, men han som kom til Maria heitte Gabriel. Begge fekk ein liknande bodskap, sjølv om det var avgjerande skilnad på det engelen hadde å fortelje. Sakarja skulle verte far på normal måte, om ein ser bort frå Elisabets høge alder. Men Maria skulle verte mor utan ein jordisk far.
Om det var vanskeleg for Sakarja å tru på engelen, så var det ikkje enklare for Maria. Også ho hadde spørsmål til engelen: ”Hvordan skal dette kunne skje når jeg ikke har vært sammen med noen mann?” (Luk. 1, 34)
Men der Sakarja tvila, der lyser det tru og tenestevilje frå Maria. Ho svara engelen slik: ”Se, jeg er Herrens tjenestekvinne. La det skje med meg som du har sagt.” (Luk.1,38)

Det er Herrens tenestekvinne, Maria, ho som altså vart med barn eit halvt år etter slektningen Elisabet; der er henne vi no følgjer på hennar besøk til fjellbyen der Elisabeth bur. Maria veit at noko har hendt med henne. Det handlar ikkje om samliv mellom henne og Josef som ho var trulova med. Det handla om eit Guds under som hadde gjort henne gravid. Framleis var det så tidleg i svangerskapet at ingen kunne sjå det på henne. Likevel visste ho. Og ho trudde. Og ho ana at eit Guds under også hadde hendt med den gamle Elisabeth. Difor går ho til fjells for å besøkje Elisabet.

Elisabet og Maria. Slektningar . Ei ung, og ei kvinne ”langt oppe i årene” (Luk.1,7). Men begge i det som vi med høgtidelege ord kallar”velsigna omstende”. No venta dei søner begge to. Ingen moderne ultralydundersøking hadde avslørt løyndomen om det vart gut eller jente. Avsløringa kom frå Gabriel. Og han hadde det frå høgste hald. Frå livgjevaren sjølv. Skaparen. Gud Fader.

Begge visste til og med namnet på borna dei bar på: Johannes = Gud er nådig og Jesus = Herren frelser.

Maria stig inn i heimen til Elisabeth og Sakarja. Vi får vere med på eit kort møte mellom desse to i tekstordet vi stoggar for. Eit kvinnemøte.

Marias og Elisabets møte var noko meir og noko anna enn det som spente, ventande foreldre snakkar om og gler seg til når dei kjenner fosteret sparkar og signaliser at ”Snart kjem eg til dykk”.

Dei fleste ventande foreldre kjenner lukkerus i slike stunder. Elisabet kjende ein annan rus når ho såg Maria: ”Hun ble fylt av Den hellige ånd og ropte høyt: - Velsignet er du blant kvinner, og velsignet er frukten i ditt morsliv”.

Og så tala den aldrande, svangre kvinna profetisk, for ho kallar den yngre slektningen
”- Herrens mor”

Slik talar ho som i sitt morsliv ber på han som av Jesus seinare får denne attesten: ”Blant dem som er født av kvinner, er det ikke stått fram noen større enn døperen Johannes” (Matt.11,11)
Vi er med på eit møte mellom kvinner. Men kvinner som tala uvanlege ord om eit veldig vanleg tema. For kvinnene var utvalde. Velsigna av Gud sjølv til å innta sine plassar i Guds plan for å frelsa verda.

Dei bar på nåden og frelsa under sine hjarto: Johannes = Gud er nådig og Jesus= Herren frelser.

Snart skulle ho føde, Elisabet. Guten med namnet nåde. Han som vaks til mannen som møtte unåde. Hovudet hans vart til slutt servert på fat i eit vanstyrt kongehus. Han som rydja vegen for slektningen sin. For Jesus. For frelsa.

I Elisabets hus var Maria lukkeleg. Herrens tenarinne. Men vi veit at sverdet seinare skulle stikkast i hennar sjel. (Luk.2,35).Ho skulle kome til å gråte tunge tårer ved ein kross nokre og tretti år seinare.

Men der og då: I fjellbygdene i Juda, i Elisabets hus, prestebustaden for henne og Sakarja; kan hende med den stumme presten Sakarja som tilhøyrar i ein krok i huset, der var det glede og jubel i kvinneleg lag.

Engleorda var ikkje gløymde av nokon av dei. Sakarja hadde skrive ned det han ikkje lenger kunne seie til Elisabet. Ho visste om Gabriel. Maria hadde enno skinet av dei kvite englekleda som ein glans i spente augo.

To glade kvinner i Herrens teneste. Med nåden og frelsa i sine morsliv. Dette var deira gåve til ei heil menneskeslekt. Å bere Guds under inn i vår verd.

I dag, samlast vi her i Biskopshavn kirke. Vi som skulle vere glade tenarar for Herren i vår tid, i denne menigheten.

Nåden er komen frå Gud. Frelsa er komen frå Gud. Elisabet og Maria var med å bere fram Guds gåver til oss. Men også vi skal gå inn i rekkjene av glade tenarar som skal bere dette vidare: Nåde og frelse frå Gud.

Mange av dykk som lyttar nett no er konfirmantar. Om ikkje så mange vekene skal de samle dykk på nytt her i kyrkja. Då skal vi be for dykk. Då håpar vi de få oppleve krafta frå han som vil være nær dykk, og som vil gje dykk det aller største eit menneske kan bere med seg vidare i livet. Guds nåde og Guds frelse.

Dette er Guds gåver til kvar og ein av oss som er i lag her no, og det er hans gåver til ei heil verd. Også til alle dei som Biskopshavn støtter og hjelper i Botswana som vi snart skal høyre meir om. Gåvene, Guds frelse og Guds nåde, som vil endre heile historiens gang for menneska.

Slik Johannes som enno berre er barnet i Elisabets mage spraka av fryd over eit anna barn i mors liv, han som Johannes seinare skulle rydda vegen for, slik skal vi alle i dag gje uttrykk for fryd og glede over underet frå Gud.

AMEN.